Categoriearchief: NOK

18. Einde van het traject 15.40

Geplaatst op door

Vandaag hadden we de laatste reguliere bijeenkomst binnen ons groepstraject. Wij waren groep 15.40; in 2015 gestart in week 40. Helaas waren we niet compleet, maar ook met een kleinere groep was het een zinvolle en fijne afsluitende bijeenkomst. Onderweg erheen had ik vanmorgen niet heel veel zin en motivatie, maar eenmaal gearriveerd was het toch heel fijn om er te zijn.

We deden bij de psycholoog allemaal een rondje ‘Hoe is het nu met je?’ en het was weer een feest der herkenning. Het ging met iedereen aanwezig eigenlijk heel goed, iedereen was goed afgevallen en was blij met het resultaat, maar ook merkten we dat obesitas heel duidelijk een psychische ziekte is waar je de kenmerken lichamelijk van ziet. We worstelen allemaal nog met valkuilen, toch weer vaker ‘s avonds aan de chips, niet goed plannen waardoor je overdag te weinig eten bij hebt en naar minder goede dingen gaat grijpen, te weinig eten, weer teveel lijngericht gaan denken of juist weer in oude vertrouwde smoesjes trappen als: ‘je moet toch wat in huis hebben voor de visite.’

Ook ik merk dat ik weer wat makkelijker word. Ik eet ook weer vaker een koekje, chips, of iets anders. Natuurlijk is dat op zijn tijd helemaal niet erg, maar het gevaar is wel dat je weer terug gaat vallen in oude patronen, of nieuwe patronen laat ontstaan. Het is ook soms moeilijk om jezelf bij de les te houden als je niet merkt aan de weegschaal of kleren dat je hebt gesnoept. Ik schommel de laatste maanden rond de 70 kilo. Soms iets erboven, soms iets eronder. Ik ben daar dik (hehe) tevreden mee, maar zou eigenlijk voor het fijne nog wel iets kwijtwillen zodat ik een buffertje heb. Want er gaat een moment komen dat er weer een paar kilootjes gaan bijkomen, ook dat is normaal. Uiteindelijk wil ik rond de 70 blijven dus zal ik moeten zorgen dat dat kan. En snoepen helpt niet… uiteindelijk zal ik het heus wel gaan merken aan de weegschaal als ik blijf snoepen, ook al is het niet veel.

Het gekke is ook dat ik eerst, net na de operatie, helemaal geen behoefte had aan zoet en/of vet, maar dat dat nu weer wat meer terugkomt. Ik merk dat ik toch weer bijvoorbeeld een koekje bij de koffie in een restaurant pak. De operatie was een hulpmiddel om af te vallen, maar nu is het dus aan mij en mijn hoofd. Heb ik mijn nieuwe leefstijl genoeg ingeprent zodat ik niet terugval in oud gedrag? We zullen het zien. Ik wil nooit meer terug naar hoe het was, maar de kans op terugvallen vind ik erg griezelig. Ik houd mezelf dus in de gaten.

Bij de bewegingsdeskundige kregen we ook een confronterende oefening. We moesten een cirkel tekenen die weergaf hoe groot we dachten dat onze omvang was. Vervolgens een cirkel met hoe groot we zouden willen dat deze was en als laatste moesten we ons meten om te zien hoe de omvang werkelijk is.

img_2201

Dit is mijn tekening. Blauw is mijn beeld, groen mijn wens, en oranje de werkelijkheid. Ik schat mezelf dus ook nog een stuk groter in dan ik ben. Wens en realiteit komen aardig overheen. En ik ben ook best tevreden met hoe ik eruit zie, alleen baal ik echt enorm van mijn vetschort. Daar zal een buikwandcorrectie aan te pas moeren komen om dat te corrigeren. Maar goed, dat is van later zorg.

Betty en ik hebben ook nog een herhaling gedaan van de stoelfoto. De vorige is van mei jl, toen waren we samen zo’n 65 kilo afgevallen. Inmiddels zijn we samen bijna 90 kilo lichter dan in december 2015. Ongelooflijk! Wat een verschil! We hebben echt een ander lijf gekregen.

IMG_1812 

Mei 2016                                             Januari 2017

In mei pasten we, met wat proppen in de stoel. Vandaag konden we moeiteloos en ontspannen naast elkaar gaan zitten, geen probleem. Samen zit er toch weer 25 kilo minder in die stoel.

Toen we in de centrale ruimte in die stoel gingen zitten werden we vol bewondering en een soort van ongeloof aangekeken door de mensen die in 2 andere groepen zitten. De ene groep was echt net gestart, vandaag hadden zij hun eerste bijeenkomst. De andere groep had net hun operatie achter de rug. Ik weet nog hoe dat voor mij was. Die mensen zien lopen die al verder in het traject waren en dan denken: ‘Wow! Wat knap! Als ik toch eens ooit zover zou kunnen komen! Als ik toch eens zo slank zou kunnen worden als zij! Maar ja, eerst nog maar eens zien dat de operatie bij mij net zoveel effect heeft. Ik kan me niet voorstellen dat ik zulk resultaat kan bereiken…’

En vandaag waren wij dat voorbeeld voor die andere groepen. Ze spraken ons aan en we kregen een leuk gesprek. Zij konden zich niet voorstellen dat wij ooit dik waren geweest en hoe we er ooit uit gezien hebben. Uiteraard kwamen de foto’s erbij en waren de verbaasde kreten niet van de lucht. Het was erg leuk om nu zelf een bron van inspiratie te kunnen zijn voor mensen die dezelfde weg als wij gaan bewandelen.

Als laatste deden we een rondje complimenten en wensen aan elkaar en kregen we het felbegeerde beeldje uitgereikt. Het beeldje dat staat voor wat we hebben meegemaakt, letterlijk zijn we uit onze te dikke huls gestapt.

img_2206

Van ditzelfde figuur heb ik voor Sint van mijn lief een zelfde bedel gekregen waar ik ook heel erg trots op ben. Iedere dag weer krijg ik een reminder van waar ik vandaan kom en wat ik bereikt heb. Deze afslankbedel heeft een prominente plaats aan mijn Pandora armband en betekent veel voor me.

img_1758

Toen we begonnen aan het traject keek ik er enorm tegenop. Een jaar lang intensief begeleid worden en nu is het alweer om. Het is voorbij gevlogen!

Dank jullie wel lieve NOK maatjes. We houden contact in onze ‘Kiloknallers-app’ en we zien elkaar terug met de controles. Ik ben trots op ons allemaal!

15. Medische controle

Afbeelding

Vandaag weer een check gehad in de NOK. Om de paar maanden worden we door de arts gezien en wordt er gekeken hoe het allemaal gaat. Voorafgaand aan dit bezoek ben ik bloed wezen prikken en daar kreeg ik vandaag ook de uitslag van.

De feiten:

  • Ik ben 68% van mijn overgewicht kwijt.
  • Er is 1/3 minder Wieke.
  • Mijn bloeddruk is veel te laag, 90/70.
  • Mijn calcium en vitamine D zijn te laag.
  • Ik pas met Betty samen in een stoel.

13516304_992247760895132_144468358349538653_nDat laatste is begonnen als een geintje. Betty en ik zijn op dezelfde dag geopereerd en deelden in het ziekenhuis een kamer. Toen zeiden we voor de grap al tegen elkaar: ‘Straks passen we samen in zo’n dikke mensen stoel!’ Dezelfde stoelen die me, toen ik voor het eerst in de NOK kwam, deden beseffen dat ik echt in de categorie ‘dikke mensen’ viel.

Elke keer als we weer controle hadden in de NOK probeerden we of het inmiddels al paste, maar steeds ging het nog niet. Tot vandaag! Het was nog krapjes en proppen, maar we zaten! Samen in een stoel! Bizar, sinds 3 december 2015 zijn we gezamenlijk 65 kilo afgevallen! Dat is een heel mens in totaal! Ongelooflijk.

Mijn bloeddruk was zoals verwacht en ik al wist veel te laag. De arts vertelde me dat het echt heel vervelend is, maar dat het gewoon een gevolg is van (te) snel afvallen. Volgens de statistieken ga ik inderdaad te hard; ik val ruim bovengemiddeld af. De verwachting was, gebaseerd op mijn startBMI enzo, dat ik aan het einde van het traject (einde 2016) tussen de 60 en 70% van mijn overgewicht kwijt zou zijn. Op dat punt zit ik nu al. Ik ben dus nu theoretisch gezien al ‘klaar’. Door dit enorme afvallen is mijn lijf van de wap en kunnen mijn hart en bloedvaten het niet helemaal aan. Het hoort bij de bijwerkingen van deze operatie, en ondanks dat het echt heel erg vervelend is (laag energiepeil, duizelingen en soms zelfs flauwvallen) is het niet echt negatief of gevaarlijk.

Mijn bloedwaarden waren op sommige punten heel goed, bijvoorbeeld B12 was prima, maar mijn vitamine D en calcium waren flink te laag. Ik moet voorlopig extra calcium gaan slikken en nog beter letten op de vitamine-inname. En extra zon proberen te pakken wanneer dat kan.

Verder trok ik vanmiddag voor de grap nog eens een broek aan die me een halfjaar geleden prima zat. Ik schrok ervan. Niet te geloven dat ik die gepast heb, dat ik zoveel breder was dan ik nu ben!
Oordeel zelf:

IMG_1824 IMG_1828

12. 4 maanden update

Afbeelding

*blaast stof van blog*

Vandaag was ik weer op controle in de NOK. Vandaag hadden we ons weeg- en meetmoment. Zo rond de 3 á 4 maanden wordt de eerste echte officiële voortgang genoteerd. Aanstaande zondag is mijn operatie 4 maanden geleden. Het is de bedoeling dat je na 3 maanden zo’n 35% van je overgewicht kwijt bent, dan lig je mooi op schema. Nou, dat doel heb ik dubbel en dwars gehaald.
Vandaag bleek dat ik maar liefst al zo’n 50% van mijn overgewicht ben verloren! De helft van mijn doel dus al bereikt, en dat in krap 4 maanden.

De helft van het overgewicht is natuurlijk voor iedereen persoonlijk en anders. In mijn geval betekent dat dat ik 22 kilo ben afgevallen tot nu toe en dat ik 21 cm buikomvang minder heb. Dat zijn echt gigantische verschillen. Ik krijg ook veel reacties wanneer mensen die me een poosje niet hebben gezien tegenkomen. Erg leuk om te merken, want hoe raar het ook klinkt, zelf heb ik het niet zo in de gaten. Ik zie mezelf dagelijks in de spiegel, dus voor mij zijn de verschillen veel minder groot.

Kleding is een ramp. Ik heb mijn kast al meermaals uitgeruimd, en dat is een continu doorgaand proces. Er zijn dagen dat ik er bijna een half uur over doe voordat ik ben aangekleed. Steeds weer vis ik er dingen uit die me óf te groot zijn, óf me helemaal niet meer staan. Mijn lichaam is zo ontzettend veranderd in die 4 maanden! Ten positieve, want ik ben een stuk slanker en kan nu kleding aan soms tot zelfs 4 maten kleiner dan ik in december droeg. Aan de andere kant betekent het ook dat ik van kledingstukken afstand moest doen die ik nog heel erg mooi vond of weinig had gedragen. En het betekent ook dat mijn schoenen vrijwel allemaal te groot zijn geworden. En dat gaat me ook wel aan mijn hart; ik houd van schoenen en ik had een erg mooie (vintage) collectie…

Een ander nadeel van vlug afvallen is dat je lichaam het niet allemaal meer kan bijbenen. Er gebeurt zoveel tegelijk dat dat ook klachten geeft. In mijn geval: Ik ben moeoeoeoeoeoeoe! Ik kan soms echt het ene been niet voor het andere krijgen. Verschrikkelijk. Ik herken dit een beetje; toen ik net zwanger was, had ik nergens last van. Geen misselijkheid, geen andere ongemakken maar moe in de overtreffende trap. Dat ervaar ik nu weer. Het lijkt wel alsof mijn lichaam maar 1 ding tegelijk kan. In dit geval; óf afvallen óf functioneren. Nou ja, this too shall pass. Daarnaast is mijn bloeddruk enorm laag. Een kwaal waar ik al jaren mee bekend ben, maar die nu extra opspeelt. Vrijwel iedere keer dat ik opsta vanuit een stoel of de bank moet ik wachten voordat ik wegloop, want anders heb ik grote kans om voor de vlakte te gaan. Op mijn hurken zitten kan ik ook beter niet doen, want als ik overeind kom zie ik sterretjes. Of niet meer, dan ben ik echt out. Lastig ja. Maar ook niet onoverkomelijk.

En dan het laatste punt; obstipatie. Ja, dat is best naar. Nou was ik hier als kind al mee bekend en die zwakke plek is nu ook weer als eerste aan de beurt. Ik probeer het op te lossen met mijn voeding en eventueel wat zakjes movicolon. 1x per 2 weken stoelgang is wel heel weinig…

Er zijn nog een heleboel onderpen die een blogpost verdienen, dus ik zal niet weer zo lang niet schrijven. Beloofd.

Ter illustratie:

Wieke 3-12-153 december 2015, de dag van de operatie.

Schermafbeelding 2016-04-01 om 14.56.301 april 2016, vandaag dus.

En ja, dan zie ik zelf het verschil ook wel. Enorm zelfs. En dat is ook best wel confronterend. Maar ik probeer er vooral van te genieten!

FullSizeRenerFullSizeRenerFullSizeRener

Wieke 1-4-16

4. Het traject

Geplaatst op door

Nou, daar ging ik dan op 23 oktober, de eerste keer met frisse tegenzin naar de NOK. Ik had echt zó geen zin in die groepsdinges. Tijdens de eerdere bijeenkomsten was ik mensen van allerlei pluimage tegengekomen en daar zaten ook echt mensen bij die helemaal passen in het stereotiepe beeld van dikke mensen. Die mensen staan over het algemeen op een bepaalde manier in het leven en hebben een denkwijze die niet helemaal aansluit bij hoe ik de dingen zie. (Dat zeg ik best netjes, toch? 😉 )
Kortom, ik zag de bui al hangen. Maar ja, pfff, ik ging voor mezelf, dus niet zeiken.

Nou, dat bleek me toch een enorme meevaller! We hebben een leuke groep mensen met wie ik het vrijwel allemaal goed kan vinden! Met een paar dames heb ik nog wat extra klik, omdat we allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd zijn en in dezelfde fase zitten qua gezin en dergelijke. Ook ben ik met 1 andere dame nagenoeg gelijk qua lengte en gewicht, dus wij hebben veel herkenbare overeenkomsten.

Eerlijk is eerlijk, ik heb het echt verkeerd ingeschat. De bijeenkomsten zijn vaak best nuttig, we leren veel, en we worden echt voorbereid op wat komen gaat. Daarnaast krijgen we ook veel inzicht in hoe en waardoor het eerder altijd misging en is het gewoon een feest van herkenning, want we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Doordat dat zo is, gooien we ook meer op tafel dan dat we zouden doen met niet-dikke mensen. We snappen elkaar gewoon. En bij tijd en wijle liggen we dubbel van het lachen. Het is gewoon gezellig.

Sinds de eerste bijeenkomst hebben we een app-groepje met bijna alle deelnemers; helaas had niet iedereen een smartphone. En ook in die app komt af en toe relevante info voorbij en zaten we met zijn allen zenuwachtig te stuiteren totdat iedereen de operatiedatum wist.

Toevallig was ik de eerste die het meldde; 3 december gaat het gebeuren. Samen met 2 anderen uit onze groep ben ik die dag aan de beurt en ik merk dat ik er steeds nerveuzer van word. Het is al volgende week. Vanaf dan zal mijn maagje bestaan uit een pouch zo groot als een kiwi. Deze week heb ik bij vrijwel alles het gevoel: ‘Nu kan het nog!’

Zaterdag gaan we nog een keertje lekker sushi eten. All you can eat. Nou, dat concept zal voor mij een totaal andere betekenis gaan krijgen! 😉 Ik heb er nu al zin in!

3. Groen licht!

Geplaatst op door

En toen ineens, terwijl ik het helemaal niet verwachtte, ging op 14 oktober de telefoon. Het was de NOK en voor ik er goed en wel erg in had kreeg ik te horen: ‘Ik heb goed nieuws voor u, u zit in het traject!’ Uiteraard was ik blij met dit nieuws, maar aan de andere kant kwam het ook best heftig binnen. Jeetje, zo erg was het dus met me gesteld. Medici vonden mij een geschikte kandidaat om zo’n grote, heftige, ingrijpende ingreep te laten ondergaan. Ik kon me niet langer in mijn hoofd verschuilen achter ‘ach, het valt wel mee, er zijn zat mensen dikker / erger / zwaarder / urgenter dan jij. Nee, dat was over nu. Keiharde realiteit. Ik zat in het traject.

Op het moment dat ik het telefoontje kreeg zat ik in overleg met een collega, vlak voordat we met nog 4 andere collega’s zouden gaan brainstormen over nieuwe ontwikkelingen binnen het bedrijf waar we werken. Nou, en of het stormde in mijn brain! Mijn collega merkte natuurlijk direct dat er iets was, en had mij ook horen praten over operatie en ziekenhuis. Ik vertelde direct alles dat er speelde, gewoon, bam op tafel! Hij was heel begripvol en luisterde naar mijn verhaal. En ook even later toen we de bijeenkomst met de collega’s ingingen heb ik mijn verhaal verteld. Ik was de rest van de ochtend met mijn hoofd ergens anders, niet echt meer in staat om inhoudelijke en constructieve input te bieden.

Tijdens de lunch heb ik mijn Lief gevraagd te komen naar de locatie waar we aan het vergaderen waren, vlakbij ons huis. Ik moest het hem vertellen! Ik dropte mijn bommetje en samen zaten we wat voor ons uit te staren. Hij moest al weer bijtijds terug, want onze dochter moest weer naar school. Het was heel fijn om hem zo snel te zien en te spreken.

Ik kreeg die middag per mail de uitnodigingen voor het voortraject. Vanaf de week na het telefoontje werd ik iedere vrijdagochtend verwacht in de NOK in Nieuwegein. Er zouden dan 6 groepsbijeenkomsten zijn waarin we werden voorbereid op de komende operatie. We zouden met 10 personen zijn en allemaal in dezelfde periode worden geopereerd. Zo zouden we steun aan elkaar hebben, was het idee.

Ik had helemaal niks met het idee dat ik die groepsbijeenkomsten moest gaan doen. Wat moest ik nou toch met dat geneuzel? Ik kon zelf prima een hoop informatie opzoeken, ik redde mezelf altijd prima. En inmiddels was ik ook weer onder begeleiding van een diëtist, want dat was me aangeraden. Zij kon me toch ook helpen om de juiste keuzes qua voeding te maken?

‘s Middags belde het ziekenhuis weer terug, of ik soms de volgende middag (!) al naar het ziekenhuis kon komen voor een informatiemiddag over de operatie en een consult bij de chirurg. Welja, we zaten toch al in een sneltrein, dus dat kon er ook nog wel bij.

In het ziekenhuis kregen we in een grote zaal uitleg over het opnameproces en welke soorten operaties er worden uitgevoerd, en welke keuzes daarbij worden gemaakt. Na afloop van deze bijeenkomst werden we een voor een bij de chirurg geroepen om individueel kennis te maken en een en ander door te spreken.

De chirurg vond het in mijn geval een goed streven om voor de gastric bypass te gaan. Dat had ook mijn voorkeur. Verder was er nog kort wat ruimte om wat voorkeursdingen aan te geven. Ik gaf aan dat ik graag óf net na afloop van het traject geopereerd wilde worden, of nog liever, tussen kerst en oud en nieuw. Zo kon ik Serious Request nog zo fit mogelijk meemaken. De chirurg keek bedenkelijk, want in die periode draait het ziekenhuis op halve kracht. Hij zou doen wat hij kon, zo beloofde hij. Na 5 minuten stond ik weer buiten.

Ik moest ook nog langs de anesthesist, maar daar was de wachttijd inmiddels zo opgelopen dat dat die middag niet meer ging lukken. Een andere keer terugkomen dan maar. Aangezien ik iedere vrijdag in Nieuwegein zou zijn de komende weken, zou daar vast snel gelegenheid toe zijn.

2. De stappen die gezet moesten worden.

Geplaatst op door

Toen ik dus eindelijk (eind juli) had uitgesproken een maagverkleining te willen, is het allemaal heel snel gegaan. In de week erna hebben we afgesproken met 2 bevriende koppels met ervaring. Beide dames hebben een paar jaar geleden een zelfde ingreep laten uitvoeren en we hebben met zijn vieren intensief gesproken over alles dat er op ons af zou kunnen komen. Niet alleen de operatie en de korte termijn erna, maar ook de lange termijn. Zijn er dingen die veranderen? Hoe ga je om met sociale dingen zoals etentjes? Wat doet het met je relatie? Wat komt er op me af met een screening? Enzovoorts. Voor mijn Lief was het ook heel goed om de kant van hun mannen te horen. Het geeft toch net even een ander inzicht dan alleen internet. Bovendien was ik natuurlijk vele malen meer ingelezen dan hij, voor hem was het een vrij nieuw onderwerp terwijl ik er eigenlijk al jaren mee bezig was.

Een van de mannen gaf hem een heel goede tip: ‘Hou je in als je uit eten bent. Ze kan het waarschijnlijk niet op, trap er niet in dat je het zelf erbij opeet, want dan zit je zelf anderhalve portie op te eten. Zo ben ik namelijk heel wat kilootjes aangekomen…’

Nu houdt mijn Lief erg van lekker eten en heeft ook wel aanleg om wat dikker te worden, dus dat is een tip die hij goed in zijn oren heeft geknoopt, hoe logisch het ook moge klinken dat het niet handig is om 2 porties te eten. Maar ja, lekker, zonde…

Na de gesprekken met de vrienden zat ik begin augustus bij de huisarts. Ik wilde graag een verwijzing. Nu is mijn oude huisarts begin dit jaar met pensioen gegaan en ik moest dus naar een huisarts die ik nog nooit had gezien. Bleek het ook nog eens een waarnemer te zijn in verband met de vakantie, dus ik stapte met lood in mijn schoenen de spreekkamer in. Ik had er niet veel vertrouwen in. Dat bleek totaal ongegrond, nadat ik mijn verhaal had gedaan was ze van harte bereid om een verwijzing te schrijven.   Enigszins onder de indruk stond ik even later weer buiten. Hier had ik het bewijs, zwart op wit, dat ik ook volgens een medisch persoon veel te zwaar was. Confronterend…

Meteen doorpakkend belde ik dezelfde middag al naar het Anthonius Ziekenhuis in Nieuwegein. Ik had uitgezocht dat mijn verzekeraar o.a. met dat ziekenhuis een contract heeft en de ervaringen van mijn vriendin waren goed. Ook op internet las ik veel positieve ervaringen. Bovendien is Nieuwegein vanuit onze woonplaats goed te bereiken.

Ik sprak de voicemail in, werd teruggebeld en ik werd verzocht om de verwijzing op te sturen. Ook dat deed ik direct, want ik wilde voorkomen dat ik toch koudwatervrees zou krijgen.

Weer een dag later werd ik gebeld door iemand van de Nederlandse Obesitas Kliniek (NOK) en werd ik uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst. Ik moest ook, indien voorhanden, mijn ‘bewijsstukken’ meenemen waarmee ik kon aantonen dat ik begeleiding heb gehad van bijvoorbeeld een diëtiste. Nu heb ik een paar keer geprobeerd de diëtiste te bereiken waar ik in 2013 bij onder behandeling was, maar in verband met de vakantie kon ik haar niet bereiken. Ook de voedingsdeskundige die het eetplan dat ik recentelijk via de sportschool had gevolgd had opgesteld, was niet te bereiken. Ik baalde flink, zo kon ik nog weinig bewijzen. Ik belde weer naar de huisarts en gelukkig was dezelfde arts bereid om, op basis van mijn dossier, een uitgebreide brief te schrijven met daarin opgesomd op welke manier en met welke begeleiding ik door de jaren heb geprobeerd om af te vallen. Van de Weight Watchers kon ik gelukkig een hele mooie uitdraai met gewichtsverloop maken vanaf de website.

Toen ik de eerste keer naar Nieuwegein reed en aanbelde bij de NOK voelde dat wederom heel confronterend. Jemig, ik was in de Obesitas Kliniek. Serieuze shit… En dan in de wachtruimte komen waar al die zware mensen zaten. Ik was een van hen. En toch voelde ik me ook weer een buitenbeentje, want ja, ik ben flink te zwaar, maar anderzijds was ik ook weer een klein beestje in vergelijking met sommige andere aanwezigen.
Alles in de NOK is gericht op dikke mensen. Dat is logisch gezien de doelgroep, maar aan de andere kant was ook dat weer best wel in my face. De extra brede stoelen bijvoorbeeld. Ze zitten goed, maar ik voelde ook heel erg dat ik *in een stoel voor dikke mensen* zat.

Na een poosje wachten werden we meegenomen naar een ruimte. De mensen om wie het ging mochten rond de tafel plaatsnemen, eventuele meegekomen familieleden gingen tweede rang zitten. Ons werd uitgelegd wat de operatie inhield en waaruit het traject zou bestaan. En wanneer je je bewijsstukken bij je had, kon je direct een afspraak maken voor een intake. Wow. De snelheid van het licht ineens. En dat traject… Ik had daar helemaal geen zin in. Zo’n anderhalf jaar lang in groepsverband met elkaar optrekken en gezamenlijk bijeenkomsten volgen. Voorafgaand aan de operatie zou dat al 6 dagdelen zijn. 6! Ik ben het grootste gedeelte van mijn tijd zelfstandig ondernemer, lekker dan dat ik zo’n enorme hap uit mijn tijd zou moeten afstaan. Maar ja, part of the deal. Eerst maar eens zien hoe ver ik zou komen met mijn bewijsstukken.

Na afloop van de informatiebijeenkomst waren er maar 3 mensen van de 10 die doorgingen naar de screening, waaronder ik! Ik kreeg wel het advies om toch weer diëtistische begeleiding op te starten, want het bewijs was minimaal, en het zou daarop nog af kunnen ketsen. Dan was het sowieso goed om weer in de verplichte 6 maanden begeleiding te zitten.

Ik was dus een van die personen die wel een afspraak mocht maken voor een screening en die kon meteen de week erop maandag 7 september al worden gepland, als ik daar niks op tegen had? Eh.. Nee, doe maar dan… Ik moest een week lang een eetdagboek bijhouden. Wat at en dronk ik, hoe laat, hoeveel en in welke omstandigheid. Dus; zat ik rustig aan tafel te eten of hapte ik snel-snel aan het aanrecht een broodje weg? Ik moest er direct mee beginnen en die dag zelfs met terugwerkende kracht.

Die week hield ik braaf bij wat ik allemaal in mijn mond stopte. Dat het de week van de verjaardag van onze dochter was, hielp natuurlijk niet echt om er een keurig verantwoord lijstje van te maken. Taart, lekkers, friet.. Het hield niet over van gezonde keuzes. Maar ja, dit was nu eenmaal hoe die week was en ik wilde eerlijk zijn. Uiteindelijk hield ik er alleen maar mezelf mee voor de gek.

Maandag 7 september was de screening. Weer naar de NOK waar ik op de computer een aantal vragenlijsten moest invullen en werd gemeten en gewogen. Wat wel grappig was, was dat ik dacht dat ik 1.65 m lang was. Daarmee was mijn BMI op het randje van de ondergrens. In de NOK bleek dat ik maar 1.61 m was, aan BMI ineens geen gebrek meer! 😀

Samen met de 2 heren die ik eerder al had ontmoet, werden we om de beurt bij een van de deskundigen geroepen. Ik startte met de diëtiste. We namen mijn eetlijstjes door en hadden het over mijn eettijden. Dat het daaraan schort wist ik al. Ik eet soms slecht ontbijt. Vergeet te eten, of gun mezelf geen tijd. Ik zit veel in de auto en ben vaak druk. Ineens is het dan 14:30 uur en dan realiseer ik me dat ik sinds ik de deur uit ben gegaan niks meer heb gegeten. Soms voel ik mijn buik dan, maar vaak ook niet. Langs de weg kun je meestal niet de meest gezonde keuzes maken en er liggen veel verleidingen op de loer. Kortom; mijn eetpatroon was verre van goed, en dat stond dan nog los van wát ik dan at.

Daarna mocht ik naar de arts. Lichamelijk gezien was er niks dat een eventuele operatie in de weg stond. Ze was best tevreden. Geen hoge bloeddruk, geen suiker, geen andere problemen, nooit eerder geopereerd geweest, geen medicijnen.

Bij de bewegingsdeskundige moest ik fietsen. Gedurende een x aantal minuten een x aantal omwentelingen. Ik zat gezellig kletsend op de fiets, nergens last van. Deze mevrouw liet me de fiets steeds zwaarder afstellen en langzaam aan werd het pittiger, maar na het kwartiertje stapte ik monter af. Ik hijgde nauwelijks. Nu had ik vrij recent nog redelijk intensief gesport en dat wierp nu zijn vruchten af. We hadden het ook nog over ‘sporten’ en ‘bewegen’ en over hoe ik dat meer zou kunnen gaan doen.

Als laatste ging ik naar de psycholoog. Zij ging met me in gesprek om te bekijken welke oorzaken er aan mijn obesitas ten grondslag liggen, en of ik niet een eetprobleem of stoornis heb. Als dat zo is, dan kun je niet door met het traject. Je moet dan eerst iets doen aan dat probleem. In mijn geval is dat niet aan de orde. Er zijn wel wat gebeurtenissen geweest in mijn leven die ervoor hebben gezorgd dat ik tijdelijk niet goed in mijn vel zat, maar over het algemeen leid ik een gelukkig, redelijk onbezorgd leven met een fantastische man en 2 lieve kinderen. ‘Een gezegend mens’ zo zei de psycholoog, en daar had ze wat mij betreft gelijk in.

Nu restte me niets anders dan 6 tot 8 weken af te wachten om te horen of ik in aanmerking zou komen voor een operatie. Spannend! Af en toe dwaalden mijn gedachten erheen en telde ik hoeveel weken ik inmiddels verder was.