En toen ineens, terwijl ik het helemaal niet verwachtte, ging op 14 oktober de telefoon. Het was de NOK en voor ik er goed en wel erg in had kreeg ik te horen: ‘Ik heb goed nieuws voor u, u zit in het traject!’ Uiteraard was ik blij met dit nieuws, maar aan de andere kant kwam het ook best heftig binnen. Jeetje, zo erg was het dus met me gesteld. Medici vonden mij een geschikte kandidaat om zo’n grote, heftige, ingrijpende ingreep te laten ondergaan. Ik kon me niet langer in mijn hoofd verschuilen achter ‘ach, het valt wel mee, er zijn zat mensen dikker / erger / zwaarder / urgenter dan jij. Nee, dat was over nu. Keiharde realiteit. Ik zat in het traject.

Op het moment dat ik het telefoontje kreeg zat ik in overleg met een collega, vlak voordat we met nog 4 andere collega’s zouden gaan brainstormen over nieuwe ontwikkelingen binnen het bedrijf waar we werken. Nou, en of het stormde in mijn brain! Mijn collega merkte natuurlijk direct dat er iets was, en had mij ook horen praten over operatie en ziekenhuis. Ik vertelde direct alles dat er speelde, gewoon, bam op tafel! Hij was heel begripvol en luisterde naar mijn verhaal. En ook even later toen we de bijeenkomst met de collega’s ingingen heb ik mijn verhaal verteld. Ik was de rest van de ochtend met mijn hoofd ergens anders, niet echt meer in staat om inhoudelijke en constructieve input te bieden.

Tijdens de lunch heb ik mijn Lief gevraagd te komen naar de locatie waar we aan het vergaderen waren, vlakbij ons huis. Ik moest het hem vertellen! Ik dropte mijn bommetje en samen zaten we wat voor ons uit te staren. Hij moest al weer bijtijds terug, want onze dochter moest weer naar school. Het was heel fijn om hem zo snel te zien en te spreken.

Ik kreeg die middag per mail de uitnodigingen voor het voortraject. Vanaf de week na het telefoontje werd ik iedere vrijdagochtend verwacht in de NOK in Nieuwegein. Er zouden dan 6 groepsbijeenkomsten zijn waarin we werden voorbereid op de komende operatie. We zouden met 10 personen zijn en allemaal in dezelfde periode worden geopereerd. Zo zouden we steun aan elkaar hebben, was het idee.

Ik had helemaal niks met het idee dat ik die groepsbijeenkomsten moest gaan doen. Wat moest ik nou toch met dat geneuzel? Ik kon zelf prima een hoop informatie opzoeken, ik redde mezelf altijd prima. En inmiddels was ik ook weer onder begeleiding van een diëtist, want dat was me aangeraden. Zij kon me toch ook helpen om de juiste keuzes qua voeding te maken?

‘s Middags belde het ziekenhuis weer terug, of ik soms de volgende middag (!) al naar het ziekenhuis kon komen voor een informatiemiddag over de operatie en een consult bij de chirurg. Welja, we zaten toch al in een sneltrein, dus dat kon er ook nog wel bij.

In het ziekenhuis kregen we in een grote zaal uitleg over het opnameproces en welke soorten operaties er worden uitgevoerd, en welke keuzes daarbij worden gemaakt. Na afloop van deze bijeenkomst werden we een voor een bij de chirurg geroepen om individueel kennis te maken en een en ander door te spreken.

De chirurg vond het in mijn geval een goed streven om voor de gastric bypass te gaan. Dat had ook mijn voorkeur. Verder was er nog kort wat ruimte om wat voorkeursdingen aan te geven. Ik gaf aan dat ik graag óf net na afloop van het traject geopereerd wilde worden, of nog liever, tussen kerst en oud en nieuw. Zo kon ik Serious Request nog zo fit mogelijk meemaken. De chirurg keek bedenkelijk, want in die periode draait het ziekenhuis op halve kracht. Hij zou doen wat hij kon, zo beloofde hij. Na 5 minuten stond ik weer buiten.

Ik moest ook nog langs de anesthesist, maar daar was de wachttijd inmiddels zo opgelopen dat dat die middag niet meer ging lukken. Een andere keer terugkomen dan maar. Aangezien ik iedere vrijdag in Nieuwegein zou zijn de komende weken, zou daar vast snel gelegenheid toe zijn.