18. Einde van het traject 15.40

Vandaag hadden we de laatste reguliere bijeenkomst binnen ons groepstraject. Wij waren groep 15.40; in 2015 gestart in week 40. Helaas waren we niet compleet, maar ook met een kleinere groep was het een zinvolle en fijne afsluitende bijeenkomst. Onderweg erheen had ik vanmorgen niet heel veel zin en motivatie, maar eenmaal gearriveerd was het toch heel fijn om er te zijn.

We deden bij de psycholoog allemaal een rondje ‘Hoe is het nu met je?’ en het was weer een feest der herkenning. Het ging met iedereen aanwezig eigenlijk heel goed, iedereen was goed afgevallen en was blij met het resultaat, maar ook merkten we dat obesitas heel duidelijk een psychische ziekte is waar je de kenmerken lichamelijk van ziet. We worstelen allemaal nog met valkuilen, toch weer vaker ‘s avonds aan de chips, niet goed plannen waardoor je overdag te weinig eten bij hebt en naar minder goede dingen gaat grijpen, te weinig eten, weer teveel lijngericht gaan denken of juist weer in oude vertrouwde smoesjes trappen als: ‘je moet toch wat in huis hebben voor de visite.’

Ook ik merk dat ik weer wat makkelijker word. Ik eet ook weer vaker een koekje, chips, of iets anders. Natuurlijk is dat op zijn tijd helemaal niet erg, maar het gevaar is wel dat je weer terug gaat vallen in oude patronen, of nieuwe patronen laat ontstaan. Het is ook soms moeilijk om jezelf bij de les te houden als je niet merkt aan de weegschaal of kleren dat je hebt gesnoept. Ik schommel de laatste maanden rond de 70 kilo. Soms iets erboven, soms iets eronder. Ik ben daar dik (hehe) tevreden mee, maar zou eigenlijk voor het fijne nog wel iets kwijtwillen zodat ik een buffertje heb. Want er gaat een moment komen dat er weer een paar kilootjes gaan bijkomen, ook dat is normaal. Uiteindelijk wil ik rond de 70 blijven dus zal ik moeten zorgen dat dat kan. En snoepen helpt niet… uiteindelijk zal ik het heus wel gaan merken aan de weegschaal als ik blijf snoepen, ook al is het niet veel.

Het gekke is ook dat ik eerst, net na de operatie, helemaal geen behoefte had aan zoet en/of vet, maar dat dat nu weer wat meer terugkomt. Ik merk dat ik toch weer bijvoorbeeld een koekje bij de koffie in een restaurant pak. De operatie was een hulpmiddel om af te vallen, maar nu is het dus aan mij en mijn hoofd. Heb ik mijn nieuwe leefstijl genoeg ingeprent zodat ik niet terugval in oud gedrag? We zullen het zien. Ik wil nooit meer terug naar hoe het was, maar de kans op terugvallen vind ik erg griezelig. Ik houd mezelf dus in de gaten.

Bij de bewegingsdeskundige kregen we ook een confronterende oefening. We moesten een cirkel tekenen die weergaf hoe groot we dachten dat onze omvang was. Vervolgens een cirkel met hoe groot we zouden willen dat deze was en als laatste moesten we ons meten om te zien hoe de omvang werkelijk is.

img_2201

Dit is mijn tekening. Blauw is mijn beeld, groen mijn wens, en oranje de werkelijkheid. Ik schat mezelf dus ook nog een stuk groter in dan ik ben. Wens en realiteit komen aardig overheen. En ik ben ook best tevreden met hoe ik eruit zie, alleen baal ik echt enorm van mijn vetschort. Daar zal een buikwandcorrectie aan te pas moeren komen om dat te corrigeren. Maar goed, dat is van later zorg.

Betty en ik hebben ook nog een herhaling gedaan van de stoelfoto. De vorige is van mei jl, toen waren we samen zo’n 65 kilo afgevallen. Inmiddels zijn we samen bijna 90 kilo lichter dan in december 2015. Ongelooflijk! Wat een verschil! We hebben echt een ander lijf gekregen.

IMG_1812 

Mei 2016                                             Januari 2017

In mei pasten we, met wat proppen in de stoel. Vandaag konden we moeiteloos en ontspannen naast elkaar gaan zitten, geen probleem. Samen zit er toch weer 25 kilo minder in die stoel.

Toen we in de centrale ruimte in die stoel gingen zitten werden we vol bewondering en een soort van ongeloof aangekeken door de mensen die in 2 andere groepen zitten. De ene groep was echt net gestart, vandaag hadden zij hun eerste bijeenkomst. De andere groep had net hun operatie achter de rug. Ik weet nog hoe dat voor mij was. Die mensen zien lopen die al verder in het traject waren en dan denken: ‘Wow! Wat knap! Als ik toch eens ooit zover zou kunnen komen! Als ik toch eens zo slank zou kunnen worden als zij! Maar ja, eerst nog maar eens zien dat de operatie bij mij net zoveel effect heeft. Ik kan me niet voorstellen dat ik zulk resultaat kan bereiken…’

En vandaag waren wij dat voorbeeld voor die andere groepen. Ze spraken ons aan en we kregen een leuk gesprek. Zij konden zich niet voorstellen dat wij ooit dik waren geweest en hoe we er ooit uit gezien hebben. Uiteraard kwamen de foto’s erbij en waren de verbaasde kreten niet van de lucht. Het was erg leuk om nu zelf een bron van inspiratie te kunnen zijn voor mensen die dezelfde weg als wij gaan bewandelen.

Als laatste deden we een rondje complimenten en wensen aan elkaar en kregen we het felbegeerde beeldje uitgereikt. Het beeldje dat staat voor wat we hebben meegemaakt, letterlijk zijn we uit onze te dikke huls gestapt.

img_2206

Van ditzelfde figuur heb ik voor Sint van mijn lief een zelfde bedel gekregen waar ik ook heel erg trots op ben. Iedere dag weer krijg ik een reminder van waar ik vandaan kom en wat ik bereikt heb. Deze afslankbedel heeft een prominente plaats aan mijn Pandora armband en betekent veel voor me.

img_1758

Toen we begonnen aan het traject keek ik er enorm tegenop. Een jaar lang intensief begeleid worden en nu is het alweer om. Het is voorbij gevlogen!

Dank jullie wel lieve NOK maatjes. We houden contact in onze ‘Kiloknallers-app’ en we zien elkaar terug met de controles. Ik ben trots op ons allemaal!

17. SugarCoated!

Ik houd van een beetje zelfspot. Ik kan het erg waarderen als je enigszins met jezelf de draak durft te steken. Vorig jaar, toen ik al een poosje in het voortraject voor de operatie zat, kreeg ik ineens foto’s van Beth Beard onder ogen. Deze dame heeft briljante voor en na foto’s van zichzelf laten maken toen ook zij bezig was met een gastric surgery. Toen ik haar foto’s zag dacht ik meteen: dat wil ik ook!!!

Mijn vriendin Michella, die bijna altijd foto’s van mij maakt, zag deze opdracht minder goed zitten. Het is niet zo haar manier van fotograferen. Maar; ze had wel een enorm goede tip. ‘Kijk eens bij SugarCoated!’, zei ze. ‘Die foto’s zijn helemaal jouw ding, met je voorliefde voor vintage en 50’s enzo!’ En ze had gelijk! Wat een gave foto’s zag ik daar. Ik voegde meteen de daad bij het woord en belde met Vivian, de fotografe en eigenaresse van SC en  begon met: ‘Ja, ik heb misschien een beetje een raar idee…’ Vivian antwoordde dat het wat haar betreft hoe gekker hoe leuker was, dus daar hadden we direct een klik. Ik legde haar mijn idee voor en vertelde er ook bij dat er enige tijdsdruk op zat; het was wel de bedoeling om voor mijn operatie gefotografeerd te worden.

‘Wat een briljant plan! Kun je aanstaande zaterdag?’

Ik kon, dus die zaterdag, halverwege november 2015, toog ik naar Rotterdam. En daar werd ik door Nancy omgetoverd in een 50’s vamp en zette Vivian me werkelijk hilarisch op de foto. Wat een lol heb ik gehad zeg, en wat is poseren eigenlijk hard werken! Ik had echt spierpijn.

Niemand, behalve een paar mensen in mijn directe omgeving, wist van deze fotoshoot af. Ik heb de foto’s een jaar lang stiekem gehad en ze, met veel moeite dat wel, geheim gehouden voor iedereen. Ik wilde dat het dit jaar mooi bij elkaar zou komen.

Inmiddels was het oktober 2016. Bijna een jaar later en bijna 40 kilo lichter. Tijd voor shoot deel 2. En weer werd ik omgetoverd, dit keer door Eva, tot een heuse 50’s pin up. Met de foto’s van vorig jaar in ons achterhoofd hebben we weer een hilarische shoot gehad en wat hebben we weer gelachen. Echt, een shoot bij SugarCoated kan ik echt iedereen aanraden, en ik ga het zeker later nog eens doen!

En daar was dan het resultaat en het is nog leuker geworden dan ik had verwacht. Ik ben er echt super super SUPER blij mee, en heel tevreden over hoe mijn idee is uitgepakt. Ik vind het supergaaf dat ik op een bepaalde manier de draak heb kunnen steken met mezelf en dat ik nu dit resultaat heb. Want deze foto’s sluiten voor mij ook een zeer bewogen jaar af. Ik zet met deze fotoshoot ook een soort van punt op mijn persoonlijke levenstijdlijn. Daarnaast wilde ik ook laten zien dat ook zwaardere mensen prachtig op de foto kunnen! Ik ben ook echt heel trots op de voor-foto’s!

Dank je wel, lieve gekke Vivian, dat je mijn idee zo goed begreep en dat je meteen zo enthousiast hebt meegewerkt aan het realiseren van mijn tijdsdocument. Je bent een topwijf!

img_3249-30x40lowreslogo

img_3072-30x40lowreslogo

 

16. Pencildress

Tijdens het voortraject in de NOK was een van de opdrachten van de psycholoog om een brief aan jezelf in de toekomst te sturen. Dus: hoe zie je je leven over 5 jaar. Wat heb je veranderd, hoe is je leven dan, welke dingen doe je en ook: hoe zie je eruit?

Toen ik bezig was met die opdracht weet ik nog hoe abstract het allemaal voelde. Ik kon toch niet in de toekomst kijken? En daarbij, ik kon me er sowieso niks bij voorstellen dat ik ooit succesvol zou gaan afvallen, bij mij zou het vast allemaal niet werken.

Een van de punten die ik noemde in die brief was dat het me zo te gek leek om een keer een strakke, aansluitende pencildress te dragen. Ik kon dat echt totaal niet dragen, mijn buik was daar veel te dik voor en het zag er niet uit. Ik bleef altijd veilig in de A-lijn jurken en zorgde ervoor dat mijn buik zo min mogelijk geaccentueerd werd.

Een paar maanden geleden heb ik weer wat dingen besteld bij het merk Lindy Bop. En ik dacht: ach, weet je wat, ik doe er ook een pencildress bij. Gewoon eens kijken hoe het staat. Toen ik de jurk paste (maatje 38/40!) was ik onder de indruk van mijn eigen spiegelbeeld. Ik besloot de jurk apart te houden voor vandaag. We waren namelijk uitgenodigd voor een bruiloft en dat leek me de ideale gelegenheid om de jurk te dragen.

Inmiddels 36 kilo lichter, met mijn haar vers gekleurd en geföhnd, naar m’n zin opgemaakt, met mooie jurk aan en kekke pumps aan mijn voeten, voelde ik me echt mooi. Ik stapte heel zelfverzekerd in de auto en zei het hardop: ‘Ik voel me mooi vandaag, ik zie er goed uit, al zeg ik het zelf.’

Een behoorlijk ‘ding’, dat zeg ik echt nooit over mezelf. Ik kreeg op de bruiloft veel complimentjes en heb de hele avond lopen stralen. Ik ben er echt trots op, en ik vind het echt supergaaf om dit ‘doel’ bereikt te hebben!

image image image

15. Medische controle

Afbeelding

Vandaag weer een check gehad in de NOK. Om de paar maanden worden we door de arts gezien en wordt er gekeken hoe het allemaal gaat. Voorafgaand aan dit bezoek ben ik bloed wezen prikken en daar kreeg ik vandaag ook de uitslag van.

De feiten:

  • Ik ben 68% van mijn overgewicht kwijt.
  • Er is 1/3 minder Wieke.
  • Mijn bloeddruk is veel te laag, 90/70.
  • Mijn calcium en vitamine D zijn te laag.
  • Ik pas met Betty samen in een stoel.

13516304_992247760895132_144468358349538653_nDat laatste is begonnen als een geintje. Betty en ik zijn op dezelfde dag geopereerd en deelden in het ziekenhuis een kamer. Toen zeiden we voor de grap al tegen elkaar: ‘Straks passen we samen in zo’n dikke mensen stoel!’ Dezelfde stoelen die me, toen ik voor het eerst in de NOK kwam, deden beseffen dat ik echt in de categorie ‘dikke mensen’ viel.

Elke keer als we weer controle hadden in de NOK probeerden we of het inmiddels al paste, maar steeds ging het nog niet. Tot vandaag! Het was nog krapjes en proppen, maar we zaten! Samen in een stoel! Bizar, sinds 3 december 2015 zijn we gezamenlijk 65 kilo afgevallen! Dat is een heel mens in totaal! Ongelooflijk.

Mijn bloeddruk was zoals verwacht en ik al wist veel te laag. De arts vertelde me dat het echt heel vervelend is, maar dat het gewoon een gevolg is van (te) snel afvallen. Volgens de statistieken ga ik inderdaad te hard; ik val ruim bovengemiddeld af. De verwachting was, gebaseerd op mijn startBMI enzo, dat ik aan het einde van het traject (einde 2016) tussen de 60 en 70% van mijn overgewicht kwijt zou zijn. Op dat punt zit ik nu al. Ik ben dus nu theoretisch gezien al ‘klaar’. Door dit enorme afvallen is mijn lijf van de wap en kunnen mijn hart en bloedvaten het niet helemaal aan. Het hoort bij de bijwerkingen van deze operatie, en ondanks dat het echt heel erg vervelend is (laag energiepeil, duizelingen en soms zelfs flauwvallen) is het niet echt negatief of gevaarlijk.

Mijn bloedwaarden waren op sommige punten heel goed, bijvoorbeeld B12 was prima, maar mijn vitamine D en calcium waren flink te laag. Ik moet voorlopig extra calcium gaan slikken en nog beter letten op de vitamine-inname. En extra zon proberen te pakken wanneer dat kan.

Verder trok ik vanmiddag voor de grap nog eens een broek aan die me een halfjaar geleden prima zat. Ik schrok ervan. Niet te geloven dat ik die gepast heb, dat ik zoveel breder was dan ik nu ben!
Oordeel zelf:

IMG_1824 IMG_1828

14. Een halfjaar post-op

Gisteren was het 3 juni, exact een half jaar na mijn operatie. Vanmorgen op de weegschaal bleek dat ik op een paar ons na 30 kilo ben afgevallen. Ik ben dus echt al enorm veel kwijt. Gemiddeld 5 kilo per maand verloren. En dat merk ik.

Momenteel ben ik niet op mijn best. Ik ben ontzettend moe en kan me slecht tot dingen zetten waarbij ik me moet concentreren. Ik maak veel fouten. Ik probeer mijn ontspanning te zoeken in handwerken, maar vaak kan ik me daar ook niet toe zetten en eindig ik, niksend, op de bank. Mensen die mij kennen weten dat dat helemaal niets is voor mij.

Ik kreeg ook de brief met labformulier om bloed te prikken zodat we bij de volgende grote medische controle in de NOK weer nieuwe waarden hebben. Ik weet dat mijn bloeddruk echt veel te laag is en daar heb ik ook veel last van. Bij alles dat ik doe merk ik dat ik sta te duizelen op mijn benen, soms zelfs wanneer ik opsta van een hoge stoel. Laat staan wat er gebeurt als ik vanuit mijn luie lighouding overeind kom.

Ik heb een poos heel slecht aan mijn vitaminen gedacht en dat is natuurlijk niet goed. Juist voor iemand als ik is het extra belangrijk om de tekorten via de vitaminepreparaten te blijven aanvullen. Foei Wieke! Beter op jezelf passen.

Maar hee, -30 kilo, mijn BMI is met bijna 12 punten gedaald en ik val bijna niet meer in de categorie ‘obesitas’ maar in ‘overgewicht’. Dan ben ik er nog altijd niet, want er moet nog echt nog wel wat gewicht af om in de gezonde categorie te vallen, maar wát een winst heb ik al behaald!

Nu nog mijn energie terugkrijgen zodat ik weer gewoon alle plannen kan uitvoeren die ik heb. Want ik heb echt hele leuke dingen op stapel staan, maar het ontbreekt me momenteel aan slagvaardigheid en fut om door te pakken.

13. Hoofdhonger en dumpen

Iets waar ik nog altijd tegenaanloop is het verschil in buikhonger en hoofdhonger. Soms dénk ik dat ik trek heb, of erge zin heb in iets, en als ik het dan ga eten valt het niet lekker. Of het smaakt me helemaal niet, of ik zit na 2 happen vol. Afgelopen week kwam ik ‘s avonds terug van het verzorgen van een ouderavond. Het was weer tijd voor een eetmoment, en ik kwam langs McDonalds’s. Nu ben ik helemaal niet zo’n liefhebber van de Mac, maar ik dacht; ‘Ach, ik heb wel zin in een wrap! Dan heb ik ook weer gegeten, handig.’ Ik reed door de drive en bestelde een kleine McWrap met kip. Ik dacht echt dat ik daar trek in had, maar na 1 hapje had ik eigenlijk al weer genoeg. Ik heb hem terug gedaan in het zakje en uiteindelijk thuis weggegooid. Thuis heb ik Griekse yoghurt met wat mango klaargemaakt en eigenlijk was dat veel lekkerder. Waarom dan toch denken dat die wrap lekker zal zijn?

Ik vind dit een van de lastigste dingen om mee om te gaan in het hele proces, vooral het stoppen met eten op het juiste moment. Soms is het eten zo lekker, dat ik eigenlijk nog wel een hapje zou willen, maar het past dan gewoon niet meer. Als ik dan toch dooreet, kan ik er bijna donder op zeggen dat ik dan ga dumpen.

Het dumpingsyndroom; afgekort tot dumpen, is een aandoening die veel voorkomt bij mensen die Weight Loss Surgery (WLS) hebben ondergaan. Niet iedereen heeft er last van, in ons groepje van 10 heeft een aantal mensen hier nog nooit mee te maken gehad, anderen dumpen zeer geregeld. Ik behoor helaas tot die laatste categorie.

Een dumping voelt heel erg naar. Ik voel me ziek worden, ik trek wit weg, ik check mentaal uit, word wazig en ga in mijn gezicht wrijven omdat het gaat tintelen. Soms ga ik enorm zweten en voel ik me opgejaagd en behoorlijk overprikkeld. Om het te doorstaan probeer ik wat te gaan hangen, bij voorkeur liggen, en in de ideale situatie ga ik even een poosje slapen. Ik ben ook ineens verschrikkelijk moe en kan me eigenlijk nergens meer op concentreren. Ik ga ook ineens ontzettend veel gapen. Meestal duurt dit zo’n half uur tot een uur en daarna voel ik me al snel een stuk beter.

Vaak heb ik dit wanneer ik te veel en te snel heb gegeten, of wanneer ik te zoet of te vet heb gegeten. Thuis eet ik vaak te snel, elders eet ik nog weleens te vet of te zoet. Het is gewoon ontzettend lastig om het goed te doen. Ook gebeurt het me dat ik de ene keer iets probleemloos kan eten, maar een volgende keer gaat het helemaal mis. Dat maakt het ook zo onvoorspelbaar. Een keer voelde ik me tijdens een lunchafspraak met een collega zo ziek worden dat ik ter plekke in het toilet moest overgeven. Gelukkig was dit niet tijdens een lunchafspraak met een klant.

Ook te snel drinken na het eten (of drinken tijdens het eten) kan dumpen veroorzaken. Dit heb ik ook door schade en schande ondervonden. Het lastige is vooral wanneer ik een half uur lunchpauze heb en zelf bijvoorbeeld workshops moet verzorgen. Ik kan dan gewoon onmogelijk eten én drinken, omdat ik na het drinken een kwartier moet wachten (en dan dus heel snel moet eten = fout), én ik na het eten een half uur moet wachten voordat ik mag drinken (en dan is de pauze dus al om). Meestal kies ik voor eerst eten, want daar kan ik mijn tijd dan voor nemen en ik kan voelen hoe dingen vallen. Ik kan tijdens een workshop naderhand nog wel wat drinken, maar ik moet er wel altijd aan denken dat ik dan drinken meeneem. Drink ik toch tijdens het eten, dan valt dat vaak ook helemaal verkeerd. Dat komt doordat het eten te snel het maagje uit wordt gespoeld en in de darm terechtkomt.

Drinken buiten de deur is trouwens ook lange tijd een puzzel geweest. Ik drink geen frisdrank meer. Dat werd de eerste tijd afgeraden en nu vind ik het zelfs gewoon smerig. Te zoet drinken vind ik niet meer lekker en kan zorgen voor dumpings. Sap vind ik wel lekker, maar hebben ze niet overal. Verse jus vind ik heerlijk, maar zorgt soms ook voor een dumping, want teveel suiker ineens. Water kon ik niet drinken, dat viel te zwaar op mijn maagje, daar staat water ook om bekend. Water heeft een vrij droge structuur (hoe vreemd dat ook moge klinken) en daardoor verdragen veel mensen met een maagverkleining zeker de eerste tijd geen water. Ik nam soms wat aanmaaklimonade mee in een flesje en maakte mijn eigen limo, maar eigenlijk was ik dat ook al heel snel zat en vond ik het niet meer lekker.

Gelukkig gaat water tegenwoordig weer, en dat maakt het een stuk eenvoudiger, en op bepaalde plekken drink ik altijd sinaasappelsap. Van bepaalde merken gaat dat ook goed, mits ik het niet te snel drink. En verder lukken thee (vrijwel altijd) en koffie (meestal) ook goed.

12. 4 maanden update

Afbeelding

*blaast stof van blog*

Vandaag was ik weer op controle in de NOK. Vandaag hadden we ons weeg- en meetmoment. Zo rond de 3 á 4 maanden wordt de eerste echte officiële voortgang genoteerd. Aanstaande zondag is mijn operatie 4 maanden geleden. Het is de bedoeling dat je na 3 maanden zo’n 35% van je overgewicht kwijt bent, dan lig je mooi op schema. Nou, dat doel heb ik dubbel en dwars gehaald.
Vandaag bleek dat ik maar liefst al zo’n 50% van mijn overgewicht ben verloren! De helft van mijn doel dus al bereikt, en dat in krap 4 maanden.

De helft van het overgewicht is natuurlijk voor iedereen persoonlijk en anders. In mijn geval betekent dat dat ik 22 kilo ben afgevallen tot nu toe en dat ik 21 cm buikomvang minder heb. Dat zijn echt gigantische verschillen. Ik krijg ook veel reacties wanneer mensen die me een poosje niet hebben gezien tegenkomen. Erg leuk om te merken, want hoe raar het ook klinkt, zelf heb ik het niet zo in de gaten. Ik zie mezelf dagelijks in de spiegel, dus voor mij zijn de verschillen veel minder groot.

Kleding is een ramp. Ik heb mijn kast al meermaals uitgeruimd, en dat is een continu doorgaand proces. Er zijn dagen dat ik er bijna een half uur over doe voordat ik ben aangekleed. Steeds weer vis ik er dingen uit die me óf te groot zijn, óf me helemaal niet meer staan. Mijn lichaam is zo ontzettend veranderd in die 4 maanden! Ten positieve, want ik ben een stuk slanker en kan nu kleding aan soms tot zelfs 4 maten kleiner dan ik in december droeg. Aan de andere kant betekent het ook dat ik van kledingstukken afstand moest doen die ik nog heel erg mooi vond of weinig had gedragen. En het betekent ook dat mijn schoenen vrijwel allemaal te groot zijn geworden. En dat gaat me ook wel aan mijn hart; ik houd van schoenen en ik had een erg mooie (vintage) collectie…

Een ander nadeel van vlug afvallen is dat je lichaam het niet allemaal meer kan bijbenen. Er gebeurt zoveel tegelijk dat dat ook klachten geeft. In mijn geval: Ik ben moeoeoeoeoeoeoe! Ik kan soms echt het ene been niet voor het andere krijgen. Verschrikkelijk. Ik herken dit een beetje; toen ik net zwanger was, had ik nergens last van. Geen misselijkheid, geen andere ongemakken maar moe in de overtreffende trap. Dat ervaar ik nu weer. Het lijkt wel alsof mijn lichaam maar 1 ding tegelijk kan. In dit geval; óf afvallen óf functioneren. Nou ja, this too shall pass. Daarnaast is mijn bloeddruk enorm laag. Een kwaal waar ik al jaren mee bekend ben, maar die nu extra opspeelt. Vrijwel iedere keer dat ik opsta vanuit een stoel of de bank moet ik wachten voordat ik wegloop, want anders heb ik grote kans om voor de vlakte te gaan. Op mijn hurken zitten kan ik ook beter niet doen, want als ik overeind kom zie ik sterretjes. Of niet meer, dan ben ik echt out. Lastig ja. Maar ook niet onoverkomelijk.

En dan het laatste punt; obstipatie. Ja, dat is best naar. Nou was ik hier als kind al mee bekend en die zwakke plek is nu ook weer als eerste aan de beurt. Ik probeer het op te lossen met mijn voeding en eventueel wat zakjes movicolon. 1x per 2 weken stoelgang is wel heel weinig…

Er zijn nog een heleboel onderpen die een blogpost verdienen, dus ik zal niet weer zo lang niet schrijven. Beloofd.

Ter illustratie:

Wieke 3-12-153 december 2015, de dag van de operatie.

Schermafbeelding 2016-04-01 om 14.56.301 april 2016, vandaag dus.

En ja, dan zie ik zelf het verschil ook wel. Enorm zelfs. En dat is ook best wel confronterend. Maar ik probeer er vooral van te genieten!

FullSizeRenerFullSizeRenerFullSizeRener

Wieke 1-4-16

11. Niet te gek willen doen…

Vandaag heb ik veel gedaan, en misschien stiekem wel een beetje té veel. Ik ben een rouwdouwer, op de bank liggen is eigenlijk stiekem helemaal niks voor mij. Ik doe mijn best hoor, ook om ervan te genieten (yay, eindelijk eens tijd en gelegenheid om boeken te lezen), maar ik vind het stiekem ook gewoon erg moeilijk, dat niksen.

Vanmorgen stond de knutselochtend op de planning. Ooit, lang voordat ik mijn operatiedatum wist, had ik deze ochtend vrijgehouden en me opgegeven bij de juf van mijn dochter om te helpen bij de kerstknutsels. Dat was dus vanmorgen. Ik had met mijn man afgesproken dat wanneer ik niet in staat was, hij zou gaan, maar ik voelde me vanmorgen echt supergoed. Dus, ik ging mee naar school en zou bekijken hoe het ging, als het niet ging kon ik altijd nog worden opgehaald. In de gang oogstte ik veel verbazing: ‘Joh, dat je er bent!’ O.O

Het was erg leuk om me op deze manier in te zetten in de klas van ons kind en haar genietende snoetje toen ik vanochtend vertelde dat mama mee zou gaan knutselen deed me zo goed! De andere moeders hielden erg goed rekening met wat ik kon, ik heb veel gezeten en ik heb geprobeerd zo min mogelijk te bukken. Tillen was niet nodig, maar steeds heen en weer lopen is ook wel vermoeiend. Ik werd chef van het lamineerapparaat, want de juf had leuke lampionnen bedacht, gemaakt van gelamineerd vel gevuld met kerstfiguurtjes.

Al met al duurde de activiteit zo’n anderhalf uur, en op het laatst begon het toch echt wel een beetje te zeuren in mijn linkerzij. Ook wist ik bijna geen houding meer te vinden waarin ik daar geen last van had. Een van de andere moeders bracht me even thuis en toen ben ik, na een klein hapje gepureerde appel, naar bed vertrokken. Ik heb een uurtje op bed gelegen en toen voelde ik me al weer wat beter.

Het eten en drinken is de rest van de dag niet echt meer lekker gegaan. Ik heb het gevoel dat het niet echt omlaag wil. Het blijft een beetje hangen op borsthoogte. Zou zomaar kunnen dat dat komt doordat ik te hard van stapel ben gegaan vanochtend. Je voelt je heel wat, maar uiteindelijk is de operatie morgen pas een week geleden, dus is het ook niet raar als niet alles lukt.

Ik ben blij dat ik mee ben geweest naar school, maar ik voel ook wel weer even heel duidelijk waar de grenzen liggen. Een groot leerproces! Hopelijk morgen een nieuwe dag, fris op en geen last meer!

10. Thuis… en nu wennen!

Vannacht heb ik weer lekker in mijn eigen bedje geslapen! Heerlijk, home sweet home hoor! Gisteren rond 12 uur kwam de zaalarts langs en mochten mijn NOK-maatje en ik naar huis! Yay! Heerlijk, lekker naar huis en op tijd om nog met onze gezinnetjes pakjesavond te kunnen vieren. Onze mannen waren er ongeveer gelijktijdig en gezamenlijk zijn we naar beneden gegaan en via de apotheek naar de auto. We kregen de nodige medicijnen mee, maar niet alles is nodig. Zo heb ik de tramadol wel meegenomen, maar niet ingenomen.

In het ziekenhuis deed ik het de laatste dagen al met gewone paracetamol, want ik word hartstikke raar van opiaten. Ik weet dat ik heel sterk reageer op middelen als tramadol, dus als het even kan, laat ik die mooi links liggen. We hebben verder de maagbeschermers mee die we in ieder geval een halfjaar moeten slikken en magnesiumtabletten. Die zijn ervoor om de ontlasting op gang te krijgen en te houden. Als je iets niet wilt nu, dan is het wel verstopping…

Vanmorgen werd ik dus in mijn eigen bed wakker, in een voor mij heerlijke houding. Half op mijn buik/half op mijn zij. Dat ik zo geslapen heb zegt wel wat over de pijn die ik ervaar. Namelijk niet. Ik heb geen pijn, heerlijk! Wel werd ik wakker met knallende koppijn. Dat kan meerdere oorzaken hebben.

  1. Afkickverschijnselen van koffie. Ik drink tegenwoordig maar 2 kopjes koffie per dag, maar als ik die niet drink, krijg ik daar wel last van. Ik heb de laatste dagen natuurlijk vrijwel geen koffie gedronken, maar toen gebruikte ik nog veel paracetamol.
  2. Te weinig drinken in het algemeen, vochttekort. Ik drink uiteraard stukken minder dan eerst. Ik kan veel minder op en de slokjes die ik neem zijn veel kleiner. Daarbij gaat drinken wat minder makkelijk dan eten heb ik gemerkt. Drinken valt zwaarder en doet zeer, dus dan pak je nog minder. Puur water is sowieso te zwaar, ik doe er een druppel siroop in. Vanmiddag kwam ik erachter dat thee een stuk beter gaat.
  3. Mijn nek en rug zitten vast. Ik heb de afgelopen dagen enorm veel spanning ervaren en veel meer gelegen dan dat ik normaal doe. Nu is mijn nek/rug sowieso een zwakke plek, de laatste weken moest mijn fysio een soort staalkabels zacht zien te masseren. Zodra er iets wat mij spanning geeft gebeurt in mijn leven, heb ik daar last van in mijn nek of rug.
  4. Migraine. De laatste tijd heb ik vaker migraine. Deels hormonaal, deels van de spanning. En tja, dit is natuurlijk niet de meest ontspannen periode in mijn leven.

Ik heb een paracetamol zetpil genomen, die kon ik het snelst ‘innemen’ en ik had er geen water of iets bij nodig. Bovendien was het zo heftig dat 1 paracetamol niet voldoende had geholpen. En 2 wegkrijgen was teveel van het goede.

Mijn Lief bracht me een kopje koffie op bed en een bakje yoghurt met een lepeltje vla erdoor. Heel langzaam moet ik weer gaan wennen aan eten en ik wil mezelf aanleren te gaan ontbijten met iets van zuivel. Dit omdat we straks veel eiwitten nodig hebben om de balans goed te houden. Ik heb ook eiwitpoederzakjes, maar ik vind de smaak niet zo heel erg lekker. Ik hoop dat ik daaraan kan wennen. Ik heb een proefpakketje met 3 smaken besteld. Ik heb nu de naturel geprobeerd en dat vond ik niet zo’n succes, maar dit terzijde.

Ik was een beetje in dubio; eerst koffie (want hoofdpijn) of eerst yoghurt (want maagbodempje). Ik koos voor de koffie. Met hele kleine slokjes heb ik voorzichtig wat gedronken. Ik moest wel enorm wennen aan de smaak. Ik vond het niet vies en ook niet lekker. Beetje mwah. Omdat ik eerst gedronken had, moest ik een poosje wachten voordat ik weer mocht eten. Nu is yoghurt een beetje discutabel, maar in deze periode valt het onder eten en niet onder drinken.

Met kleine hapjes at ik het grootste deel op. Ik was vanwege de hoofdpijn niet helemaal lekker en ik voelde mijn maag een beetje in protest komen, dus ik ben direct gestopt met eten. Ik wilde echt niet misselijk worden nu.

Na een poosje zakte de hoofdpijn en ben ik opgestaan. Ik voelde me super, ging ook direct weer aan de gang met opruimen enzo. Mijn Lief heeft me vandaag meerdere keren teruggefloten… Ik loop direct alweer te hard van stapel, een bekende valkuil.

Vandaag heb ik een aantal dingen uitgeprobeerd. Zo heb ik een smoothie gedronken, gemaakt van bevroren aardbeien en yoghurt. Tussen de middag heb ik een tomatensoepje op dat ik al eerder had gekookt. Gisteren heb ik daar trouwens ook al iets van op. Voor het idee; vanmiddag had ik 2 blokjes uit het ijsblokjesbakje op en toen zat ik vol… Voor de eiwitten heb ik er een schepje zure room doorgeroerd.

Vanavond heb ik warm eten op. Dat was voor het eerst. Ik kreeg aardappelpuree, gepureerde broccoli en een stukje kabeljauw. Ik heb, schat ik, zo’n 4 theelepels aardappel op, 6 theelepels broccoli en misschien een kwart (25 gram) vis. Het bord dat ik voor me had lag veel te vol! Het was wel heel erg lekker!

Het is echt een ontzettende zoektocht met eten en drinken. Zoals ik al zei; drinken is lastig. Het valt zwaar. Eten is gemakkelijker, tot op heden. Ik moet echt alles opnieuw leren. Gelukkig heb ik daar de komende weken de tijd voor, om aan mijn nieuwe lijf te wennen.

Enne, het afvalproces is begonnen! Vanmorgen was ik maar liefst al 3,7 kg lichter dan donderdagochtend! Het is ook een hoop vocht, dat snap ik, en uiteraard val je af van 3 dagen niets eten, maar yay! Resultaat!

9. Gaat de goede kant op!

Inmiddels is het zaterdagochtend en ben ik een stuk opgeknapt. Ik voel me prima. Gisteren werd het in de loop van de dag al steeds een beetje beter met me en vandaag voel ik me weer beter. Zojuist ben ik even lekker gaan douchen, en wat kan dat toch goed doen! Ik ben ook verhuisd gisteren, lekker naar m’n NOK-maatje. Zij lag alleen en zo samen is het best gezellig. Hebben we wat meer aanspraak aan elkaar en we klikken echt goed.

Ik heb, na mijn operatiedag waarop ik zo misselijk was, geen last meer gehad van narigheid of complicaties. Mijn wondjes genezen al mooi, 1 van de 6 zit al dicht! Al mijn controles zijn steeds uitstekend, geen verhoging, prima bloeddruk, hartslag en zuurstofgehalte. Het enige waar ik wel last van heb is een enorm drukgevoel op mijn borst en middenrif. Dit kan komen door het gas dat is gebruikt om mijn buik op te blazen zodat de chirurg ruimte had tijdens de operatie, maar ook door het drinken.

Wat wel echt wennen is, is het omgaan met de input. Hoe gek het ook klinkt, wat kan drinken zwaar vallen zeg! Ik heb de neiging om te grote slokken te drinken, en hoe zeer ik er ook op let om dat niet te doen, toch voelt het af en toe alsof er een slok dwars op mijn middenrif staat. Het moet echt met beleid gebeuren, de nieuwe maaguitgang is gewoon echt een heel stuk kleiner dan eerst, al zie je dat niet echt op het plaatje. gastric-bypass

Vannacht werd ik om half 5 klaarwakker, ik kon echt niet meer in slaap komen. Ik ben de gang maar een beetje op en neer gaan wandelen en ben een boekje gaan lezen. Ook heb ik nog wat gekletst met de nachtdienst. Om een uur of 6 heb ik toch mijn bedje maar weer opgezocht en heb ik nog zo’n anderhalf uur geslapen.

Vanmorgen mochten we voor het eerst een beetje yoghurt eten. Dit was echt een minimale hoeveelheid, een medicijncupje vol. Bizar dat 2 theelepeltjes daarvan ervoor zorgen dat je het voelt zitten! Nu is mijn maag ook maar zo groot als een kiwi en waarschijnlijk nog wel dik en opgezwollen van de operatie, maar toch! 2 theelepels!
Wel was het heerlijk om echt weer wat te ‘eten’. Van alleen maar drinken word je ook zo weeïg op een gegeven moment. Gisteren kregen we wel weer bouillon te drinken en dat heb ik ook voornamelijk gedaan, heerlijk, een beetje pit!

Zojuist kregen we een cupje fruitmoes. Ook lekker. Een beetje bite. Wat ik echt heel erg raar vind is dat ik nog altijd geen honger(gevoel) heb. Ik heb sinds woensdagavond niet meer gegeten, op die eetlepel yoghurt van vanochtend dus na. Raar! Dit zal ook wel weer gaan wennen, maar soms voelt het echt alsof ik in een heel vreemd lichaam zit.

Hopelijk mag ik strak naar huis, lekker pakjesavond vieren met m’n gezinnetje terwijl ik op de bank lig. Er gaat niks boven thuis zijn!