18. Einde van het traject 15.40

Vandaag hadden we de laatste reguliere bijeenkomst binnen ons groepstraject. Wij waren groep 15.40; in 2015 gestart in week 40. Helaas waren we niet compleet, maar ook met een kleinere groep was het een zinvolle en fijne afsluitende bijeenkomst. Onderweg erheen had ik vanmorgen niet heel veel zin en motivatie, maar eenmaal gearriveerd was het toch heel fijn om er te zijn.

We deden bij de psycholoog allemaal een rondje ‘Hoe is het nu met je?’ en het was weer een feest der herkenning. Het ging met iedereen aanwezig eigenlijk heel goed, iedereen was goed afgevallen en was blij met het resultaat, maar ook merkten we dat obesitas heel duidelijk een psychische ziekte is waar je de kenmerken lichamelijk van ziet. We worstelen allemaal nog met valkuilen, toch weer vaker ‘s avonds aan de chips, niet goed plannen waardoor je overdag te weinig eten bij hebt en naar minder goede dingen gaat grijpen, te weinig eten, weer teveel lijngericht gaan denken of juist weer in oude vertrouwde smoesjes trappen als: ‘je moet toch wat in huis hebben voor de visite.’

Ook ik merk dat ik weer wat makkelijker word. Ik eet ook weer vaker een koekje, chips, of iets anders. Natuurlijk is dat op zijn tijd helemaal niet erg, maar het gevaar is wel dat je weer terug gaat vallen in oude patronen, of nieuwe patronen laat ontstaan. Het is ook soms moeilijk om jezelf bij de les te houden als je niet merkt aan de weegschaal of kleren dat je hebt gesnoept. Ik schommel de laatste maanden rond de 70 kilo. Soms iets erboven, soms iets eronder. Ik ben daar dik (hehe) tevreden mee, maar zou eigenlijk voor het fijne nog wel iets kwijtwillen zodat ik een buffertje heb. Want er gaat een moment komen dat er weer een paar kilootjes gaan bijkomen, ook dat is normaal. Uiteindelijk wil ik rond de 70 blijven dus zal ik moeten zorgen dat dat kan. En snoepen helpt niet… uiteindelijk zal ik het heus wel gaan merken aan de weegschaal als ik blijf snoepen, ook al is het niet veel.

Het gekke is ook dat ik eerst, net na de operatie, helemaal geen behoefte had aan zoet en/of vet, maar dat dat nu weer wat meer terugkomt. Ik merk dat ik toch weer bijvoorbeeld een koekje bij de koffie in een restaurant pak. De operatie was een hulpmiddel om af te vallen, maar nu is het dus aan mij en mijn hoofd. Heb ik mijn nieuwe leefstijl genoeg ingeprent zodat ik niet terugval in oud gedrag? We zullen het zien. Ik wil nooit meer terug naar hoe het was, maar de kans op terugvallen vind ik erg griezelig. Ik houd mezelf dus in de gaten.

Bij de bewegingsdeskundige kregen we ook een confronterende oefening. We moesten een cirkel tekenen die weergaf hoe groot we dachten dat onze omvang was. Vervolgens een cirkel met hoe groot we zouden willen dat deze was en als laatste moesten we ons meten om te zien hoe de omvang werkelijk is.

img_2201

Dit is mijn tekening. Blauw is mijn beeld, groen mijn wens, en oranje de werkelijkheid. Ik schat mezelf dus ook nog een stuk groter in dan ik ben. Wens en realiteit komen aardig overheen. En ik ben ook best tevreden met hoe ik eruit zie, alleen baal ik echt enorm van mijn vetschort. Daar zal een buikwandcorrectie aan te pas moeren komen om dat te corrigeren. Maar goed, dat is van later zorg.

Betty en ik hebben ook nog een herhaling gedaan van de stoelfoto. De vorige is van mei jl, toen waren we samen zo’n 65 kilo afgevallen. Inmiddels zijn we samen bijna 90 kilo lichter dan in december 2015. Ongelooflijk! Wat een verschil! We hebben echt een ander lijf gekregen.

IMG_1812 

Mei 2016                                             Januari 2017

In mei pasten we, met wat proppen in de stoel. Vandaag konden we moeiteloos en ontspannen naast elkaar gaan zitten, geen probleem. Samen zit er toch weer 25 kilo minder in die stoel.

Toen we in de centrale ruimte in die stoel gingen zitten werden we vol bewondering en een soort van ongeloof aangekeken door de mensen die in 2 andere groepen zitten. De ene groep was echt net gestart, vandaag hadden zij hun eerste bijeenkomst. De andere groep had net hun operatie achter de rug. Ik weet nog hoe dat voor mij was. Die mensen zien lopen die al verder in het traject waren en dan denken: ‘Wow! Wat knap! Als ik toch eens ooit zover zou kunnen komen! Als ik toch eens zo slank zou kunnen worden als zij! Maar ja, eerst nog maar eens zien dat de operatie bij mij net zoveel effect heeft. Ik kan me niet voorstellen dat ik zulk resultaat kan bereiken…’

En vandaag waren wij dat voorbeeld voor die andere groepen. Ze spraken ons aan en we kregen een leuk gesprek. Zij konden zich niet voorstellen dat wij ooit dik waren geweest en hoe we er ooit uit gezien hebben. Uiteraard kwamen de foto’s erbij en waren de verbaasde kreten niet van de lucht. Het was erg leuk om nu zelf een bron van inspiratie te kunnen zijn voor mensen die dezelfde weg als wij gaan bewandelen.

Als laatste deden we een rondje complimenten en wensen aan elkaar en kregen we het felbegeerde beeldje uitgereikt. Het beeldje dat staat voor wat we hebben meegemaakt, letterlijk zijn we uit onze te dikke huls gestapt.

img_2206

Van ditzelfde figuur heb ik voor Sint van mijn lief een zelfde bedel gekregen waar ik ook heel erg trots op ben. Iedere dag weer krijg ik een reminder van waar ik vandaan kom en wat ik bereikt heb. Deze afslankbedel heeft een prominente plaats aan mijn Pandora armband en betekent veel voor me.

img_1758

Toen we begonnen aan het traject keek ik er enorm tegenop. Een jaar lang intensief begeleid worden en nu is het alweer om. Het is voorbij gevlogen!

Dank jullie wel lieve NOK maatjes. We houden contact in onze ‘Kiloknallers-app’ en we zien elkaar terug met de controles. Ik ben trots op ons allemaal!

2. De stappen die gezet moesten worden.

Toen ik dus eindelijk (eind juli) had uitgesproken een maagverkleining te willen, is het allemaal heel snel gegaan. In de week erna hebben we afgesproken met 2 bevriende koppels met ervaring. Beide dames hebben een paar jaar geleden een zelfde ingreep laten uitvoeren en we hebben met zijn vieren intensief gesproken over alles dat er op ons af zou kunnen komen. Niet alleen de operatie en de korte termijn erna, maar ook de lange termijn. Zijn er dingen die veranderen? Hoe ga je om met sociale dingen zoals etentjes? Wat doet het met je relatie? Wat komt er op me af met een screening? Enzovoorts. Voor mijn Lief was het ook heel goed om de kant van hun mannen te horen. Het geeft toch net even een ander inzicht dan alleen internet. Bovendien was ik natuurlijk vele malen meer ingelezen dan hij, voor hem was het een vrij nieuw onderwerp terwijl ik er eigenlijk al jaren mee bezig was.

Een van de mannen gaf hem een heel goede tip: ‘Hou je in als je uit eten bent. Ze kan het waarschijnlijk niet op, trap er niet in dat je het zelf erbij opeet, want dan zit je zelf anderhalve portie op te eten. Zo ben ik namelijk heel wat kilootjes aangekomen…’

Nu houdt mijn Lief erg van lekker eten en heeft ook wel aanleg om wat dikker te worden, dus dat is een tip die hij goed in zijn oren heeft geknoopt, hoe logisch het ook moge klinken dat het niet handig is om 2 porties te eten. Maar ja, lekker, zonde…

Na de gesprekken met de vrienden zat ik begin augustus bij de huisarts. Ik wilde graag een verwijzing. Nu is mijn oude huisarts begin dit jaar met pensioen gegaan en ik moest dus naar een huisarts die ik nog nooit had gezien. Bleek het ook nog eens een waarnemer te zijn in verband met de vakantie, dus ik stapte met lood in mijn schoenen de spreekkamer in. Ik had er niet veel vertrouwen in. Dat bleek totaal ongegrond, nadat ik mijn verhaal had gedaan was ze van harte bereid om een verwijzing te schrijven.   Enigszins onder de indruk stond ik even later weer buiten. Hier had ik het bewijs, zwart op wit, dat ik ook volgens een medisch persoon veel te zwaar was. Confronterend…

Meteen doorpakkend belde ik dezelfde middag al naar het Anthonius Ziekenhuis in Nieuwegein. Ik had uitgezocht dat mijn verzekeraar o.a. met dat ziekenhuis een contract heeft en de ervaringen van mijn vriendin waren goed. Ook op internet las ik veel positieve ervaringen. Bovendien is Nieuwegein vanuit onze woonplaats goed te bereiken.

Ik sprak de voicemail in, werd teruggebeld en ik werd verzocht om de verwijzing op te sturen. Ook dat deed ik direct, want ik wilde voorkomen dat ik toch koudwatervrees zou krijgen.

Weer een dag later werd ik gebeld door iemand van de Nederlandse Obesitas Kliniek (NOK) en werd ik uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst. Ik moest ook, indien voorhanden, mijn ‘bewijsstukken’ meenemen waarmee ik kon aantonen dat ik begeleiding heb gehad van bijvoorbeeld een diëtiste. Nu heb ik een paar keer geprobeerd de diëtiste te bereiken waar ik in 2013 bij onder behandeling was, maar in verband met de vakantie kon ik haar niet bereiken. Ook de voedingsdeskundige die het eetplan dat ik recentelijk via de sportschool had gevolgd had opgesteld, was niet te bereiken. Ik baalde flink, zo kon ik nog weinig bewijzen. Ik belde weer naar de huisarts en gelukkig was dezelfde arts bereid om, op basis van mijn dossier, een uitgebreide brief te schrijven met daarin opgesomd op welke manier en met welke begeleiding ik door de jaren heb geprobeerd om af te vallen. Van de Weight Watchers kon ik gelukkig een hele mooie uitdraai met gewichtsverloop maken vanaf de website.

Toen ik de eerste keer naar Nieuwegein reed en aanbelde bij de NOK voelde dat wederom heel confronterend. Jemig, ik was in de Obesitas Kliniek. Serieuze shit… En dan in de wachtruimte komen waar al die zware mensen zaten. Ik was een van hen. En toch voelde ik me ook weer een buitenbeentje, want ja, ik ben flink te zwaar, maar anderzijds was ik ook weer een klein beestje in vergelijking met sommige andere aanwezigen.
Alles in de NOK is gericht op dikke mensen. Dat is logisch gezien de doelgroep, maar aan de andere kant was ook dat weer best wel in my face. De extra brede stoelen bijvoorbeeld. Ze zitten goed, maar ik voelde ook heel erg dat ik *in een stoel voor dikke mensen* zat.

Na een poosje wachten werden we meegenomen naar een ruimte. De mensen om wie het ging mochten rond de tafel plaatsnemen, eventuele meegekomen familieleden gingen tweede rang zitten. Ons werd uitgelegd wat de operatie inhield en waaruit het traject zou bestaan. En wanneer je je bewijsstukken bij je had, kon je direct een afspraak maken voor een intake. Wow. De snelheid van het licht ineens. En dat traject… Ik had daar helemaal geen zin in. Zo’n anderhalf jaar lang in groepsverband met elkaar optrekken en gezamenlijk bijeenkomsten volgen. Voorafgaand aan de operatie zou dat al 6 dagdelen zijn. 6! Ik ben het grootste gedeelte van mijn tijd zelfstandig ondernemer, lekker dan dat ik zo’n enorme hap uit mijn tijd zou moeten afstaan. Maar ja, part of the deal. Eerst maar eens zien hoe ver ik zou komen met mijn bewijsstukken.

Na afloop van de informatiebijeenkomst waren er maar 3 mensen van de 10 die doorgingen naar de screening, waaronder ik! Ik kreeg wel het advies om toch weer diëtistische begeleiding op te starten, want het bewijs was minimaal, en het zou daarop nog af kunnen ketsen. Dan was het sowieso goed om weer in de verplichte 6 maanden begeleiding te zitten.

Ik was dus een van die personen die wel een afspraak mocht maken voor een screening en die kon meteen de week erop maandag 7 september al worden gepland, als ik daar niks op tegen had? Eh.. Nee, doe maar dan… Ik moest een week lang een eetdagboek bijhouden. Wat at en dronk ik, hoe laat, hoeveel en in welke omstandigheid. Dus; zat ik rustig aan tafel te eten of hapte ik snel-snel aan het aanrecht een broodje weg? Ik moest er direct mee beginnen en die dag zelfs met terugwerkende kracht.

Die week hield ik braaf bij wat ik allemaal in mijn mond stopte. Dat het de week van de verjaardag van onze dochter was, hielp natuurlijk niet echt om er een keurig verantwoord lijstje van te maken. Taart, lekkers, friet.. Het hield niet over van gezonde keuzes. Maar ja, dit was nu eenmaal hoe die week was en ik wilde eerlijk zijn. Uiteindelijk hield ik er alleen maar mezelf mee voor de gek.

Maandag 7 september was de screening. Weer naar de NOK waar ik op de computer een aantal vragenlijsten moest invullen en werd gemeten en gewogen. Wat wel grappig was, was dat ik dacht dat ik 1.65 m lang was. Daarmee was mijn BMI op het randje van de ondergrens. In de NOK bleek dat ik maar 1.61 m was, aan BMI ineens geen gebrek meer! 😀

Samen met de 2 heren die ik eerder al had ontmoet, werden we om de beurt bij een van de deskundigen geroepen. Ik startte met de diëtiste. We namen mijn eetlijstjes door en hadden het over mijn eettijden. Dat het daaraan schort wist ik al. Ik eet soms slecht ontbijt. Vergeet te eten, of gun mezelf geen tijd. Ik zit veel in de auto en ben vaak druk. Ineens is het dan 14:30 uur en dan realiseer ik me dat ik sinds ik de deur uit ben gegaan niks meer heb gegeten. Soms voel ik mijn buik dan, maar vaak ook niet. Langs de weg kun je meestal niet de meest gezonde keuzes maken en er liggen veel verleidingen op de loer. Kortom; mijn eetpatroon was verre van goed, en dat stond dan nog los van wát ik dan at.

Daarna mocht ik naar de arts. Lichamelijk gezien was er niks dat een eventuele operatie in de weg stond. Ze was best tevreden. Geen hoge bloeddruk, geen suiker, geen andere problemen, nooit eerder geopereerd geweest, geen medicijnen.

Bij de bewegingsdeskundige moest ik fietsen. Gedurende een x aantal minuten een x aantal omwentelingen. Ik zat gezellig kletsend op de fiets, nergens last van. Deze mevrouw liet me de fiets steeds zwaarder afstellen en langzaam aan werd het pittiger, maar na het kwartiertje stapte ik monter af. Ik hijgde nauwelijks. Nu had ik vrij recent nog redelijk intensief gesport en dat wierp nu zijn vruchten af. We hadden het ook nog over ‘sporten’ en ‘bewegen’ en over hoe ik dat meer zou kunnen gaan doen.

Als laatste ging ik naar de psycholoog. Zij ging met me in gesprek om te bekijken welke oorzaken er aan mijn obesitas ten grondslag liggen, en of ik niet een eetprobleem of stoornis heb. Als dat zo is, dan kun je niet door met het traject. Je moet dan eerst iets doen aan dat probleem. In mijn geval is dat niet aan de orde. Er zijn wel wat gebeurtenissen geweest in mijn leven die ervoor hebben gezorgd dat ik tijdelijk niet goed in mijn vel zat, maar over het algemeen leid ik een gelukkig, redelijk onbezorgd leven met een fantastische man en 2 lieve kinderen. ‘Een gezegend mens’ zo zei de psycholoog, en daar had ze wat mij betreft gelijk in.

Nu restte me niets anders dan 6 tot 8 weken af te wachten om te horen of ik in aanmerking zou komen voor een operatie. Spannend! Af en toe dwaalden mijn gedachten erheen en telde ik hoeveel weken ik inmiddels verder was.