18. Einde van het traject 15.40

Vandaag hadden we de laatste reguliere bijeenkomst binnen ons groepstraject. Wij waren groep 15.40; in 2015 gestart in week 40. Helaas waren we niet compleet, maar ook met een kleinere groep was het een zinvolle en fijne afsluitende bijeenkomst. Onderweg erheen had ik vanmorgen niet heel veel zin en motivatie, maar eenmaal gearriveerd was het toch heel fijn om er te zijn.

We deden bij de psycholoog allemaal een rondje ‘Hoe is het nu met je?’ en het was weer een feest der herkenning. Het ging met iedereen aanwezig eigenlijk heel goed, iedereen was goed afgevallen en was blij met het resultaat, maar ook merkten we dat obesitas heel duidelijk een psychische ziekte is waar je de kenmerken lichamelijk van ziet. We worstelen allemaal nog met valkuilen, toch weer vaker ‘s avonds aan de chips, niet goed plannen waardoor je overdag te weinig eten bij hebt en naar minder goede dingen gaat grijpen, te weinig eten, weer teveel lijngericht gaan denken of juist weer in oude vertrouwde smoesjes trappen als: ‘je moet toch wat in huis hebben voor de visite.’

Ook ik merk dat ik weer wat makkelijker word. Ik eet ook weer vaker een koekje, chips, of iets anders. Natuurlijk is dat op zijn tijd helemaal niet erg, maar het gevaar is wel dat je weer terug gaat vallen in oude patronen, of nieuwe patronen laat ontstaan. Het is ook soms moeilijk om jezelf bij de les te houden als je niet merkt aan de weegschaal of kleren dat je hebt gesnoept. Ik schommel de laatste maanden rond de 70 kilo. Soms iets erboven, soms iets eronder. Ik ben daar dik (hehe) tevreden mee, maar zou eigenlijk voor het fijne nog wel iets kwijtwillen zodat ik een buffertje heb. Want er gaat een moment komen dat er weer een paar kilootjes gaan bijkomen, ook dat is normaal. Uiteindelijk wil ik rond de 70 blijven dus zal ik moeten zorgen dat dat kan. En snoepen helpt niet… uiteindelijk zal ik het heus wel gaan merken aan de weegschaal als ik blijf snoepen, ook al is het niet veel.

Het gekke is ook dat ik eerst, net na de operatie, helemaal geen behoefte had aan zoet en/of vet, maar dat dat nu weer wat meer terugkomt. Ik merk dat ik toch weer bijvoorbeeld een koekje bij de koffie in een restaurant pak. De operatie was een hulpmiddel om af te vallen, maar nu is het dus aan mij en mijn hoofd. Heb ik mijn nieuwe leefstijl genoeg ingeprent zodat ik niet terugval in oud gedrag? We zullen het zien. Ik wil nooit meer terug naar hoe het was, maar de kans op terugvallen vind ik erg griezelig. Ik houd mezelf dus in de gaten.

Bij de bewegingsdeskundige kregen we ook een confronterende oefening. We moesten een cirkel tekenen die weergaf hoe groot we dachten dat onze omvang was. Vervolgens een cirkel met hoe groot we zouden willen dat deze was en als laatste moesten we ons meten om te zien hoe de omvang werkelijk is.

img_2201

Dit is mijn tekening. Blauw is mijn beeld, groen mijn wens, en oranje de werkelijkheid. Ik schat mezelf dus ook nog een stuk groter in dan ik ben. Wens en realiteit komen aardig overheen. En ik ben ook best tevreden met hoe ik eruit zie, alleen baal ik echt enorm van mijn vetschort. Daar zal een buikwandcorrectie aan te pas moeren komen om dat te corrigeren. Maar goed, dat is van later zorg.

Betty en ik hebben ook nog een herhaling gedaan van de stoelfoto. De vorige is van mei jl, toen waren we samen zo’n 65 kilo afgevallen. Inmiddels zijn we samen bijna 90 kilo lichter dan in december 2015. Ongelooflijk! Wat een verschil! We hebben echt een ander lijf gekregen.

IMG_1812 

Mei 2016                                             Januari 2017

In mei pasten we, met wat proppen in de stoel. Vandaag konden we moeiteloos en ontspannen naast elkaar gaan zitten, geen probleem. Samen zit er toch weer 25 kilo minder in die stoel.

Toen we in de centrale ruimte in die stoel gingen zitten werden we vol bewondering en een soort van ongeloof aangekeken door de mensen die in 2 andere groepen zitten. De ene groep was echt net gestart, vandaag hadden zij hun eerste bijeenkomst. De andere groep had net hun operatie achter de rug. Ik weet nog hoe dat voor mij was. Die mensen zien lopen die al verder in het traject waren en dan denken: ‘Wow! Wat knap! Als ik toch eens ooit zover zou kunnen komen! Als ik toch eens zo slank zou kunnen worden als zij! Maar ja, eerst nog maar eens zien dat de operatie bij mij net zoveel effect heeft. Ik kan me niet voorstellen dat ik zulk resultaat kan bereiken…’

En vandaag waren wij dat voorbeeld voor die andere groepen. Ze spraken ons aan en we kregen een leuk gesprek. Zij konden zich niet voorstellen dat wij ooit dik waren geweest en hoe we er ooit uit gezien hebben. Uiteraard kwamen de foto’s erbij en waren de verbaasde kreten niet van de lucht. Het was erg leuk om nu zelf een bron van inspiratie te kunnen zijn voor mensen die dezelfde weg als wij gaan bewandelen.

Als laatste deden we een rondje complimenten en wensen aan elkaar en kregen we het felbegeerde beeldje uitgereikt. Het beeldje dat staat voor wat we hebben meegemaakt, letterlijk zijn we uit onze te dikke huls gestapt.

img_2206

Van ditzelfde figuur heb ik voor Sint van mijn lief een zelfde bedel gekregen waar ik ook heel erg trots op ben. Iedere dag weer krijg ik een reminder van waar ik vandaan kom en wat ik bereikt heb. Deze afslankbedel heeft een prominente plaats aan mijn Pandora armband en betekent veel voor me.

img_1758

Toen we begonnen aan het traject keek ik er enorm tegenop. Een jaar lang intensief begeleid worden en nu is het alweer om. Het is voorbij gevlogen!

Dank jullie wel lieve NOK maatjes. We houden contact in onze ‘Kiloknallers-app’ en we zien elkaar terug met de controles. Ik ben trots op ons allemaal!

17. SugarCoated!

Ik houd van een beetje zelfspot. Ik kan het erg waarderen als je enigszins met jezelf de draak durft te steken. Vorig jaar, toen ik al een poosje in het voortraject voor de operatie zat, kreeg ik ineens foto’s van Beth Beard onder ogen. Deze dame heeft briljante voor en na foto’s van zichzelf laten maken toen ook zij bezig was met een gastric surgery. Toen ik haar foto’s zag dacht ik meteen: dat wil ik ook!!!

Mijn vriendin Michella, die bijna altijd foto’s van mij maakt, zag deze opdracht minder goed zitten. Het is niet zo haar manier van fotograferen. Maar; ze had wel een enorm goede tip. ‘Kijk eens bij SugarCoated!’, zei ze. ‘Die foto’s zijn helemaal jouw ding, met je voorliefde voor vintage en 50’s enzo!’ En ze had gelijk! Wat een gave foto’s zag ik daar. Ik voegde meteen de daad bij het woord en belde met Vivian, de fotografe en eigenaresse van SC en  begon met: ‘Ja, ik heb misschien een beetje een raar idee…’ Vivian antwoordde dat het wat haar betreft hoe gekker hoe leuker was, dus daar hadden we direct een klik. Ik legde haar mijn idee voor en vertelde er ook bij dat er enige tijdsdruk op zat; het was wel de bedoeling om voor mijn operatie gefotografeerd te worden.

‘Wat een briljant plan! Kun je aanstaande zaterdag?’

Ik kon, dus die zaterdag, halverwege november 2015, toog ik naar Rotterdam. En daar werd ik door Nancy omgetoverd in een 50’s vamp en zette Vivian me werkelijk hilarisch op de foto. Wat een lol heb ik gehad zeg, en wat is poseren eigenlijk hard werken! Ik had echt spierpijn.

Niemand, behalve een paar mensen in mijn directe omgeving, wist van deze fotoshoot af. Ik heb de foto’s een jaar lang stiekem gehad en ze, met veel moeite dat wel, geheim gehouden voor iedereen. Ik wilde dat het dit jaar mooi bij elkaar zou komen.

Inmiddels was het oktober 2016. Bijna een jaar later en bijna 40 kilo lichter. Tijd voor shoot deel 2. En weer werd ik omgetoverd, dit keer door Eva, tot een heuse 50’s pin up. Met de foto’s van vorig jaar in ons achterhoofd hebben we weer een hilarische shoot gehad en wat hebben we weer gelachen. Echt, een shoot bij SugarCoated kan ik echt iedereen aanraden, en ik ga het zeker later nog eens doen!

En daar was dan het resultaat en het is nog leuker geworden dan ik had verwacht. Ik ben er echt super super SUPER blij mee, en heel tevreden over hoe mijn idee is uitgepakt. Ik vind het supergaaf dat ik op een bepaalde manier de draak heb kunnen steken met mezelf en dat ik nu dit resultaat heb. Want deze foto’s sluiten voor mij ook een zeer bewogen jaar af. Ik zet met deze fotoshoot ook een soort van punt op mijn persoonlijke levenstijdlijn. Daarnaast wilde ik ook laten zien dat ook zwaardere mensen prachtig op de foto kunnen! Ik ben ook echt heel trots op de voor-foto’s!

Dank je wel, lieve gekke Vivian, dat je mijn idee zo goed begreep en dat je meteen zo enthousiast hebt meegewerkt aan het realiseren van mijn tijdsdocument. Je bent een topwijf!

img_3249-30x40lowreslogo

img_3072-30x40lowreslogo

 

13. Hoofdhonger en dumpen

Iets waar ik nog altijd tegenaanloop is het verschil in buikhonger en hoofdhonger. Soms dénk ik dat ik trek heb, of erge zin heb in iets, en als ik het dan ga eten valt het niet lekker. Of het smaakt me helemaal niet, of ik zit na 2 happen vol. Afgelopen week kwam ik ‘s avonds terug van het verzorgen van een ouderavond. Het was weer tijd voor een eetmoment, en ik kwam langs McDonalds’s. Nu ben ik helemaal niet zo’n liefhebber van de Mac, maar ik dacht; ‘Ach, ik heb wel zin in een wrap! Dan heb ik ook weer gegeten, handig.’ Ik reed door de drive en bestelde een kleine McWrap met kip. Ik dacht echt dat ik daar trek in had, maar na 1 hapje had ik eigenlijk al weer genoeg. Ik heb hem terug gedaan in het zakje en uiteindelijk thuis weggegooid. Thuis heb ik Griekse yoghurt met wat mango klaargemaakt en eigenlijk was dat veel lekkerder. Waarom dan toch denken dat die wrap lekker zal zijn?

Ik vind dit een van de lastigste dingen om mee om te gaan in het hele proces, vooral het stoppen met eten op het juiste moment. Soms is het eten zo lekker, dat ik eigenlijk nog wel een hapje zou willen, maar het past dan gewoon niet meer. Als ik dan toch dooreet, kan ik er bijna donder op zeggen dat ik dan ga dumpen.

Het dumpingsyndroom; afgekort tot dumpen, is een aandoening die veel voorkomt bij mensen die Weight Loss Surgery (WLS) hebben ondergaan. Niet iedereen heeft er last van, in ons groepje van 10 heeft een aantal mensen hier nog nooit mee te maken gehad, anderen dumpen zeer geregeld. Ik behoor helaas tot die laatste categorie.

Een dumping voelt heel erg naar. Ik voel me ziek worden, ik trek wit weg, ik check mentaal uit, word wazig en ga in mijn gezicht wrijven omdat het gaat tintelen. Soms ga ik enorm zweten en voel ik me opgejaagd en behoorlijk overprikkeld. Om het te doorstaan probeer ik wat te gaan hangen, bij voorkeur liggen, en in de ideale situatie ga ik even een poosje slapen. Ik ben ook ineens verschrikkelijk moe en kan me eigenlijk nergens meer op concentreren. Ik ga ook ineens ontzettend veel gapen. Meestal duurt dit zo’n half uur tot een uur en daarna voel ik me al snel een stuk beter.

Vaak heb ik dit wanneer ik te veel en te snel heb gegeten, of wanneer ik te zoet of te vet heb gegeten. Thuis eet ik vaak te snel, elders eet ik nog weleens te vet of te zoet. Het is gewoon ontzettend lastig om het goed te doen. Ook gebeurt het me dat ik de ene keer iets probleemloos kan eten, maar een volgende keer gaat het helemaal mis. Dat maakt het ook zo onvoorspelbaar. Een keer voelde ik me tijdens een lunchafspraak met een collega zo ziek worden dat ik ter plekke in het toilet moest overgeven. Gelukkig was dit niet tijdens een lunchafspraak met een klant.

Ook te snel drinken na het eten (of drinken tijdens het eten) kan dumpen veroorzaken. Dit heb ik ook door schade en schande ondervonden. Het lastige is vooral wanneer ik een half uur lunchpauze heb en zelf bijvoorbeeld workshops moet verzorgen. Ik kan dan gewoon onmogelijk eten én drinken, omdat ik na het drinken een kwartier moet wachten (en dan dus heel snel moet eten = fout), én ik na het eten een half uur moet wachten voordat ik mag drinken (en dan is de pauze dus al om). Meestal kies ik voor eerst eten, want daar kan ik mijn tijd dan voor nemen en ik kan voelen hoe dingen vallen. Ik kan tijdens een workshop naderhand nog wel wat drinken, maar ik moet er wel altijd aan denken dat ik dan drinken meeneem. Drink ik toch tijdens het eten, dan valt dat vaak ook helemaal verkeerd. Dat komt doordat het eten te snel het maagje uit wordt gespoeld en in de darm terechtkomt.

Drinken buiten de deur is trouwens ook lange tijd een puzzel geweest. Ik drink geen frisdrank meer. Dat werd de eerste tijd afgeraden en nu vind ik het zelfs gewoon smerig. Te zoet drinken vind ik niet meer lekker en kan zorgen voor dumpings. Sap vind ik wel lekker, maar hebben ze niet overal. Verse jus vind ik heerlijk, maar zorgt soms ook voor een dumping, want teveel suiker ineens. Water kon ik niet drinken, dat viel te zwaar op mijn maagje, daar staat water ook om bekend. Water heeft een vrij droge structuur (hoe vreemd dat ook moge klinken) en daardoor verdragen veel mensen met een maagverkleining zeker de eerste tijd geen water. Ik nam soms wat aanmaaklimonade mee in een flesje en maakte mijn eigen limo, maar eigenlijk was ik dat ook al heel snel zat en vond ik het niet meer lekker.

Gelukkig gaat water tegenwoordig weer, en dat maakt het een stuk eenvoudiger, en op bepaalde plekken drink ik altijd sinaasappelsap. Van bepaalde merken gaat dat ook goed, mits ik het niet te snel drink. En verder lukken thee (vrijwel altijd) en koffie (meestal) ook goed.

11. Niet te gek willen doen…

Vandaag heb ik veel gedaan, en misschien stiekem wel een beetje té veel. Ik ben een rouwdouwer, op de bank liggen is eigenlijk stiekem helemaal niks voor mij. Ik doe mijn best hoor, ook om ervan te genieten (yay, eindelijk eens tijd en gelegenheid om boeken te lezen), maar ik vind het stiekem ook gewoon erg moeilijk, dat niksen.

Vanmorgen stond de knutselochtend op de planning. Ooit, lang voordat ik mijn operatiedatum wist, had ik deze ochtend vrijgehouden en me opgegeven bij de juf van mijn dochter om te helpen bij de kerstknutsels. Dat was dus vanmorgen. Ik had met mijn man afgesproken dat wanneer ik niet in staat was, hij zou gaan, maar ik voelde me vanmorgen echt supergoed. Dus, ik ging mee naar school en zou bekijken hoe het ging, als het niet ging kon ik altijd nog worden opgehaald. In de gang oogstte ik veel verbazing: ‘Joh, dat je er bent!’ O.O

Het was erg leuk om me op deze manier in te zetten in de klas van ons kind en haar genietende snoetje toen ik vanochtend vertelde dat mama mee zou gaan knutselen deed me zo goed! De andere moeders hielden erg goed rekening met wat ik kon, ik heb veel gezeten en ik heb geprobeerd zo min mogelijk te bukken. Tillen was niet nodig, maar steeds heen en weer lopen is ook wel vermoeiend. Ik werd chef van het lamineerapparaat, want de juf had leuke lampionnen bedacht, gemaakt van gelamineerd vel gevuld met kerstfiguurtjes.

Al met al duurde de activiteit zo’n anderhalf uur, en op het laatst begon het toch echt wel een beetje te zeuren in mijn linkerzij. Ook wist ik bijna geen houding meer te vinden waarin ik daar geen last van had. Een van de andere moeders bracht me even thuis en toen ben ik, na een klein hapje gepureerde appel, naar bed vertrokken. Ik heb een uurtje op bed gelegen en toen voelde ik me al weer wat beter.

Het eten en drinken is de rest van de dag niet echt meer lekker gegaan. Ik heb het gevoel dat het niet echt omlaag wil. Het blijft een beetje hangen op borsthoogte. Zou zomaar kunnen dat dat komt doordat ik te hard van stapel ben gegaan vanochtend. Je voelt je heel wat, maar uiteindelijk is de operatie morgen pas een week geleden, dus is het ook niet raar als niet alles lukt.

Ik ben blij dat ik mee ben geweest naar school, maar ik voel ook wel weer even heel duidelijk waar de grenzen liggen. Een groot leerproces! Hopelijk morgen een nieuwe dag, fris op en geen last meer!