8. De grote dag

En dan was het vandaag eindelijk zover; Dé Operatie. Zoals ik gisteravond (eigenijk eergisteravond, maar gevoelsmatig is het nog dezelfde dag) al schreef; alles was voorbereid en toen nog zien te gaan slapen.

Dat lukte wonderwel en boven verwachting sliep ik redelijk tot net voordat de wekker om half 7 zou aflopen. De kinderen waren bij opa en oma, dus we hadden alleen voor onszelf te zorgen. Nadat we nog een poosje hadden geknuffeld, was het toch echt de hoogste tijd. Ik kleedde me aan, friste me op en dronk nog 1 allerlaatste bakkie koffie. Ik mocht nog tot 7:30 uur heldere vloeistof drinken, dus ik wilde echt nog even koffie.

Om 7:15 uur reden we thuis weg en ondanks dat het wat druk was op de weg, liepen we keurig om even voor 8:00 uur de afdeling op. Ik ontmoette mijn overbuurvrouw, die mocht even voor me naar de OK. Ik werd klaargemaakt voor OK; kreeg 2 paracetamols, een prik met antistollingsmiddel in mijn buik, ging plassen en kreeg zo’n sexy blauw hemd aan. Terwijl ik lag te wachten om naar beneden te gaan kwam de andere dame uit onze groep ook op de afdeling. Na een snelle knuffel en succeswensen, ging zij naar haar eigen kamer. Helaas liggen we niet bij elkaar omdat ik op een kamer lig met mensen die een hoger apneu-risico hebben.

Even na 9:00 uur werd ik naar beneden gebracht en om 9:30 uur was ik op de OK. Ik moest nog even wachten de chirurg, die was nog even zijn muziek halen… 😉 Om 9:45 uur kreeg ik de narcose, voelde mijn arm en vervolgens mijn gezicht tintelen en daarna was het ineens 12 uur.

Ik lag op de recovery en het eerste dat ik me realiseerde was: ‘Hee, het is over, het is voorbij! Ik ben er nog!’ Het volgende was dat ik voelde dat de pijn alleszins meeviel, ik voelde nauwelijks dat ik zo’n heftige operatie heb gehad. Wel was ik me meteen bewust van mijn misselijkheid. In het begin bleef ik wegvallen, steeds even slapen en weer wakker. Zodra ik wat kon communiceren met de verpleegster daar, gaf ik aan dat ik me zo beroerd voelde. Ze ging het direct regelen en ik kreeg meerdere soorten anti-misselijkheidsmedicatie in mijn infuus. Helaas hielp dit allemaal niet en ik heb meerdere keren moeten slikken en zuchten om niet te gaan overgeven. Ook had ik even een druk gevoel achter mijn borstkas, maar dat zakte al snel af. Waarschijnlijk was dat de last van het gas waarmee ze mijn buik hebben opgeblazen om te kunnen opereren.

Ik wist dat ik vanwege die apneu-indicatie lange tijd op de recovery moest blijven, dus ik had gevraagd of ik mijn telefoon mee mocht. Dat was geen probleem, dus toen ik daar enigszins toe in staat was, zocht ik wat afleiding op internet. Ik postte hier en daar een berichtje en las wederom een heleboel lieve berichtjes van lieve mensen die met me meeleven. Tot 15:30 uur was in zo’n beetje beneden, daarna mocht ik weer naar de afdeling. Hier kwam de een na de ander terug van de OK en kwam ook het bezoek langs. Mijn Lief had zijn dag zoekgebracht in Ikea, dichtbij en beter dan alleen thuis zitten te wachten. Hij kwam langs en ik bleef steeds een beetje wegvallen. Ik sliep heel licht, soms lag ik meer wat te soezelen dan te slapen. Wel bleef ik misselijk en eigenlijk werd dat steeds erger. Ik heb meerdere keren moeten spugen en dat is niet fijn vanuit een vers geopereerd kiwi-maagje. Het was voornamelijk oud bloed dat omhoog kwam, iets anders zat er dan natuurlijk ook gewoon niet in. Een voordeel heb ik wel ontdekt; een lege maag is een lege maag. Er komen geen maagsappen als gal meer omhoog. Winst!

Om 18:00 uur kregen we het avondeten. We mochten kiezen uit biefstuk, pasta of… Nee, geintje natuurlijk. Mijn vader kwam nog even op bezoek en vertelde wat over de kinderen. Leuk dat hij er was en leuk om de verhalen te horen. Morgen komt Sinterklaas op de school van onze kleuterdochter. Ik vind het wel erg dat ik dat ga missen, maar ik geniet op afstand mee. Ik bleef aldoor misselijk en dat zorgde dat ik me gewoon over alles heen beroerd voelde. Wel ben ik uit bed gegaan om me bij de wastafel wat op te frissen, tanden te poetsen, een eigen nachthemd aan te trekken en te plassen op de wc. Dat viel me tegen, ik heb een flinke jas uitgedaan, zoals dat wordt gezegd. In de tussentijd is mijn bed verschoond, dus ik kon heerlijk in een fris bed.

De chirurg kwam nog langs. Het was een prima operatie geweest. Ik heb volgens planning een gastric bypass gekregen en er waren geen complicaties verder. Dat is altijd fijn om te horen.

De rest van de avond heb ik wat tv liggen kijken en liggen internetten. Afleiding is fijn en zo tegen 22:30 uur ben ik in slaap gevallen. Ik had net daarvoor nog een zetpil tegen de misselijkheid gehad en die lijkt nu eindelijk te werken. Ik werd om 0:30 uur wakker en was niet meer misselijk! Yay! inmiddels ben ik een uur verder en voel ik wel weer wat opkomen, dus zometeen maar weer wat gaan liggen.

Nu maar weer proberen wat te gaan slapen, des te sneller is het ochtend en voel ik me hopelijk écht beter.

7. Tomorrow, tomorrow…

… You’re only a day away…

Morgen is het zo ver. Nou ja, eigenlijk over 9 uur… Althans, dan moet ik me melden in het ziekenhuis. Mensen vroegen me de laatste dagen of ik nerveus was, of ertegenop zag. Ik kon in alle eerlijkheid zeggen dat dat niet zo was. Ik vergeleek het een beetje met mijn bevallingen. Op zich keek ik niet bepaald uit naar de belevenis van de bevalling (au! enzo), maar ik leefde wel heel erg naar die momenten toe. Het waren Grote Dingen. En ik wist ook dat na die bevalling, die niet leuk ging zijn, er wel iets heel moois zou wachten. Zo zag ik de operatie ook een beetje.

Het begon echt te kriebelen toen afgelopen maandag de eerste 2 dames uit onze groep zijn geopereerd. Ineens werd het concreet, echt. Via onze appgroep hielden ze ons goed op de hoogte en daardoor realiseerde ik me dat ik ook al rappemundo aan de beurt was. Ik was niet de enige die in de zenuwen schoot. We zijn morgen met z’n drieën aan de beurt en de andere dame zat ook zenuwachtig te stuiteren op de app. Wel echt heel fijn om dit te kunnen delen met anderen die precies in hetzelfde schuitje zitten!

Om er minder mee bezig te zijn heb ik geprobeerd zoveel mogelijk andere dingen te doen. Tot en met vandaag nog gewoon gewerkt, vanmiddag lekker een training verzorgd. Dat was fijne afleiding en vanavond heb ik mijn ‘laatste avondmaal’, beter bekend als ‘galgensushi’ gegeten met mijn Lief en 3 hele lieve vrienden. Ze waren speciaal gekomen om met mij mijn voorlopig laatste keer ‘normaal’ te eten. En natuurlijk waren ze er ook omdat sushi gewoon erg lekker is. Zaterdag was het niet doorgegaan, dus vanavond alsnog die allerlaatste keer.
Schermafbeelding 2015-12-02 om 23.24.30             Schermafbeelding 2015-12-02 om 23.24.19

Het was heel fijn om deze avond door te brengen met lieve mensen om me heen. Trouwens, aan lieve mensen heb ik sowieso niet te klagen. Ik heb de laatste dagen zo ontzettend veel berichtjes ontvangen van mensen die aan me denken, me succes en sterkte wensen en die met me meeleven! Die berichtjes kwamen via Facebook, mail, WhatsApp, Twitter, telefonisch, Real Life en zelfs via een postkaartje binnen. Het doet echt heel erg goed als mensen zo met je meeleven en aan je denken! Superlief!!!

Nu heb ik net mijn tas ingepakt, tips gevraagd aan de dames die al zijn geweest wat ik niet mag vergeten en heb ik net uitgebreid en lang staan douchen. Onder de douche en in de auto terug naar huis heb ik nagedacht over ‘straks’. En hoe gek het was dat ik nu voor het laatst zo zwaar ben. En dat ik (gelukkig maar!) nooit meer zo zwaar zal zijn als nu. En eerlijk is eerlijk, de laatste weken heb ik ook wel de remmen losgelaten, ik ben echt nog wel een paar kilo aangekomen doordat ik heel erg ‘last’ had van de: ‘Nu-kan-het-nog-gedachte’.

Morgen ga ik een life-event meemaken, de start van een ander leven. Ik kan niet wachten. En dan nu maar hopen dat ik een beetje kan slapen…

6. Uit de kast

Ondanks dat ik 300% achter mijn beslissing sta en ik al veel, heel veel fijne reacties heb gehad van mensen om me heen, was ik toch wat terughoudend in het ronduit de wereld ingooien wat er te gebeuren staat. Ergens was ik toch bang voor negatieve reacties. Ik zou de eerste niet zijn die te horen krijgt ‘dat het wel de makkelijke weg is’ (echt niet) of juist hele kritische vragen of je ‘dit wel moet willen en misschien moet je eerst nog eens een keer dieet x, y of z proberen.’ (eh, nee)

Uiteraard is dit een beslissing die je niet zomaar neemt. In mijn geval heb ik het er in 2012 al eens over gehad met mijn huisarts en de gynaecoloog. Die had toen ook al een verwijzing geschreven voor een collega-chirurg, maar omdat ons gezin nog niet compleet was, heb ik daar toen niks mee gedaan.

Het gekke is dat ik, ondanks mijn maatje meer, de laatste jaren wel steeds meer zelfvertrouwen kreeg. Ik kreeg erg veel waardering op zakelijk / professioneel vlak, en dat deed heel veel. Ook in onze sociale kring zijn curves geen uitzondering en voelde ik me zelfverzekerd. En de rest van de wereld; ach. Whatever. Ik ga en ging gewoon naar de sauna als ik daar zin in had, ik bleef er niet voor thuis. Tuurlijk voelde ik soms de blikken wel, maar daar probeerde ik me niet door te laten weerhouden. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer je zelf je uiterlijk owned, je daardoor ook een andere uitstraling krijgt. Je moet het natuurlijk alleen ‘maar even’ kunnen opbrengen.

Natuurlijk doet het me ook verdriet dat ik zulke drastische maatregelen moet nemen, waarom kan ik niet gewoon *gewoon* afvallen? Dat is uiteraard een worsteling met mezelf geweest en waar ik eerder een operatie nog als een uiterste optie zag, werd dat na verloop van tijd steeds een reëlere optie. Totdat ik eindelijk aan mezelf durfde toe te geven dat het eigenlijk niet eens meer een keuze was, maar de enige mogelijkheid. De enige kans op een normaal gewicht en een gezonde toekomst.

Toen ik voorzichtig begon rond te vertellen waar ik mee bezig was, werd er heel fijn op gereageerd. Steeds meer mensen hebben mensen in hun omgeving die een gastric bypass of sleeve hebben laten uitvoeren en horen en zien dus de positieve resultaten. Hoevaak ik niet gehoord heb: ‘Oh! Ik heb een collega/buurvrouw/nichtje/vriendin die dat ook heeft laten doen! Ze is zoooooveel afgevallen! Je kent haar niet meer terug! Succes hoor!’ Dat is fijn, dat geeft vertrouwen en moed.

Gisteravond heb ik het gewoon de wereld ingegooid, op Facebook en Twitter. Eerlijk gezegd vond ik het bericht op Facebook nog wel het engst. Daar lezen de mensen de berichten die het dichtst bij me staan en waar ik me het meest van aantrek. Op Twitter ben ik vooral actief als zakelijk professional in de onderwijswereld en als lokaal politiek actief lid. De reacties waren overweldigend én hartverwarmend. Het was zó fijn! En was ik dit blog eigenlijk in eerste instantie alleen begonnen voor een paar (ingelichte) lezers en vooral voor mezelf als dagboek, nu ben ik blij dat het openbaar is.

Ik vond het echt doodeng, was bang voor de (ver)oordel(ing)en, en het voelde écht alsof ik uit de kast kwam. Maar die angst was echt totaal ongegrond, ik heb echt een fantastisch sociaal netwerk! Dank voor de support, iedereen!

5. De voorbereiding

Ter voorbereiding op de operatie en de tijd erna moet je een aantal leefregels in acht gaan nemen. Ten eerste moet je na de operatie levenslang extra zware vitaminepillen slikken. Door de operatie worden voedingsstoffen minder opgenomen door je lichaam. Dat is deels een goed ding, daardoor word je minder snel dik, want er wordt een stuk spijsvertering overgeslagen. Anderzijds betekent dat ook dat de goede stoffen óók minder goed worden verwerkt. En omdat je natuurlijk ook al stukken minder eet ligt een vitaminetekort op de loer. Fit for me heeft speciale vitaminepreperaten ontwikkeld voor mensen die een gastric operatie ondergaan hebben. Zo zit er o.a. 14000x (nee dat is geen typfout) de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid B12 in. Die vitaminepillen mag je niet zomaar ergens op de dag nemen. Het beste is het om dat tijdens een eetmoment te doen, maar weer niet binnen 2 uur voor of na zuivel. Dit omdat het ijzer erin dan teniet zal worden gedaan.

Ook moeten we ‘s avonds een calciumtablet slikken, omdat je een verhoogde kans gaat lopen op botontkalking. En de eerste 6 maanden krijg je ook een maagbeschermer.

Dan komt er nog een andere puzzel bij kijken. Eten en drinken moet voortaan gescheiden zijn. Voorbij is dus het drankje bij het eten. Dit is omdat wanneer je drinkt, je maagje volzit. ga je dan toch eten, dan is de vertering minder goed en je gaat weer extra volume in je maag proberen te stoppen. Uitrekken dus, en dat willen we voorkomen.

Als je te snel na het eten gaat drinken, spoel je de maag weer leeg. Dan heb je hetzelfde probleem, voedingsstoffen worden minder goed opgenomen en je hebt minder lang een verzadigd gevoel. Er moet dus minimaal een half uur tussen eet- en drinkmomenten zitten.

Wetende dat je 6x per dag moet eten en nog vaker moet drinken… Dat levert dus een flinke uitdaging op. Hoe ga je dat allemaal inplannen? Vandaar dus die voorbereiding. Nu al, de laatste weken ben ik bewust bezig met wanneer eten en drinken. Ook ben ik sinds een week al gestart met de vitaminepillen. Die moest ik 2 weken van tevoren gaan slikken, omdat je net na de operatie alleen vloeibaar mag eten. Dan heb je ook nog eens kans op meer problemen en dat zou inhouden dat je een tijd lang nauwelijks vitaminen binnenkrijgt. Door op voorhand te starten met vitaminen hopen de artsen dat je een soort buffer hebt die dat dal kan opvangen.

Een van mijn problemen was nu juist altijd die planning. Ik dacht gewoon niet aan eten, totdat ik ineens honger had en veel te veel ineens at. Ik spreidde nauwelijks. Ik moest dus een manier verzinnen om dit beter te kunnen onthouden.

De diëtiste in de NOK gaf de tip om de app bariatric timer te downloaden. Deze app is bedoeld voor mensen die een bariatrische ingreep hebben gehad en om zo te kunnen bijhouden wanneer er weer gegeten of gedronken moet worden. Ik moest even wennen aan de app, maar vind hem nu fijn om te gebruiken. Maar ik liep meteen alweer tegen een probleempje aan; ik heb niet altijd mijn telefoon op zak. Ja, ik zit aan het ding vergroeid, ik weet het, maar als ik aan het werk ben, zit hij toch echt vaak genoeg in mijn tas of hij ligt afgesloten op tafel. Bovendien wandel ik met trainingen ook gerust een hele school door, dus alleen op mijn telefoon een alarm laten gaan zou niks uithalen. Dat zou ik nog de helft van de tijd missen.

De oplossing was simpel; een smartwatch. En dan in mijn geval; een apple watch! Ja ja, een rotsmoes om het ding te kunnen kopen, maar het werkt echt heel fijn voor mijn doel. Ik krijg keurig op tijd een reminder dat ik mag eten. Een half uurtje daarvoor krijg ik een melding dat ik straks moet eten (oftewel, nu nog wat drinken). En na een half uur nadat ik ‘gemeld’ heb dat ik gegeten heb, krijg ik een bericht dat ik mag drinken. Verder heb ik ingesteld dat ik iedere 3 uur iets moet eten, dus 3 uur na mijn vorige eetmoment krijg ik vanzelf weer een trilling en een popup op mijn watch. Dit is iets dat voor mij kan werken!

En mijn innerlijke nerd/geek/whatever is natuurlijk ook erg blij met deze gadget. Enne, dat is dan ook tevens mijn sinterkerstcadeautje.

Schermafbeelding 2015-11-27 om 00.57.03

4. Het traject

Nou, daar ging ik dan op 23 oktober, de eerste keer met frisse tegenzin naar de NOK. Ik had echt zó geen zin in die groepsdinges. Tijdens de eerdere bijeenkomsten was ik mensen van allerlei pluimage tegengekomen en daar zaten ook echt mensen bij die helemaal passen in het stereotiepe beeld van dikke mensen. Die mensen staan over het algemeen op een bepaalde manier in het leven en hebben een denkwijze die niet helemaal aansluit bij hoe ik de dingen zie. (Dat zeg ik best netjes, toch? 😉 )
Kortom, ik zag de bui al hangen. Maar ja, pfff, ik ging voor mezelf, dus niet zeiken.

Nou, dat bleek me toch een enorme meevaller! We hebben een leuke groep mensen met wie ik het vrijwel allemaal goed kan vinden! Met een paar dames heb ik nog wat extra klik, omdat we allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd zijn en in dezelfde fase zitten qua gezin en dergelijke. Ook ben ik met 1 andere dame nagenoeg gelijk qua lengte en gewicht, dus wij hebben veel herkenbare overeenkomsten.

Eerlijk is eerlijk, ik heb het echt verkeerd ingeschat. De bijeenkomsten zijn vaak best nuttig, we leren veel, en we worden echt voorbereid op wat komen gaat. Daarnaast krijgen we ook veel inzicht in hoe en waardoor het eerder altijd misging en is het gewoon een feest van herkenning, want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Doordat dat zo is, gooien we ook meer op tafel dan dat we zouden doen met niet-dikke mensen. We snappen elkaar gewoon. En bij tijd en wijle liggen we dubbel van het lachen. Het is gewoon gezellig.

Sinds de eerste bijeenkomst hebben we een app-groepje met bijna alle deelnemers; helaas had niet iedereen een smartphone. En ook in die app komt af en toe relevante info voorbij en zaten we met zijn allen zenuwachtig te stuiteren totdat iedereen de operatiedatum wist.

Toevallig was ik de eerste die het meldde; 3 december gaat het gebeuren. Samen met 2 anderen uit onze groep ben ik die dag aan de beurt en ik merk dat ik er steeds nerveuzer van word. Het is al volgende week. Vanaf dan zal mijn maagje bestaan uit een pouch zo groot als een kiwi. Deze week heb ik bij vrijwel alles het gevoel: ‘Nu kan het nog!’

Zaterdag gaan we nog een keertje lekker sushi eten. All you can eat. Nou, dat concept zal voor mij een totaal andere betekenis gaan krijgen! 😉 Ik heb er nu al zin in!

3. Groen licht!

En toen ineens, terwijl ik het helemaal niet verwachtte, ging op 14 oktober de telefoon. Het was de NOK en voor ik er goed en wel erg in had kreeg ik te horen: ‘Ik heb goed nieuws voor u, u zit in het traject!’ Uiteraard was ik blij met dit nieuws, maar aan de andere kant kwam het ook best heftig binnen. Jeetje, zo erg was het dus met me gesteld. Medici vonden mij een geschikte kandidaat om zo’n grote, heftige, ingrijpende ingreep te laten ondergaan. Ik kon me niet langer in mijn hoofd verschuilen achter ‘ach, het valt wel mee, er zijn zat mensen dikker / erger / zwaarder / urgenter dan jij. Nee, dat was over nu. Keiharde realiteit. Ik zat in het traject.

Op het moment dat ik het telefoontje kreeg zat ik in overleg met een collega, vlak voordat we met nog 4 andere collega’s zouden gaan brainstormen over nieuwe ontwikkelingen binnen het bedrijf waar we werken. Nou, en of het stormde in mijn brain! Mijn collega merkte natuurlijk direct dat er iets was, en had mij ook horen praten over operatie en ziekenhuis. Ik vertelde direct alles dat er speelde, gewoon, bam op tafel! Hij was heel begripvol en luisterde naar mijn verhaal. En ook even later toen we de bijeenkomst met de collega’s ingingen heb ik mijn verhaal verteld. Ik was de rest van de ochtend met mijn hoofd ergens anders, niet echt meer in staat om inhoudelijke en constructieve input te bieden.

Tijdens de lunch heb ik mijn Lief gevraagd te komen naar de locatie waar we aan het vergaderen waren, vlakbij ons huis. Ik moest het hem vertellen! Ik dropte mijn bommetje en samen zaten we wat voor ons uit te staren. Hij moest al weer bijtijds terug, want onze dochter moest weer naar school. Het was heel fijn om hem zo snel te zien en te spreken.

Ik kreeg die middag per mail de uitnodigingen voor het voortraject. Vanaf de week na het telefoontje werd ik iedere vrijdagochtend verwacht in de NOK in Nieuwegein. Er zouden dan 6 groepsbijeenkomsten zijn waarin we werden voorbereid op de komende operatie. We zouden met 10 personen zijn en allemaal in dezelfde periode worden geopereerd. Zo zouden we steun aan elkaar hebben, was het idee.

Ik had helemaal niks met het idee dat ik die groepsbijeenkomsten moest gaan doen. Wat moest ik nou toch met dat geneuzel? Ik kon zelf prima een hoop informatie opzoeken, ik redde mezelf altijd prima. En inmiddels was ik ook weer onder begeleiding van een diëtist, want dat was me aangeraden. Zij kon me toch ook helpen om de juiste keuzes qua voeding te maken?

‘s Middags belde het ziekenhuis weer terug, of ik soms de volgende middag (!) al naar het ziekenhuis kon komen voor een informatiemiddag over de operatie en een consult bij de chirurg. Welja, we zaten toch al in een sneltrein, dus dat kon er ook nog wel bij.

In het ziekenhuis kregen we in een grote zaal uitleg over het opnameproces en welke soorten operaties er worden uitgevoerd, en welke keuzes daarbij worden gemaakt. Na afloop van deze bijeenkomst werden we een voor een bij de chirurg geroepen om individueel kennis te maken en een en ander door te spreken.

De chirurg vond het in mijn geval een goed streven om voor de gastric bypass te gaan. Dat had ook mijn voorkeur. Verder was er nog kort wat ruimte om wat voorkeursdingen aan te geven. Ik gaf aan dat ik graag óf net na afloop van het traject geopereerd wilde worden, of nog liever, tussen kerst en oud en nieuw. Zo kon ik Serious Request nog zo fit mogelijk meemaken. De chirurg keek bedenkelijk, want in die periode draait het ziekenhuis op halve kracht. Hij zou doen wat hij kon, zo beloofde hij. Na 5 minuten stond ik weer buiten.

Ik moest ook nog langs de anesthesist, maar daar was de wachttijd inmiddels zo opgelopen dat dat die middag niet meer ging lukken. Een andere keer terugkomen dan maar. Aangezien ik iedere vrijdag in Nieuwegein zou zijn de komende weken, zou daar vast snel gelegenheid toe zijn.

2. De stappen die gezet moesten worden.

Toen ik dus eindelijk (eind juli) had uitgesproken een maagverkleining te willen, is het allemaal heel snel gegaan. In de week erna hebben we afgesproken met 2 bevriende koppels met ervaring. Beide dames hebben een paar jaar geleden een zelfde ingreep laten uitvoeren en we hebben met zijn vieren intensief gesproken over alles dat er op ons af zou kunnen komen. Niet alleen de operatie en de korte termijn erna, maar ook de lange termijn. Zijn er dingen die veranderen? Hoe ga je om met sociale dingen zoals etentjes? Wat doet het met je relatie? Wat komt er op me af met een screening? Enzovoorts. Voor mijn Lief was het ook heel goed om de kant van hun mannen te horen. Het geeft toch net even een ander inzicht dan alleen internet. Bovendien was ik natuurlijk vele malen meer ingelezen dan hij, voor hem was het een vrij nieuw onderwerp terwijl ik er eigenlijk al jaren mee bezig was.

Een van de mannen gaf hem een heel goede tip: ‘Hou je in als je uit eten bent. Ze kan het waarschijnlijk niet op, trap er niet in dat je het zelf erbij opeet, want dan zit je zelf anderhalve portie op te eten. Zo ben ik namelijk heel wat kilootjes aangekomen…’

Nu houdt mijn Lief erg van lekker eten en heeft ook wel aanleg om wat dikker te worden, dus dat is een tip die hij goed in zijn oren heeft geknoopt, hoe logisch het ook moge klinken dat het niet handig is om 2 porties te eten. Maar ja, lekker, zonde…

Na de gesprekken met de vrienden zat ik begin augustus bij de huisarts. Ik wilde graag een verwijzing. Nu is mijn oude huisarts begin dit jaar met pensioen gegaan en ik moest dus naar een huisarts die ik nog nooit had gezien. Bleek het ook nog eens een waarnemer te zijn in verband met de vakantie, dus ik stapte met lood in mijn schoenen de spreekkamer in. Ik had er niet veel vertrouwen in. Dat bleek totaal ongegrond, nadat ik mijn verhaal had gedaan was ze van harte bereid om een verwijzing te schrijven.   Enigszins onder de indruk stond ik even later weer buiten. Hier had ik het bewijs, zwart op wit, dat ik ook volgens een medisch persoon veel te zwaar was. Confronterend…

Meteen doorpakkend belde ik dezelfde middag al naar het Anthonius Ziekenhuis in Nieuwegein. Ik had uitgezocht dat mijn verzekeraar o.a. met dat ziekenhuis een contract heeft en de ervaringen van mijn vriendin waren goed. Ook op internet las ik veel positieve ervaringen. Bovendien is Nieuwegein vanuit onze woonplaats goed te bereiken.

Ik sprak de voicemail in, werd teruggebeld en ik werd verzocht om de verwijzing op te sturen. Ook dat deed ik direct, want ik wilde voorkomen dat ik toch koudwatervrees zou krijgen.

Weer een dag later werd ik gebeld door iemand van de Nederlandse Obesitas Kliniek (NOK) en werd ik uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst. Ik moest ook, indien voorhanden, mijn ‘bewijsstukken’ meenemen waarmee ik kon aantonen dat ik begeleiding heb gehad van bijvoorbeeld een diëtiste. Nu heb ik een paar keer geprobeerd de diëtiste te bereiken waar ik in 2013 bij onder behandeling was, maar in verband met de vakantie kon ik haar niet bereiken. Ook de voedingsdeskundige die het eetplan dat ik recentelijk via de sportschool had gevolgd had opgesteld, was niet te bereiken. Ik baalde flink, zo kon ik nog weinig bewijzen. Ik belde weer naar de huisarts en gelukkig was dezelfde arts bereid om, op basis van mijn dossier, een uitgebreide brief te schrijven met daarin opgesomd op welke manier en met welke begeleiding ik door de jaren heb geprobeerd om af te vallen. Van de Weight Watchers kon ik gelukkig een hele mooie uitdraai met gewichtsverloop maken vanaf de website.

Toen ik de eerste keer naar Nieuwegein reed en aanbelde bij de NOK voelde dat wederom heel confronterend. Jemig, ik was in de Obesitas Kliniek. Serieuze shit… En dan in de wachtruimte komen waar al die zware mensen zaten. Ik was een van hen. En toch voelde ik me ook weer een buitenbeentje, want ja, ik ben flink te zwaar, maar anderzijds was ik ook weer een klein beestje in vergelijking met sommige andere aanwezigen.
Alles in de NOK is gericht op dikke mensen. Dat is logisch gezien de doelgroep, maar aan de andere kant was ook dat weer best wel in my face. De extra brede stoelen bijvoorbeeld. Ze zitten goed, maar ik voelde ook heel erg dat ik *in een stoel voor dikke mensen* zat.

Na een poosje wachten werden we meegenomen naar een ruimte. De mensen om wie het ging mochten rond de tafel plaatsnemen, eventuele meegekomen familieleden gingen tweede rang zitten. Ons werd uitgelegd wat de operatie inhield en waaruit het traject zou bestaan. En wanneer je je bewijsstukken bij je had, kon je direct een afspraak maken voor een intake. Wow. De snelheid van het licht ineens. En dat traject… Ik had daar helemaal geen zin in. Zo’n anderhalf jaar lang in groepsverband met elkaar optrekken en gezamenlijk bijeenkomsten volgen. Voorafgaand aan de operatie zou dat al 6 dagdelen zijn. 6! Ik ben het grootste gedeelte van mijn tijd zelfstandig ondernemer, lekker dan dat ik zo’n enorme hap uit mijn tijd zou moeten afstaan. Maar ja, part of the deal. Eerst maar eens zien hoe ver ik zou komen met mijn bewijsstukken.

Na afloop van de informatiebijeenkomst waren er maar 3 mensen van de 10 die doorgingen naar de screening, waaronder ik! Ik kreeg wel het advies om toch weer diëtistische begeleiding op te starten, want het bewijs was minimaal, en het zou daarop nog af kunnen ketsen. Dan was het sowieso goed om weer in de verplichte 6 maanden begeleiding te zitten.

Ik was dus een van die personen die wel een afspraak mocht maken voor een screening en die kon meteen de week erop maandag 7 september al worden gepland, als ik daar niks op tegen had? Eh.. Nee, doe maar dan… Ik moest een week lang een eetdagboek bijhouden. Wat at en dronk ik, hoe laat, hoeveel en in welke omstandigheid. Dus; zat ik rustig aan tafel te eten of hapte ik snel-snel aan het aanrecht een broodje weg? Ik moest er direct mee beginnen en die dag zelfs met terugwerkende kracht.

Die week hield ik braaf bij wat ik allemaal in mijn mond stopte. Dat het de week van de verjaardag van onze dochter was, hielp natuurlijk niet echt om er een keurig verantwoord lijstje van te maken. Taart, lekkers, friet.. Het hield niet over van gezonde keuzes. Maar ja, dit was nu eenmaal hoe die week was en ik wilde eerlijk zijn. Uiteindelijk hield ik er alleen maar mezelf mee voor de gek.

Maandag 7 september was de screening. Weer naar de NOK waar ik op de computer een aantal vragenlijsten moest invullen en werd gemeten en gewogen. Wat wel grappig was, was dat ik dacht dat ik 1.65 m lang was. Daarmee was mijn BMI op het randje van de ondergrens. In de NOK bleek dat ik maar 1.61 m was, aan BMI ineens geen gebrek meer! 😀

Samen met de 2 heren die ik eerder al had ontmoet, werden we om de beurt bij een van de deskundigen geroepen. Ik startte met de diëtiste. We namen mijn eetlijstjes door en hadden het over mijn eettijden. Dat het daaraan schort wist ik al. Ik eet soms slecht ontbijt. Vergeet te eten, of gun mezelf geen tijd. Ik zit veel in de auto en ben vaak druk. Ineens is het dan 14:30 uur en dan realiseer ik me dat ik sinds ik de deur uit ben gegaan niks meer heb gegeten. Soms voel ik mijn buik dan, maar vaak ook niet. Langs de weg kun je meestal niet de meest gezonde keuzes maken en er liggen veel verleidingen op de loer. Kortom; mijn eetpatroon was verre van goed, en dat stond dan nog los van wát ik dan at.

Daarna mocht ik naar de arts. Lichamelijk gezien was er niks dat een eventuele operatie in de weg stond. Ze was best tevreden. Geen hoge bloeddruk, geen suiker, geen andere problemen, nooit eerder geopereerd geweest, geen medicijnen.

Bij de bewegingsdeskundige moest ik fietsen. Gedurende een x aantal minuten een x aantal omwentelingen. Ik zat gezellig kletsend op de fiets, nergens last van. Deze mevrouw liet me de fiets steeds zwaarder afstellen en langzaam aan werd het pittiger, maar na het kwartiertje stapte ik monter af. Ik hijgde nauwelijks. Nu had ik vrij recent nog redelijk intensief gesport en dat wierp nu zijn vruchten af. We hadden het ook nog over ‘sporten’ en ‘bewegen’ en over hoe ik dat meer zou kunnen gaan doen.

Als laatste ging ik naar de psycholoog. Zij ging met me in gesprek om te bekijken welke oorzaken er aan mijn obesitas ten grondslag liggen, en of ik niet een eetprobleem of stoornis heb. Als dat zo is, dan kun je niet door met het traject. Je moet dan eerst iets doen aan dat probleem. In mijn geval is dat niet aan de orde. Er zijn wel wat gebeurtenissen geweest in mijn leven die ervoor hebben gezorgd dat ik tijdelijk niet goed in mijn vel zat, maar over het algemeen leid ik een gelukkig, redelijk onbezorgd leven met een fantastische man en 2 lieve kinderen. ‘Een gezegend mens’ zo zei de psycholoog, en daar had ze wat mij betreft gelijk in.

Nu restte me niets anders dan 6 tot 8 weken af te wachten om te horen of ik in aanmerking zou komen voor een operatie. Spannend! Af en toe dwaalden mijn gedachten erheen en telde ik hoeveel weken ik inmiddels verder was.

1. Story so far

Mijn leven lang al, ben ik te zwaar. Ik weet niet beter. Altijd was ik een van de diksten van de klas, wat klasgenootjes me vaak genoeg lieten weten. En ook zonder hun opmerkingen was ik me altijd bewust van m’n lichaam. Vanaf dat ik 8-9 jaar was al mijn buik inhouden. Altijd met een handdoek om me heen zitten in het zwembad, ook al was het snikheet. Met een t-shirt over m’n turnpak heen gymmen om zo mijn buik te verbergen.
Ik was ook nog eens zo’n meisje dat al jong aan alle kanten rondingen en vormen kreeg, dus extra reden voor een wijd t-shirt.

Op mijn 12e begon ik aan mijn eerste lijnpoging. Ik slikte Voldafar slank en lette op wat ik at. Ik liet chips staan en probeerde minder te eten. Het avondeten dat wij thuis vaak aten, was niet bepaald iets waar ik warm voor liep; vaak aten we gekookte aardappelen met gebraden vlees en groenten uit pot. En jus. Mijn vaders lievelingskostje, maar ik had er niks mee.
Langzaam maar zeker at ik tijdens het avondeten steeds minder, maar ging dat wel vervangen met eten onderweg of chips ‘s avonds.

Op de middelbare school fietste ik dagelijks een kleine 25 kilometer en ik bewoog daarnaast zo’n 2 a 3 keer per week. Sporten heb ik nooit een leuke bezigheid gevonden. Turnen heb ik een paar jaar gedaan, maar omdat ik te laat begon, ben ik nooit goed en gracieus geworden. Na een paar jaar stopte ik. Met stijldansen ben ik begonnen zo rond mijn 13e en dat heb ik 4 seizoenen met veel plezier gedaan. Nog altijd vind ik dat de leukste vorm van bewegen, dansen, zumba, etc.
Op mijn 16e kocht ik een scooter en de fiets ging met pensioen. Dat scheelde 125 kilometer fietsen per week. Dat merkte ik wel, want toen mijn ouders in 1997 (ik was toen 14) 25 jaar getrouwd waren, droeg ik maat 40. In 2002 won ik kaartjes voor de première van Harry Potter en de geheime kamer in Pathé. De galarok die ik toen kocht heb ik nog steeds, ik droeg toen inmiddels maat 46. In een paar jaar tijd was ik dus flink aangekomen. Dit heeft zeker te maken met het feit dat ik veel minder ben gaan bewegen, scooter- en later autorijden doen het nou eenmaal niet goed op de bewegingsschaal.

Zoals ik al typte; op m’n 12e startte ik mijn eerste lijnpoging. De eerste van velen. Ik heb slimfast geprobeerd, Sonja Bakker meerdere keren, diëtiste, Weight Watchers, zelf gezonder koken, etc. Been there, done that. Ik viel soms wel wat af, maar na een paar maanden zaten die kilo’s er allemaal weer bij -met rente. Na mijn zwangerschap van onze dochter in 2011 was er zoveel blijven plakken dat het me gewoon in de weg zat. Op zich was ik na de bevalling al vrij rap weer op gewicht, maar toen ik (helaas) moest stoppen met de borstvoeding kwam ik in no time zeker 10 kilo aan. Ik was er na een paar maanden helemaal klaar mee en startte de zoveelste poging om af te rekenen met die kilo’s. Ik ging punten tellen volgens de Weight Watchers en intensief sporten. Ik ben toen zo’n 10 kilo afgevallen; mijn beste resultaat ooit.

Heel fijn, maar we wilden graag nog een kindje, dus daar kwamen mijn zorgvuldig verloren kilo’s weer retour afzender. Net zoals na mijn eerste zwangerschap was ik in de kraamtijd al weer op mijn oude gewicht, maar wederom vloog het na een paar maanden (na het wéér mislukken van de borstvoeding) aan. Het lijkt wel alsof mijn lichaam slecht reageert op de hormoonschommelingen.

Helaas kon ik de motivatie niet meer gevonden krijgen en het ging van kwaad naar erger. Ik telde geen punten meer en sporten deed ik al helemaal niet meer. We kochten een huis en ik nam me heilig voor om na de verhuizing weer te gaan sporten. Tot overmaat van ramp ging de sportschool failliet, dus weg goede voornemens en voor mij een legitieme reden om niks te doen.

In het voorjaar van 2015 deed ik nog 1 poging. Ik ging eten volgens eetrichtlijnen die waren opgesteld door een voedingsdeskundige en werd begeleid vanuit de -inmiddels doorgestartte- sportschool. Ook investeerde ik in Personal Training. Het motiveerde me in eerste instantie enorm dat er een ‘Drill Instructor’ was die me het uiterste uit mezelf liet halen. Maar omdat ik net was begonnen als zelfstandige en ik 1001 dingen te doen heb in een week, werd het gewoon bijna onmogelijk om momenten vrij te maken die in onze beider agenda’s pasten. Toen de resultaten op de weegschaal ook nog eens uitbleven, was ik er klaar mee. Ik gooide de handdoek in de ring. Ik had wéér gefaald.

Afgelopen zomer bereikte ik het dieptepunt. Ik zat op een wat hogere stoel waardoor mijn benen wat omlaag wezen. Mijn dochter wilde graag op schoot zitten, maar dit lukte niet. Ze gleed steeds van mijn benen. Ik kon haar niet hoog genoeg op mijn schoot zetten vanwege mijn korte bovenbenen, maar ook omdat mijn buik daar in de weg zat. Huilend heb ik een hele avond van alles en nog wat beneden opgezocht op internet terwijl mijn Lief op zolder achter zijn computer zat. Na uren ben ik naar boven gegaan en heb er alles uitgegooid. Hoe zat ik het was om zo zwaar te zijn. Hoe het me frustreerde dat het niet lukte om af te vallen. Wat een enorme faalhaas ik me voelde omdat ik me niet gemotiveerd kon houden voor het lange termijn doel, maar voor de bijl ging voor de korte termijn bevrediging. Dat ik me zorgen begon te maken over mijn gezondheid omdat mijn gewicht inmiddels zodanig was toegenomen dat ik in het stukje ‘morbide obesitas’ thuishoorde. Mijn Lief hoorde me aan en troostte me en sprak uit dat hij me zou steunen, welke beslissing ik ook zou nemen. En toen durfde ik het voor het eerst hardop te zeggen: ‘Ik wil een maagverkleining.’