Vandaag hadden we de laatste reguliere bijeenkomst binnen ons groepstraject. Wij waren groep 15.40; in 2015 gestart in week 40. Helaas waren we niet compleet, maar ook met een kleinere groep was het een zinvolle en fijne afsluitende bijeenkomst. Onderweg erheen had ik vanmorgen niet heel veel zin en motivatie, maar eenmaal gearriveerd was het toch heel fijn om er te zijn.
We deden bij de psycholoog allemaal een rondje ‘Hoe is het nu met je?’ en het was weer een feest der herkenning. Het ging met iedereen aanwezig eigenlijk heel goed, iedereen was goed afgevallen en was blij met het resultaat, maar ook merkten we dat obesitas heel duidelijk een psychische ziekte is waar je de kenmerken lichamelijk van ziet. We worstelen allemaal nog met valkuilen, toch weer vaker ‘s avonds aan de chips, niet goed plannen waardoor je overdag te weinig eten bij hebt en naar minder goede dingen gaat grijpen, te weinig eten, weer teveel lijngericht gaan denken of juist weer in oude vertrouwde smoesjes trappen als: ‘je moet toch wat in huis hebben voor de visite.’
Ook ik merk dat ik weer wat makkelijker word. Ik eet ook weer vaker een koekje, chips, of iets anders. Natuurlijk is dat op zijn tijd helemaal niet erg, maar het gevaar is wel dat je weer terug gaat vallen in oude patronen, of nieuwe patronen laat ontstaan. Het is ook soms moeilijk om jezelf bij de les te houden als je niet merkt aan de weegschaal of kleren dat je hebt gesnoept. Ik schommel de laatste maanden rond de 70 kilo. Soms iets erboven, soms iets eronder. Ik ben daar dik (hehe) tevreden mee, maar zou eigenlijk voor het fijne nog wel iets kwijtwillen zodat ik een buffertje heb. Want er gaat een moment komen dat er weer een paar kilootjes gaan bijkomen, ook dat is normaal. Uiteindelijk wil ik rond de 70 blijven dus zal ik moeten zorgen dat dat kan. En snoepen helpt niet… uiteindelijk zal ik het heus wel gaan merken aan de weegschaal als ik blijf snoepen, ook al is het niet veel.
Het gekke is ook dat ik eerst, net na de operatie, helemaal geen behoefte had aan zoet en/of vet, maar dat dat nu weer wat meer terugkomt. Ik merk dat ik toch weer bijvoorbeeld een koekje bij de koffie in een restaurant pak. De operatie was een hulpmiddel om af te vallen, maar nu is het dus aan mij en mijn hoofd. Heb ik mijn nieuwe leefstijl genoeg ingeprent zodat ik niet terugval in oud gedrag? We zullen het zien. Ik wil nooit meer terug naar hoe het was, maar de kans op terugvallen vind ik erg griezelig. Ik houd mezelf dus in de gaten.
Bij de bewegingsdeskundige kregen we ook een confronterende oefening. We moesten een cirkel tekenen die weergaf hoe groot we dachten dat onze omvang was. Vervolgens een cirkel met hoe groot we zouden willen dat deze was en als laatste moesten we ons meten om te zien hoe de omvang werkelijk is.
Dit is mijn tekening. Blauw is mijn beeld, groen mijn wens, en oranje de werkelijkheid. Ik schat mezelf dus ook nog een stuk groter in dan ik ben. Wens en realiteit komen aardig overheen. En ik ben ook best tevreden met hoe ik eruit zie, alleen baal ik echt enorm van mijn vetschort. Daar zal een buikwandcorrectie aan te pas moeren komen om dat te corrigeren. Maar goed, dat is van later zorg.
Betty en ik hebben ook nog een herhaling gedaan van de stoelfoto. De vorige is van mei jl, toen waren we samen zo’n 65 kilo afgevallen. Inmiddels zijn we samen bijna 90 kilo lichter dan in december 2015. Ongelooflijk! Wat een verschil! We hebben echt een ander lijf gekregen.
Mei 2016 Januari 2017
In mei pasten we, met wat proppen in de stoel. Vandaag konden we moeiteloos en ontspannen naast elkaar gaan zitten, geen probleem. Samen zit er toch weer 25 kilo minder in die stoel.
Toen we in de centrale ruimte in die stoel gingen zitten werden we vol bewondering en een soort van ongeloof aangekeken door de mensen die in 2 andere groepen zitten. De ene groep was echt net gestart, vandaag hadden zij hun eerste bijeenkomst. De andere groep had net hun operatie achter de rug. Ik weet nog hoe dat voor mij was. Die mensen zien lopen die al verder in het traject waren en dan denken: ‘Wow! Wat knap! Als ik toch eens ooit zover zou kunnen komen! Als ik toch eens zo slank zou kunnen worden als zij! Maar ja, eerst nog maar eens zien dat de operatie bij mij net zoveel effect heeft. Ik kan me niet voorstellen dat ik zulk resultaat kan bereiken…’
En vandaag waren wij dat voorbeeld voor die andere groepen. Ze spraken ons aan en we kregen een leuk gesprek. Zij konden zich niet voorstellen dat wij ooit dik waren geweest en hoe we er ooit uit gezien hebben. Uiteraard kwamen de foto’s erbij en waren de verbaasde kreten niet van de lucht. Het was erg leuk om nu zelf een bron van inspiratie te kunnen zijn voor mensen die dezelfde weg als wij gaan bewandelen.
Als laatste deden we een rondje complimenten en wensen aan elkaar en kregen we het felbegeerde beeldje uitgereikt. Het beeldje dat staat voor wat we hebben meegemaakt, letterlijk zijn we uit onze te dikke huls gestapt.
Van ditzelfde figuur heb ik voor Sint van mijn lief een zelfde bedel gekregen waar ik ook heel erg trots op ben. Iedere dag weer krijg ik een reminder van waar ik vandaan kom en wat ik bereikt heb. Deze afslankbedel heeft een prominente plaats aan mijn Pandora armband en betekent veel voor me.
Toen we begonnen aan het traject keek ik er enorm tegenop. Een jaar lang intensief begeleid worden en nu is het alweer om. Het is voorbij gevlogen!
Dank jullie wel lieve NOK maatjes. We houden contact in onze ‘Kiloknallers-app’ en we zien elkaar terug met de controles. Ik ben trots op ons allemaal!