Iets waar ik nog altijd tegenaanloop is het verschil in buikhonger en hoofdhonger. Soms dénk ik dat ik trek heb, of erge zin heb in iets, en als ik het dan ga eten valt het niet lekker. Of het smaakt me helemaal niet, of ik zit na 2 happen vol. Afgelopen week kwam ik ‘s avonds terug van het verzorgen van een ouderavond. Het was weer tijd voor een eetmoment, en ik kwam langs McDonalds’s. Nu ben ik helemaal niet zo’n liefhebber van de Mac, maar ik dacht; ‘Ach, ik heb wel zin in een wrap! Dan heb ik ook weer gegeten, handig.’ Ik reed door de drive en bestelde een kleine McWrap met kip. Ik dacht echt dat ik daar trek in had, maar na 1 hapje had ik eigenlijk al weer genoeg. Ik heb hem terug gedaan in het zakje en uiteindelijk thuis weggegooid. Thuis heb ik Griekse yoghurt met wat mango klaargemaakt en eigenlijk was dat veel lekkerder. Waarom dan toch denken dat die wrap lekker zal zijn?

Ik vind dit een van de lastigste dingen om mee om te gaan in het hele proces, vooral het stoppen met eten op het juiste moment. Soms is het eten zo lekker, dat ik eigenlijk nog wel een hapje zou willen, maar het past dan gewoon niet meer. Als ik dan toch dooreet, kan ik er bijna donder op zeggen dat ik dan ga dumpen.

Het dumpingsyndroom; afgekort tot dumpen, is een aandoening die veel voorkomt bij mensen die Weight Loss Surgery (WLS) hebben ondergaan. Niet iedereen heeft er last van, in ons groepje van 10 heeft een aantal mensen hier nog nooit mee te maken gehad, anderen dumpen zeer geregeld. Ik behoor helaas tot die laatste categorie.

Een dumping voelt heel erg naar. Ik voel me ziek worden, ik trek wit weg, ik check mentaal uit, word wazig en ga in mijn gezicht wrijven omdat het gaat tintelen. Soms ga ik enorm zweten en voel ik me opgejaagd en behoorlijk overprikkeld. Om het te doorstaan probeer ik wat te gaan hangen, bij voorkeur liggen, en in de ideale situatie ga ik even een poosje slapen. Ik ben ook ineens verschrikkelijk moe en kan me eigenlijk nergens meer op concentreren. Ik ga ook ineens ontzettend veel gapen. Meestal duurt dit zo’n half uur tot een uur en daarna voel ik me al snel een stuk beter.

Vaak heb ik dit wanneer ik te veel en te snel heb gegeten, of wanneer ik te zoet of te vet heb gegeten. Thuis eet ik vaak te snel, elders eet ik nog weleens te vet of te zoet. Het is gewoon ontzettend lastig om het goed te doen. Ook gebeurt het me dat ik de ene keer iets probleemloos kan eten, maar een volgende keer gaat het helemaal mis. Dat maakt het ook zo onvoorspelbaar. Een keer voelde ik me tijdens een lunchafspraak met een collega zo ziek worden dat ik ter plekke in het toilet moest overgeven. Gelukkig was dit niet tijdens een lunchafspraak met een klant.

Ook te snel drinken na het eten (of drinken tijdens het eten) kan dumpen veroorzaken. Dit heb ik ook door schade en schande ondervonden. Het lastige is vooral wanneer ik een half uur lunchpauze heb en zelf bijvoorbeeld workshops moet verzorgen. Ik kan dan gewoon onmogelijk eten én drinken, omdat ik na het drinken een kwartier moet wachten (en dan dus heel snel moet eten = fout), én ik na het eten een half uur moet wachten voordat ik mag drinken (en dan is de pauze dus al om). Meestal kies ik voor eerst eten, want daar kan ik mijn tijd dan voor nemen en ik kan voelen hoe dingen vallen. Ik kan tijdens een workshop naderhand nog wel wat drinken, maar ik moet er wel altijd aan denken dat ik dan drinken meeneem. Drink ik toch tijdens het eten, dan valt dat vaak ook helemaal verkeerd. Dat komt doordat het eten te snel het maagje uit wordt gespoeld en in de darm terechtkomt.

Drinken buiten de deur is trouwens ook lange tijd een puzzel geweest. Ik drink geen frisdrank meer. Dat werd de eerste tijd afgeraden en nu vind ik het zelfs gewoon smerig. Te zoet drinken vind ik niet meer lekker en kan zorgen voor dumpings. Sap vind ik wel lekker, maar hebben ze niet overal. Verse jus vind ik heerlijk, maar zorgt soms ook voor een dumping, want teveel suiker ineens. Water kon ik niet drinken, dat viel te zwaar op mijn maagje, daar staat water ook om bekend. Water heeft een vrij droge structuur (hoe vreemd dat ook moge klinken) en daardoor verdragen veel mensen met een maagverkleining zeker de eerste tijd geen water. Ik nam soms wat aanmaaklimonade mee in een flesje en maakte mijn eigen limo, maar eigenlijk was ik dat ook al heel snel zat en vond ik het niet meer lekker.

Gelukkig gaat water tegenwoordig weer, en dat maakt het een stuk eenvoudiger, en op bepaalde plekken drink ik altijd sinaasappelsap. Van bepaalde merken gaat dat ook goed, mits ik het niet te snel drink. En verder lukken thee (vrijwel altijd) en koffie (meestal) ook goed.