Mijn leven lang al, ben ik te zwaar. Ik weet niet beter. Altijd was ik een van de diksten van de klas, wat klasgenootjes me vaak genoeg lieten weten. En ook zonder hun opmerkingen was ik me altijd bewust van m’n lichaam. Vanaf dat ik 8-9 jaar was al mijn buik inhouden. Altijd met een handdoek om me heen zitten in het zwembad, ook al was het snikheet. Met een t-shirt over m’n turnpak heen gymmen om zo mijn buik te verbergen.
Ik was ook nog eens zo’n meisje dat al jong aan alle kanten rondingen en vormen kreeg, dus extra reden voor een wijd t-shirt.
Op mijn 12e begon ik aan mijn eerste lijnpoging. Ik slikte Voldafar slank en lette op wat ik at. Ik liet chips staan en probeerde minder te eten. Het avondeten dat wij thuis vaak aten, was niet bepaald iets waar ik warm voor liep; vaak aten we gekookte aardappelen met gebraden vlees en groenten uit pot. En jus. Mijn vaders lievelingskostje, maar ik had er niks mee.
Langzaam maar zeker at ik tijdens het avondeten steeds minder, maar ging dat wel vervangen met eten onderweg of chips ‘s avonds.
Op de middelbare school fietste ik dagelijks een kleine 25 kilometer en ik bewoog daarnaast zo’n 2 a 3 keer per week. Sporten heb ik nooit een leuke bezigheid gevonden. Turnen heb ik een paar jaar gedaan, maar omdat ik te laat begon, ben ik nooit goed en gracieus geworden. Na een paar jaar stopte ik. Met stijldansen ben ik begonnen zo rond mijn 13e en dat heb ik 4 seizoenen met veel plezier gedaan. Nog altijd vind ik dat de leukste vorm van bewegen, dansen, zumba, etc.
Op mijn 16e kocht ik een scooter en de fiets ging met pensioen. Dat scheelde 125 kilometer fietsen per week. Dat merkte ik wel, want toen mijn ouders in 1997 (ik was toen 14) 25 jaar getrouwd waren, droeg ik maat 40. In 2002 won ik kaartjes voor de première van Harry Potter en de geheime kamer in Pathé. De galarok die ik toen kocht heb ik nog steeds, ik droeg toen inmiddels maat 46. In een paar jaar tijd was ik dus flink aangekomen. Dit heeft zeker te maken met het feit dat ik veel minder ben gaan bewegen, scooter- en later autorijden doen het nou eenmaal niet goed op de bewegingsschaal.
Zoals ik al typte; op m’n 12e startte ik mijn eerste lijnpoging. De eerste van velen. Ik heb slimfast geprobeerd, Sonja Bakker meerdere keren, diëtiste, Weight Watchers, zelf gezonder koken, etc. Been there, done that. Ik viel soms wel wat af, maar na een paar maanden zaten die kilo’s er allemaal weer bij -met rente. Na mijn zwangerschap van onze dochter in 2011 was er zoveel blijven plakken dat het me gewoon in de weg zat. Op zich was ik na de bevalling al vrij rap weer op gewicht, maar toen ik (helaas) moest stoppen met de borstvoeding kwam ik in no time zeker 10 kilo aan. Ik was er na een paar maanden helemaal klaar mee en startte de zoveelste poging om af te rekenen met die kilo’s. Ik ging punten tellen volgens de Weight Watchers en intensief sporten. Ik ben toen zo’n 10 kilo afgevallen; mijn beste resultaat ooit.
Heel fijn, maar we wilden graag nog een kindje, dus daar kwamen mijn zorgvuldig verloren kilo’s weer retour afzender. Net zoals na mijn eerste zwangerschap was ik in de kraamtijd al weer op mijn oude gewicht, maar wederom vloog het na een paar maanden (na het wéér mislukken van de borstvoeding) aan. Het lijkt wel alsof mijn lichaam slecht reageert op de hormoonschommelingen.
Helaas kon ik de motivatie niet meer gevonden krijgen en het ging van kwaad naar erger. Ik telde geen punten meer en sporten deed ik al helemaal niet meer. We kochten een huis en ik nam me heilig voor om na de verhuizing weer te gaan sporten. Tot overmaat van ramp ging de sportschool failliet, dus weg goede voornemens en voor mij een legitieme reden om niks te doen.
In het voorjaar van 2015 deed ik nog 1 poging. Ik ging eten volgens eetrichtlijnen die waren opgesteld door een voedingsdeskundige en werd begeleid vanuit de -inmiddels doorgestartte- sportschool. Ook investeerde ik in Personal Training. Het motiveerde me in eerste instantie enorm dat er een ‘Drill Instructor’ was die me het uiterste uit mezelf liet halen. Maar omdat ik net was begonnen als zelfstandige en ik 1001 dingen te doen heb in een week, werd het gewoon bijna onmogelijk om momenten vrij te maken die in onze beider agenda’s pasten. Toen de resultaten op de weegschaal ook nog eens uitbleven, was ik er klaar mee. Ik gooide de handdoek in de ring. Ik had wéér gefaald.
Afgelopen zomer bereikte ik het dieptepunt. Ik zat op een wat hogere stoel waardoor mijn benen wat omlaag wezen. Mijn dochter wilde graag op schoot zitten, maar dit lukte niet. Ze gleed steeds van mijn benen. Ik kon haar niet hoog genoeg op mijn schoot zetten vanwege mijn korte bovenbenen, maar ook omdat mijn buik daar in de weg zat. Huilend heb ik een hele avond van alles en nog wat beneden opgezocht op internet terwijl mijn Lief op zolder achter zijn computer zat. Na uren ben ik naar boven gegaan en heb er alles uitgegooid. Hoe zat ik het was om zo zwaar te zijn. Hoe het me frustreerde dat het niet lukte om af te vallen. Wat een enorme faalhaas ik me voelde omdat ik me niet gemotiveerd kon houden voor het lange termijn doel, maar voor de bijl ging voor de korte termijn bevrediging. Dat ik me zorgen begon te maken over mijn gezondheid omdat mijn gewicht inmiddels zodanig was toegenomen dat ik in het stukje ‘morbide obesitas’ thuishoorde. Mijn Lief hoorde me aan en troostte me en sprak uit dat hij me zou steunen, welke beslissing ik ook zou nemen. En toen durfde ik het voor het eerst hardop te zeggen: ‘Ik wil een maagverkleining.’