Categoriearchief: Ziekenhuis

9. Gaat de goede kant op!

Geplaatst op door

Inmiddels is het zaterdagochtend en ben ik een stuk opgeknapt. Ik voel me prima. Gisteren werd het in de loop van de dag al steeds een beetje beter met me en vandaag voel ik me weer beter. Zojuist ben ik even lekker gaan douchen, en wat kan dat toch goed doen! Ik ben ook verhuisd gisteren, lekker naar m’n NOK-maatje. Zij lag alleen en zo samen is het best gezellig. Hebben we wat meer aanspraak aan elkaar en we klikken echt goed.

Ik heb, na mijn operatiedag waarop ik zo misselijk was, geen last meer gehad van narigheid of complicaties. Mijn wondjes genezen al mooi, 1 van de 6 zit al dicht! Al mijn controles zijn steeds uitstekend, geen verhoging, prima bloeddruk, hartslag en zuurstofgehalte. Het enige waar ik wel last van heb is een enorm drukgevoel op mijn borst en middenrif. Dit kan komen door het gas dat is gebruikt om mijn buik op te blazen zodat de chirurg ruimte had tijdens de operatie, maar ook door het drinken.

Wat wel echt wennen is, is het omgaan met de input. Hoe gek het ook klinkt, wat kan drinken zwaar vallen zeg! Ik heb de neiging om te grote slokken te drinken, en hoe zeer ik er ook op let om dat niet te doen, toch voelt het af en toe alsof er een slok dwars op mijn middenrif staat. Het moet echt met beleid gebeuren, de nieuwe maaguitgang is gewoon echt een heel stuk kleiner dan eerst, al zie je dat niet echt op het plaatje. gastric-bypass

Vannacht werd ik om half 5 klaarwakker, ik kon echt niet meer in slaap komen. Ik ben de gang maar een beetje op en neer gaan wandelen en ben een boekje gaan lezen. Ook heb ik nog wat gekletst met de nachtdienst. Om een uur of 6 heb ik toch mijn bedje maar weer opgezocht en heb ik nog zo’n anderhalf uur geslapen.

Vanmorgen mochten we voor het eerst een beetje yoghurt eten. Dit was echt een minimale hoeveelheid, een medicijncupje vol. Bizar dat 2 theelepeltjes daarvan ervoor zorgen dat je het voelt zitten! Nu is mijn maag ook maar zo groot als een kiwi en waarschijnlijk nog wel dik en opgezwollen van de operatie, maar toch! 2 theelepels!
Wel was het heerlijk om echt weer wat te ‘eten’. Van alleen maar drinken word je ook zo weeïg op een gegeven moment. Gisteren kregen we wel weer bouillon te drinken en dat heb ik ook voornamelijk gedaan, heerlijk, een beetje pit!

Zojuist kregen we een cupje fruitmoes. Ook lekker. Een beetje bite. Wat ik echt heel erg raar vind is dat ik nog altijd geen honger(gevoel) heb. Ik heb sinds woensdagavond niet meer gegeten, op die eetlepel yoghurt van vanochtend dus na. Raar! Dit zal ook wel weer gaan wennen, maar soms voelt het echt alsof ik in een heel vreemd lichaam zit.

Hopelijk mag ik strak naar huis, lekker pakjesavond vieren met m’n gezinnetje terwijl ik op de bank lig. Er gaat niks boven thuis zijn!

8. De grote dag

Geplaatst op door

En dan was het vandaag eindelijk zover; Dé Operatie. Zoals ik gisteravond (eigenijk eergisteravond, maar gevoelsmatig is het nog dezelfde dag) al schreef; alles was voorbereid en toen nog zien te gaan slapen.

Dat lukte wonderwel en boven verwachting sliep ik redelijk tot net voordat de wekker om half 7 zou aflopen. De kinderen waren bij opa en oma, dus we hadden alleen voor onszelf te zorgen. Nadat we nog een poosje hadden geknuffeld, was het toch echt de hoogste tijd. Ik kleedde me aan, friste me op en dronk nog 1 allerlaatste bakkie koffie. Ik mocht nog tot 7:30 uur heldere vloeistof drinken, dus ik wilde echt nog even koffie.

Om 7:15 uur reden we thuis weg en ondanks dat het wat druk was op de weg, liepen we keurig om even voor 8:00 uur de afdeling op. Ik ontmoette mijn overbuurvrouw, die mocht even voor me naar de OK. Ik werd klaargemaakt voor OK; kreeg 2 paracetamols, een prik met antistollingsmiddel in mijn buik, ging plassen en kreeg zo’n sexy blauw hemd aan. Terwijl ik lag te wachten om naar beneden te gaan kwam de andere dame uit onze groep ook op de afdeling. Na een snelle knuffel en succeswensen, ging zij naar haar eigen kamer. Helaas liggen we niet bij elkaar omdat ik op een kamer lig met mensen die een hoger apneu-risico hebben.

Even na 9:00 uur werd ik naar beneden gebracht en om 9:30 uur was ik op de OK. Ik moest nog even wachten de chirurg, die was nog even zijn muziek halen… 😉 Om 9:45 uur kreeg ik de narcose, voelde mijn arm en vervolgens mijn gezicht tintelen en daarna was het ineens 12 uur.

Ik lag op de recovery en het eerste dat ik me realiseerde was: ‘Hee, het is over, het is voorbij! Ik ben er nog!’ Het volgende was dat ik voelde dat de pijn alleszins meeviel, ik voelde nauwelijks dat ik zo’n heftige operatie heb gehad. Wel was ik me meteen bewust van mijn misselijkheid. In het begin bleef ik wegvallen, steeds even slapen en weer wakker. Zodra ik wat kon communiceren met de verpleegster daar, gaf ik aan dat ik me zo beroerd voelde. Ze ging het direct regelen en ik kreeg meerdere soorten anti-misselijkheidsmedicatie in mijn infuus. Helaas hielp dit allemaal niet en ik heb meerdere keren moeten slikken en zuchten om niet te gaan overgeven. Ook had ik even een druk gevoel achter mijn borstkas, maar dat zakte al snel af. Waarschijnlijk was dat de last van het gas waarmee ze mijn buik hebben opgeblazen om te kunnen opereren.

Ik wist dat ik vanwege die apneu-indicatie lange tijd op de recovery moest blijven, dus ik had gevraagd of ik mijn telefoon mee mocht. Dat was geen probleem, dus toen ik daar enigszins toe in staat was, zocht ik wat afleiding op internet. Ik postte hier en daar een berichtje en las wederom een heleboel lieve berichtjes van lieve mensen die met me meeleven. Tot 15:30 uur was in zo’n beetje beneden, daarna mocht ik weer naar de afdeling. Hier kwam de een na de ander terug van de OK en kwam ook het bezoek langs. Mijn Lief had zijn dag zoekgebracht in Ikea, dichtbij en beter dan alleen thuis zitten te wachten. Hij kwam langs en ik bleef steeds een beetje wegvallen. Ik sliep heel licht, soms lag ik meer wat te soezelen dan te slapen. Wel bleef ik misselijk en eigenlijk werd dat steeds erger. Ik heb meerdere keren moeten spugen en dat is niet fijn vanuit een vers geopereerd kiwi-maagje. Het was voornamelijk oud bloed dat omhoog kwam, iets anders zat er dan natuurlijk ook gewoon niet in. Een voordeel heb ik wel ontdekt; een lege maag is een lege maag. Er komen geen maagsappen als gal meer omhoog. Winst!

Om 18:00 uur kregen we het avondeten. We mochten kiezen uit biefstuk, pasta of… Nee, geintje natuurlijk. Mijn vader kwam nog even op bezoek en vertelde wat over de kinderen. Leuk dat hij er was en leuk om de verhalen te horen. Morgen komt Sinterklaas op de school van onze kleuterdochter. Ik vind het wel erg dat ik dat ga missen, maar ik geniet op afstand mee. Ik bleef aldoor misselijk en dat zorgde dat ik me gewoon over alles heen beroerd voelde. Wel ben ik uit bed gegaan om me bij de wastafel wat op te frissen, tanden te poetsen, een eigen nachthemd aan te trekken en te plassen op de wc. Dat viel me tegen, ik heb een flinke jas uitgedaan, zoals dat wordt gezegd. In de tussentijd is mijn bed verschoond, dus ik kon heerlijk in een fris bed.

De chirurg kwam nog langs. Het was een prima operatie geweest. Ik heb volgens planning een gastric bypass gekregen en er waren geen complicaties verder. Dat is altijd fijn om te horen.

De rest van de avond heb ik wat tv liggen kijken en liggen internetten. Afleiding is fijn en zo tegen 22:30 uur ben ik in slaap gevallen. Ik had net daarvoor nog een zetpil tegen de misselijkheid gehad en die lijkt nu eindelijk te werken. Ik werd om 0:30 uur wakker en was niet meer misselijk! Yay! inmiddels ben ik een uur verder en voel ik wel weer wat opkomen, dus zometeen maar weer wat gaan liggen.

Nu maar weer proberen wat te gaan slapen, des te sneller is het ochtend en voel ik me hopelijk écht beter.

3. Groen licht!

Geplaatst op door

En toen ineens, terwijl ik het helemaal niet verwachtte, ging op 14 oktober de telefoon. Het was de NOK en voor ik er goed en wel erg in had kreeg ik te horen: ‘Ik heb goed nieuws voor u, u zit in het traject!’ Uiteraard was ik blij met dit nieuws, maar aan de andere kant kwam het ook best heftig binnen. Jeetje, zo erg was het dus met me gesteld. Medici vonden mij een geschikte kandidaat om zo’n grote, heftige, ingrijpende ingreep te laten ondergaan. Ik kon me niet langer in mijn hoofd verschuilen achter ‘ach, het valt wel mee, er zijn zat mensen dikker / erger / zwaarder / urgenter dan jij. Nee, dat was over nu. Keiharde realiteit. Ik zat in het traject.

Op het moment dat ik het telefoontje kreeg zat ik in overleg met een collega, vlak voordat we met nog 4 andere collega’s zouden gaan brainstormen over nieuwe ontwikkelingen binnen het bedrijf waar we werken. Nou, en of het stormde in mijn brain! Mijn collega merkte natuurlijk direct dat er iets was, en had mij ook horen praten over operatie en ziekenhuis. Ik vertelde direct alles dat er speelde, gewoon, bam op tafel! Hij was heel begripvol en luisterde naar mijn verhaal. En ook even later toen we de bijeenkomst met de collega’s ingingen heb ik mijn verhaal verteld. Ik was de rest van de ochtend met mijn hoofd ergens anders, niet echt meer in staat om inhoudelijke en constructieve input te bieden.

Tijdens de lunch heb ik mijn Lief gevraagd te komen naar de locatie waar we aan het vergaderen waren, vlakbij ons huis. Ik moest het hem vertellen! Ik dropte mijn bommetje en samen zaten we wat voor ons uit te staren. Hij moest al weer bijtijds terug, want onze dochter moest weer naar school. Het was heel fijn om hem zo snel te zien en te spreken.

Ik kreeg die middag per mail de uitnodigingen voor het voortraject. Vanaf de week na het telefoontje werd ik iedere vrijdagochtend verwacht in de NOK in Nieuwegein. Er zouden dan 6 groepsbijeenkomsten zijn waarin we werden voorbereid op de komende operatie. We zouden met 10 personen zijn en allemaal in dezelfde periode worden geopereerd. Zo zouden we steun aan elkaar hebben, was het idee.

Ik had helemaal niks met het idee dat ik die groepsbijeenkomsten moest gaan doen. Wat moest ik nou toch met dat geneuzel? Ik kon zelf prima een hoop informatie opzoeken, ik redde mezelf altijd prima. En inmiddels was ik ook weer onder begeleiding van een diëtist, want dat was me aangeraden. Zij kon me toch ook helpen om de juiste keuzes qua voeding te maken?

‘s Middags belde het ziekenhuis weer terug, of ik soms de volgende middag (!) al naar het ziekenhuis kon komen voor een informatiemiddag over de operatie en een consult bij de chirurg. Welja, we zaten toch al in een sneltrein, dus dat kon er ook nog wel bij.

In het ziekenhuis kregen we in een grote zaal uitleg over het opnameproces en welke soorten operaties er worden uitgevoerd, en welke keuzes daarbij worden gemaakt. Na afloop van deze bijeenkomst werden we een voor een bij de chirurg geroepen om individueel kennis te maken en een en ander door te spreken.

De chirurg vond het in mijn geval een goed streven om voor de gastric bypass te gaan. Dat had ook mijn voorkeur. Verder was er nog kort wat ruimte om wat voorkeursdingen aan te geven. Ik gaf aan dat ik graag óf net na afloop van het traject geopereerd wilde worden, of nog liever, tussen kerst en oud en nieuw. Zo kon ik Serious Request nog zo fit mogelijk meemaken. De chirurg keek bedenkelijk, want in die periode draait het ziekenhuis op halve kracht. Hij zou doen wat hij kon, zo beloofde hij. Na 5 minuten stond ik weer buiten.

Ik moest ook nog langs de anesthesist, maar daar was de wachttijd inmiddels zo opgelopen dat dat die middag niet meer ging lukken. Een andere keer terugkomen dan maar. Aangezien ik iedere vrijdag in Nieuwegein zou zijn de komende weken, zou daar vast snel gelegenheid toe zijn.

2. De stappen die gezet moesten worden.

Geplaatst op door

Toen ik dus eindelijk (eind juli) had uitgesproken een maagverkleining te willen, is het allemaal heel snel gegaan. In de week erna hebben we afgesproken met 2 bevriende koppels met ervaring. Beide dames hebben een paar jaar geleden een zelfde ingreep laten uitvoeren en we hebben met zijn vieren intensief gesproken over alles dat er op ons af zou kunnen komen. Niet alleen de operatie en de korte termijn erna, maar ook de lange termijn. Zijn er dingen die veranderen? Hoe ga je om met sociale dingen zoals etentjes? Wat doet het met je relatie? Wat komt er op me af met een screening? Enzovoorts. Voor mijn Lief was het ook heel goed om de kant van hun mannen te horen. Het geeft toch net even een ander inzicht dan alleen internet. Bovendien was ik natuurlijk vele malen meer ingelezen dan hij, voor hem was het een vrij nieuw onderwerp terwijl ik er eigenlijk al jaren mee bezig was.

Een van de mannen gaf hem een heel goede tip: ‘Hou je in als je uit eten bent. Ze kan het waarschijnlijk niet op, trap er niet in dat je het zelf erbij opeet, want dan zit je zelf anderhalve portie op te eten. Zo ben ik namelijk heel wat kilootjes aangekomen…’

Nu houdt mijn Lief erg van lekker eten en heeft ook wel aanleg om wat dikker te worden, dus dat is een tip die hij goed in zijn oren heeft geknoopt, hoe logisch het ook moge klinken dat het niet handig is om 2 porties te eten. Maar ja, lekker, zonde…

Na de gesprekken met de vrienden zat ik begin augustus bij de huisarts. Ik wilde graag een verwijzing. Nu is mijn oude huisarts begin dit jaar met pensioen gegaan en ik moest dus naar een huisarts die ik nog nooit had gezien. Bleek het ook nog eens een waarnemer te zijn in verband met de vakantie, dus ik stapte met lood in mijn schoenen de spreekkamer in. Ik had er niet veel vertrouwen in. Dat bleek totaal ongegrond, nadat ik mijn verhaal had gedaan was ze van harte bereid om een verwijzing te schrijven.   Enigszins onder de indruk stond ik even later weer buiten. Hier had ik het bewijs, zwart op wit, dat ik ook volgens een medisch persoon veel te zwaar was. Confronterend…

Meteen doorpakkend belde ik dezelfde middag al naar het Anthonius Ziekenhuis in Nieuwegein. Ik had uitgezocht dat mijn verzekeraar o.a. met dat ziekenhuis een contract heeft en de ervaringen van mijn vriendin waren goed. Ook op internet las ik veel positieve ervaringen. Bovendien is Nieuwegein vanuit onze woonplaats goed te bereiken.

Ik sprak de voicemail in, werd teruggebeld en ik werd verzocht om de verwijzing op te sturen. Ook dat deed ik direct, want ik wilde voorkomen dat ik toch koudwatervrees zou krijgen.

Weer een dag later werd ik gebeld door iemand van de Nederlandse Obesitas Kliniek (NOK) en werd ik uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst. Ik moest ook, indien voorhanden, mijn ‘bewijsstukken’ meenemen waarmee ik kon aantonen dat ik begeleiding heb gehad van bijvoorbeeld een diëtiste. Nu heb ik een paar keer geprobeerd de diëtiste te bereiken waar ik in 2013 bij onder behandeling was, maar in verband met de vakantie kon ik haar niet bereiken. Ook de voedingsdeskundige die het eetplan dat ik recentelijk via de sportschool had gevolgd had opgesteld, was niet te bereiken. Ik baalde flink, zo kon ik nog weinig bewijzen. Ik belde weer naar de huisarts en gelukkig was dezelfde arts bereid om, op basis van mijn dossier, een uitgebreide brief te schrijven met daarin opgesomd op welke manier en met welke begeleiding ik door de jaren heb geprobeerd om af te vallen. Van de Weight Watchers kon ik gelukkig een hele mooie uitdraai met gewichtsverloop maken vanaf de website.

Toen ik de eerste keer naar Nieuwegein reed en aanbelde bij de NOK voelde dat wederom heel confronterend. Jemig, ik was in de Obesitas Kliniek. Serieuze shit… En dan in de wachtruimte komen waar al die zware mensen zaten. Ik was een van hen. En toch voelde ik me ook weer een buitenbeentje, want ja, ik ben flink te zwaar, maar anderzijds was ik ook weer een klein beestje in vergelijking met sommige andere aanwezigen.
Alles in de NOK is gericht op dikke mensen. Dat is logisch gezien de doelgroep, maar aan de andere kant was ook dat weer best wel in my face. De extra brede stoelen bijvoorbeeld. Ze zitten goed, maar ik voelde ook heel erg dat ik *in een stoel voor dikke mensen* zat.

Na een poosje wachten werden we meegenomen naar een ruimte. De mensen om wie het ging mochten rond de tafel plaatsnemen, eventuele meegekomen familieleden gingen tweede rang zitten. Ons werd uitgelegd wat de operatie inhield en waaruit het traject zou bestaan. En wanneer je je bewijsstukken bij je had, kon je direct een afspraak maken voor een intake. Wow. De snelheid van het licht ineens. En dat traject… Ik had daar helemaal geen zin in. Zo’n anderhalf jaar lang in groepsverband met elkaar optrekken en gezamenlijk bijeenkomsten volgen. Voorafgaand aan de operatie zou dat al 6 dagdelen zijn. 6! Ik ben het grootste gedeelte van mijn tijd zelfstandig ondernemer, lekker dan dat ik zo’n enorme hap uit mijn tijd zou moeten afstaan. Maar ja, part of the deal. Eerst maar eens zien hoe ver ik zou komen met mijn bewijsstukken.

Na afloop van de informatiebijeenkomst waren er maar 3 mensen van de 10 die doorgingen naar de screening, waaronder ik! Ik kreeg wel het advies om toch weer diëtistische begeleiding op te starten, want het bewijs was minimaal, en het zou daarop nog af kunnen ketsen. Dan was het sowieso goed om weer in de verplichte 6 maanden begeleiding te zitten.

Ik was dus een van die personen die wel een afspraak mocht maken voor een screening en die kon meteen de week erop maandag 7 september al worden gepland, als ik daar niks op tegen had? Eh.. Nee, doe maar dan… Ik moest een week lang een eetdagboek bijhouden. Wat at en dronk ik, hoe laat, hoeveel en in welke omstandigheid. Dus; zat ik rustig aan tafel te eten of hapte ik snel-snel aan het aanrecht een broodje weg? Ik moest er direct mee beginnen en die dag zelfs met terugwerkende kracht.

Die week hield ik braaf bij wat ik allemaal in mijn mond stopte. Dat het de week van de verjaardag van onze dochter was, hielp natuurlijk niet echt om er een keurig verantwoord lijstje van te maken. Taart, lekkers, friet.. Het hield niet over van gezonde keuzes. Maar ja, dit was nu eenmaal hoe die week was en ik wilde eerlijk zijn. Uiteindelijk hield ik er alleen maar mezelf mee voor de gek.

Maandag 7 september was de screening. Weer naar de NOK waar ik op de computer een aantal vragenlijsten moest invullen en werd gemeten en gewogen. Wat wel grappig was, was dat ik dacht dat ik 1.65 m lang was. Daarmee was mijn BMI op het randje van de ondergrens. In de NOK bleek dat ik maar 1.61 m was, aan BMI ineens geen gebrek meer! 😀

Samen met de 2 heren die ik eerder al had ontmoet, werden we om de beurt bij een van de deskundigen geroepen. Ik startte met de diëtiste. We namen mijn eetlijstjes door en hadden het over mijn eettijden. Dat het daaraan schort wist ik al. Ik eet soms slecht ontbijt. Vergeet te eten, of gun mezelf geen tijd. Ik zit veel in de auto en ben vaak druk. Ineens is het dan 14:30 uur en dan realiseer ik me dat ik sinds ik de deur uit ben gegaan niks meer heb gegeten. Soms voel ik mijn buik dan, maar vaak ook niet. Langs de weg kun je meestal niet de meest gezonde keuzes maken en er liggen veel verleidingen op de loer. Kortom; mijn eetpatroon was verre van goed, en dat stond dan nog los van wát ik dan at.

Daarna mocht ik naar de arts. Lichamelijk gezien was er niks dat een eventuele operatie in de weg stond. Ze was best tevreden. Geen hoge bloeddruk, geen suiker, geen andere problemen, nooit eerder geopereerd geweest, geen medicijnen.

Bij de bewegingsdeskundige moest ik fietsen. Gedurende een x aantal minuten een x aantal omwentelingen. Ik zat gezellig kletsend op de fiets, nergens last van. Deze mevrouw liet me de fiets steeds zwaarder afstellen en langzaam aan werd het pittiger, maar na het kwartiertje stapte ik monter af. Ik hijgde nauwelijks. Nu had ik vrij recent nog redelijk intensief gesport en dat wierp nu zijn vruchten af. We hadden het ook nog over ‘sporten’ en ‘bewegen’ en over hoe ik dat meer zou kunnen gaan doen.

Als laatste ging ik naar de psycholoog. Zij ging met me in gesprek om te bekijken welke oorzaken er aan mijn obesitas ten grondslag liggen, en of ik niet een eetprobleem of stoornis heb. Als dat zo is, dan kun je niet door met het traject. Je moet dan eerst iets doen aan dat probleem. In mijn geval is dat niet aan de orde. Er zijn wel wat gebeurtenissen geweest in mijn leven die ervoor hebben gezorgd dat ik tijdelijk niet goed in mijn vel zat, maar over het algemeen leid ik een gelukkig, redelijk onbezorgd leven met een fantastische man en 2 lieve kinderen. ‘Een gezegend mens’ zo zei de psycholoog, en daar had ze wat mij betreft gelijk in.

Nu restte me niets anders dan 6 tot 8 weken af te wachten om te horen of ik in aanmerking zou komen voor een operatie. Spannend! Af en toe dwaalden mijn gedachten erheen en telde ik hoeveel weken ik inmiddels verder was.