15. Medische controle

Afbeelding

Vandaag weer een check gehad in de NOK. Om de paar maanden worden we door de arts gezien en wordt er gekeken hoe het allemaal gaat. Voorafgaand aan dit bezoek ben ik bloed wezen prikken en daar kreeg ik vandaag ook de uitslag van.

De feiten:

  • Ik ben 68% van mijn overgewicht kwijt.
  • Er is 1/3 minder Wieke.
  • Mijn bloeddruk is veel te laag, 90/70.
  • Mijn calcium en vitamine D zijn te laag.
  • Ik pas met Betty samen in een stoel.

13516304_992247760895132_144468358349538653_nDat laatste is begonnen als een geintje. Betty en ik zijn op dezelfde dag geopereerd en deelden in het ziekenhuis een kamer. Toen zeiden we voor de grap al tegen elkaar: ‘Straks passen we samen in zo’n dikke mensen stoel!’ Dezelfde stoelen die me, toen ik voor het eerst in de NOK kwam, deden beseffen dat ik echt in de categorie ‘dikke mensen’ viel.

Elke keer als we weer controle hadden in de NOK probeerden we of het inmiddels al paste, maar steeds ging het nog niet. Tot vandaag! Het was nog krapjes en proppen, maar we zaten! Samen in een stoel! Bizar, sinds 3 december 2015 zijn we gezamenlijk 65 kilo afgevallen! Dat is een heel mens in totaal! Ongelooflijk.

Mijn bloeddruk was zoals verwacht en ik al wist veel te laag. De arts vertelde me dat het echt heel vervelend is, maar dat het gewoon een gevolg is van (te) snel afvallen. Volgens de statistieken ga ik inderdaad te hard; ik val ruim bovengemiddeld af. De verwachting was, gebaseerd op mijn startBMI enzo, dat ik aan het einde van het traject (einde 2016) tussen de 60 en 70% van mijn overgewicht kwijt zou zijn. Op dat punt zit ik nu al. Ik ben dus nu theoretisch gezien al ‘klaar’. Door dit enorme afvallen is mijn lijf van de wap en kunnen mijn hart en bloedvaten het niet helemaal aan. Het hoort bij de bijwerkingen van deze operatie, en ondanks dat het echt heel erg vervelend is (laag energiepeil, duizelingen en soms zelfs flauwvallen) is het niet echt negatief of gevaarlijk.

Mijn bloedwaarden waren op sommige punten heel goed, bijvoorbeeld B12 was prima, maar mijn vitamine D en calcium waren flink te laag. Ik moet voorlopig extra calcium gaan slikken en nog beter letten op de vitamine-inname. En extra zon proberen te pakken wanneer dat kan.

Verder trok ik vanmiddag voor de grap nog eens een broek aan die me een halfjaar geleden prima zat. Ik schrok ervan. Niet te geloven dat ik die gepast heb, dat ik zoveel breder was dan ik nu ben!
Oordeel zelf:

IMG_1824 IMG_1828

9. Gaat de goede kant op!

Inmiddels is het zaterdagochtend en ben ik een stuk opgeknapt. Ik voel me prima. Gisteren werd het in de loop van de dag al steeds een beetje beter met me en vandaag voel ik me weer beter. Zojuist ben ik even lekker gaan douchen, en wat kan dat toch goed doen! Ik ben ook verhuisd gisteren, lekker naar m’n NOK-maatje. Zij lag alleen en zo samen is het best gezellig. Hebben we wat meer aanspraak aan elkaar en we klikken echt goed.

Ik heb, na mijn operatiedag waarop ik zo misselijk was, geen last meer gehad van narigheid of complicaties. Mijn wondjes genezen al mooi, 1 van de 6 zit al dicht! Al mijn controles zijn steeds uitstekend, geen verhoging, prima bloeddruk, hartslag en zuurstofgehalte. Het enige waar ik wel last van heb is een enorm drukgevoel op mijn borst en middenrif. Dit kan komen door het gas dat is gebruikt om mijn buik op te blazen zodat de chirurg ruimte had tijdens de operatie, maar ook door het drinken.

Wat wel echt wennen is, is het omgaan met de input. Hoe gek het ook klinkt, wat kan drinken zwaar vallen zeg! Ik heb de neiging om te grote slokken te drinken, en hoe zeer ik er ook op let om dat niet te doen, toch voelt het af en toe alsof er een slok dwars op mijn middenrif staat. Het moet echt met beleid gebeuren, de nieuwe maaguitgang is gewoon echt een heel stuk kleiner dan eerst, al zie je dat niet echt op het plaatje. gastric-bypass

Vannacht werd ik om half 5 klaarwakker, ik kon echt niet meer in slaap komen. Ik ben de gang maar een beetje op en neer gaan wandelen en ben een boekje gaan lezen. Ook heb ik nog wat gekletst met de nachtdienst. Om een uur of 6 heb ik toch mijn bedje maar weer opgezocht en heb ik nog zo’n anderhalf uur geslapen.

Vanmorgen mochten we voor het eerst een beetje yoghurt eten. Dit was echt een minimale hoeveelheid, een medicijncupje vol. Bizar dat 2 theelepeltjes daarvan ervoor zorgen dat je het voelt zitten! Nu is mijn maag ook maar zo groot als een kiwi en waarschijnlijk nog wel dik en opgezwollen van de operatie, maar toch! 2 theelepels!
Wel was het heerlijk om echt weer wat te ‘eten’. Van alleen maar drinken word je ook zo weeïg op een gegeven moment. Gisteren kregen we wel weer bouillon te drinken en dat heb ik ook voornamelijk gedaan, heerlijk, een beetje pit!

Zojuist kregen we een cupje fruitmoes. Ook lekker. Een beetje bite. Wat ik echt heel erg raar vind is dat ik nog altijd geen honger(gevoel) heb. Ik heb sinds woensdagavond niet meer gegeten, op die eetlepel yoghurt van vanochtend dus na. Raar! Dit zal ook wel weer gaan wennen, maar soms voelt het echt alsof ik in een heel vreemd lichaam zit.

Hopelijk mag ik strak naar huis, lekker pakjesavond vieren met m’n gezinnetje terwijl ik op de bank lig. Er gaat niks boven thuis zijn!

8. De grote dag

En dan was het vandaag eindelijk zover; Dé Operatie. Zoals ik gisteravond (eigenijk eergisteravond, maar gevoelsmatig is het nog dezelfde dag) al schreef; alles was voorbereid en toen nog zien te gaan slapen.

Dat lukte wonderwel en boven verwachting sliep ik redelijk tot net voordat de wekker om half 7 zou aflopen. De kinderen waren bij opa en oma, dus we hadden alleen voor onszelf te zorgen. Nadat we nog een poosje hadden geknuffeld, was het toch echt de hoogste tijd. Ik kleedde me aan, friste me op en dronk nog 1 allerlaatste bakkie koffie. Ik mocht nog tot 7:30 uur heldere vloeistof drinken, dus ik wilde echt nog even koffie.

Om 7:15 uur reden we thuis weg en ondanks dat het wat druk was op de weg, liepen we keurig om even voor 8:00 uur de afdeling op. Ik ontmoette mijn overbuurvrouw, die mocht even voor me naar de OK. Ik werd klaargemaakt voor OK; kreeg 2 paracetamols, een prik met antistollingsmiddel in mijn buik, ging plassen en kreeg zo’n sexy blauw hemd aan. Terwijl ik lag te wachten om naar beneden te gaan kwam de andere dame uit onze groep ook op de afdeling. Na een snelle knuffel en succeswensen, ging zij naar haar eigen kamer. Helaas liggen we niet bij elkaar omdat ik op een kamer lig met mensen die een hoger apneu-risico hebben.

Even na 9:00 uur werd ik naar beneden gebracht en om 9:30 uur was ik op de OK. Ik moest nog even wachten de chirurg, die was nog even zijn muziek halen… 😉 Om 9:45 uur kreeg ik de narcose, voelde mijn arm en vervolgens mijn gezicht tintelen en daarna was het ineens 12 uur.

Ik lag op de recovery en het eerste dat ik me realiseerde was: ‘Hee, het is over, het is voorbij! Ik ben er nog!’ Het volgende was dat ik voelde dat de pijn alleszins meeviel, ik voelde nauwelijks dat ik zo’n heftige operatie heb gehad. Wel was ik me meteen bewust van mijn misselijkheid. In het begin bleef ik wegvallen, steeds even slapen en weer wakker. Zodra ik wat kon communiceren met de verpleegster daar, gaf ik aan dat ik me zo beroerd voelde. Ze ging het direct regelen en ik kreeg meerdere soorten anti-misselijkheidsmedicatie in mijn infuus. Helaas hielp dit allemaal niet en ik heb meerdere keren moeten slikken en zuchten om niet te gaan overgeven. Ook had ik even een druk gevoel achter mijn borstkas, maar dat zakte al snel af. Waarschijnlijk was dat de last van het gas waarmee ze mijn buik hebben opgeblazen om te kunnen opereren.

Ik wist dat ik vanwege die apneu-indicatie lange tijd op de recovery moest blijven, dus ik had gevraagd of ik mijn telefoon mee mocht. Dat was geen probleem, dus toen ik daar enigszins toe in staat was, zocht ik wat afleiding op internet. Ik postte hier en daar een berichtje en las wederom een heleboel lieve berichtjes van lieve mensen die met me meeleven. Tot 15:30 uur was in zo’n beetje beneden, daarna mocht ik weer naar de afdeling. Hier kwam de een na de ander terug van de OK en kwam ook het bezoek langs. Mijn Lief had zijn dag zoekgebracht in Ikea, dichtbij en beter dan alleen thuis zitten te wachten. Hij kwam langs en ik bleef steeds een beetje wegvallen. Ik sliep heel licht, soms lag ik meer wat te soezelen dan te slapen. Wel bleef ik misselijk en eigenlijk werd dat steeds erger. Ik heb meerdere keren moeten spugen en dat is niet fijn vanuit een vers geopereerd kiwi-maagje. Het was voornamelijk oud bloed dat omhoog kwam, iets anders zat er dan natuurlijk ook gewoon niet in. Een voordeel heb ik wel ontdekt; een lege maag is een lege maag. Er komen geen maagsappen als gal meer omhoog. Winst!

Om 18:00 uur kregen we het avondeten. We mochten kiezen uit biefstuk, pasta of… Nee, geintje natuurlijk. Mijn vader kwam nog even op bezoek en vertelde wat over de kinderen. Leuk dat hij er was en leuk om de verhalen te horen. Morgen komt Sinterklaas op de school van onze kleuterdochter. Ik vind het wel erg dat ik dat ga missen, maar ik geniet op afstand mee. Ik bleef aldoor misselijk en dat zorgde dat ik me gewoon over alles heen beroerd voelde. Wel ben ik uit bed gegaan om me bij de wastafel wat op te frissen, tanden te poetsen, een eigen nachthemd aan te trekken en te plassen op de wc. Dat viel me tegen, ik heb een flinke jas uitgedaan, zoals dat wordt gezegd. In de tussentijd is mijn bed verschoond, dus ik kon heerlijk in een fris bed.

De chirurg kwam nog langs. Het was een prima operatie geweest. Ik heb volgens planning een gastric bypass gekregen en er waren geen complicaties verder. Dat is altijd fijn om te horen.

De rest van de avond heb ik wat tv liggen kijken en liggen internetten. Afleiding is fijn en zo tegen 22:30 uur ben ik in slaap gevallen. Ik had net daarvoor nog een zetpil tegen de misselijkheid gehad en die lijkt nu eindelijk te werken. Ik werd om 0:30 uur wakker en was niet meer misselijk! Yay! inmiddels ben ik een uur verder en voel ik wel weer wat opkomen, dus zometeen maar weer wat gaan liggen.

Nu maar weer proberen wat te gaan slapen, des te sneller is het ochtend en voel ik me hopelijk écht beter.

7. Tomorrow, tomorrow…

… You’re only a day away…

Morgen is het zo ver. Nou ja, eigenlijk over 9 uur… Althans, dan moet ik me melden in het ziekenhuis. Mensen vroegen me de laatste dagen of ik nerveus was, of ertegenop zag. Ik kon in alle eerlijkheid zeggen dat dat niet zo was. Ik vergeleek het een beetje met mijn bevallingen. Op zich keek ik niet bepaald uit naar de belevenis van de bevalling (au! enzo), maar ik leefde wel heel erg naar die momenten toe. Het waren Grote Dingen. En ik wist ook dat na die bevalling, die niet leuk ging zijn, er wel iets heel moois zou wachten. Zo zag ik de operatie ook een beetje.

Het begon echt te kriebelen toen afgelopen maandag de eerste 2 dames uit onze groep zijn geopereerd. Ineens werd het concreet, echt. Via onze appgroep hielden ze ons goed op de hoogte en daardoor realiseerde ik me dat ik ook al rappemundo aan de beurt was. Ik was niet de enige die in de zenuwen schoot. We zijn morgen met z’n drieën aan de beurt en de andere dame zat ook zenuwachtig te stuiteren op de app. Wel echt heel fijn om dit te kunnen delen met anderen die precies in hetzelfde schuitje zitten!

Om er minder mee bezig te zijn heb ik geprobeerd zoveel mogelijk andere dingen te doen. Tot en met vandaag nog gewoon gewerkt, vanmiddag lekker een training verzorgd. Dat was fijne afleiding en vanavond heb ik mijn ‘laatste avondmaal’, beter bekend als ‘galgensushi’ gegeten met mijn Lief en 3 hele lieve vrienden. Ze waren speciaal gekomen om met mij mijn voorlopig laatste keer ‘normaal’ te eten. En natuurlijk waren ze er ook omdat sushi gewoon erg lekker is. Zaterdag was het niet doorgegaan, dus vanavond alsnog die allerlaatste keer.
Schermafbeelding 2015-12-02 om 23.24.30             Schermafbeelding 2015-12-02 om 23.24.19

Het was heel fijn om deze avond door te brengen met lieve mensen om me heen. Trouwens, aan lieve mensen heb ik sowieso niet te klagen. Ik heb de laatste dagen zo ontzettend veel berichtjes ontvangen van mensen die aan me denken, me succes en sterkte wensen en die met me meeleven! Die berichtjes kwamen via Facebook, mail, WhatsApp, Twitter, telefonisch, Real Life en zelfs via een postkaartje binnen. Het doet echt heel erg goed als mensen zo met je meeleven en aan je denken! Superlief!!!

Nu heb ik net mijn tas ingepakt, tips gevraagd aan de dames die al zijn geweest wat ik niet mag vergeten en heb ik net uitgebreid en lang staan douchen. Onder de douche en in de auto terug naar huis heb ik nagedacht over ‘straks’. En hoe gek het was dat ik nu voor het laatst zo zwaar ben. En dat ik (gelukkig maar!) nooit meer zo zwaar zal zijn als nu. En eerlijk is eerlijk, de laatste weken heb ik ook wel de remmen losgelaten, ik ben echt nog wel een paar kilo aangekomen doordat ik heel erg ‘last’ had van de: ‘Nu-kan-het-nog-gedachte’.

Morgen ga ik een life-event meemaken, de start van een ander leven. Ik kan niet wachten. En dan nu maar hopen dat ik een beetje kan slapen…