18. Einde van het traject 15.40

Vandaag hadden we de laatste reguliere bijeenkomst binnen ons groepstraject. Wij waren groep 15.40; in 2015 gestart in week 40. Helaas waren we niet compleet, maar ook met een kleinere groep was het een zinvolle en fijne afsluitende bijeenkomst. Onderweg erheen had ik vanmorgen niet heel veel zin en motivatie, maar eenmaal gearriveerd was het toch heel fijn om er te zijn.

We deden bij de psycholoog allemaal een rondje ‘Hoe is het nu met je?’ en het was weer een feest der herkenning. Het ging met iedereen aanwezig eigenlijk heel goed, iedereen was goed afgevallen en was blij met het resultaat, maar ook merkten we dat obesitas heel duidelijk een psychische ziekte is waar je de kenmerken lichamelijk van ziet. We worstelen allemaal nog met valkuilen, toch weer vaker ‘s avonds aan de chips, niet goed plannen waardoor je overdag te weinig eten bij hebt en naar minder goede dingen gaat grijpen, te weinig eten, weer teveel lijngericht gaan denken of juist weer in oude vertrouwde smoesjes trappen als: ‘je moet toch wat in huis hebben voor de visite.’

Ook ik merk dat ik weer wat makkelijker word. Ik eet ook weer vaker een koekje, chips, of iets anders. Natuurlijk is dat op zijn tijd helemaal niet erg, maar het gevaar is wel dat je weer terug gaat vallen in oude patronen, of nieuwe patronen laat ontstaan. Het is ook soms moeilijk om jezelf bij de les te houden als je niet merkt aan de weegschaal of kleren dat je hebt gesnoept. Ik schommel de laatste maanden rond de 70 kilo. Soms iets erboven, soms iets eronder. Ik ben daar dik (hehe) tevreden mee, maar zou eigenlijk voor het fijne nog wel iets kwijtwillen zodat ik een buffertje heb. Want er gaat een moment komen dat er weer een paar kilootjes gaan bijkomen, ook dat is normaal. Uiteindelijk wil ik rond de 70 blijven dus zal ik moeten zorgen dat dat kan. En snoepen helpt niet… uiteindelijk zal ik het heus wel gaan merken aan de weegschaal als ik blijf snoepen, ook al is het niet veel.

Het gekke is ook dat ik eerst, net na de operatie, helemaal geen behoefte had aan zoet en/of vet, maar dat dat nu weer wat meer terugkomt. Ik merk dat ik toch weer bijvoorbeeld een koekje bij de koffie in een restaurant pak. De operatie was een hulpmiddel om af te vallen, maar nu is het dus aan mij en mijn hoofd. Heb ik mijn nieuwe leefstijl genoeg ingeprent zodat ik niet terugval in oud gedrag? We zullen het zien. Ik wil nooit meer terug naar hoe het was, maar de kans op terugvallen vind ik erg griezelig. Ik houd mezelf dus in de gaten.

Bij de bewegingsdeskundige kregen we ook een confronterende oefening. We moesten een cirkel tekenen die weergaf hoe groot we dachten dat onze omvang was. Vervolgens een cirkel met hoe groot we zouden willen dat deze was en als laatste moesten we ons meten om te zien hoe de omvang werkelijk is.

img_2201

Dit is mijn tekening. Blauw is mijn beeld, groen mijn wens, en oranje de werkelijkheid. Ik schat mezelf dus ook nog een stuk groter in dan ik ben. Wens en realiteit komen aardig overheen. En ik ben ook best tevreden met hoe ik eruit zie, alleen baal ik echt enorm van mijn vetschort. Daar zal een buikwandcorrectie aan te pas moeren komen om dat te corrigeren. Maar goed, dat is van later zorg.

Betty en ik hebben ook nog een herhaling gedaan van de stoelfoto. De vorige is van mei jl, toen waren we samen zo’n 65 kilo afgevallen. Inmiddels zijn we samen bijna 90 kilo lichter dan in december 2015. Ongelooflijk! Wat een verschil! We hebben echt een ander lijf gekregen.

IMG_1812 

Mei 2016                                             Januari 2017

In mei pasten we, met wat proppen in de stoel. Vandaag konden we moeiteloos en ontspannen naast elkaar gaan zitten, geen probleem. Samen zit er toch weer 25 kilo minder in die stoel.

Toen we in de centrale ruimte in die stoel gingen zitten werden we vol bewondering en een soort van ongeloof aangekeken door de mensen die in 2 andere groepen zitten. De ene groep was echt net gestart, vandaag hadden zij hun eerste bijeenkomst. De andere groep had net hun operatie achter de rug. Ik weet nog hoe dat voor mij was. Die mensen zien lopen die al verder in het traject waren en dan denken: ‘Wow! Wat knap! Als ik toch eens ooit zover zou kunnen komen! Als ik toch eens zo slank zou kunnen worden als zij! Maar ja, eerst nog maar eens zien dat de operatie bij mij net zoveel effect heeft. Ik kan me niet voorstellen dat ik zulk resultaat kan bereiken…’

En vandaag waren wij dat voorbeeld voor die andere groepen. Ze spraken ons aan en we kregen een leuk gesprek. Zij konden zich niet voorstellen dat wij ooit dik waren geweest en hoe we er ooit uit gezien hebben. Uiteraard kwamen de foto’s erbij en waren de verbaasde kreten niet van de lucht. Het was erg leuk om nu zelf een bron van inspiratie te kunnen zijn voor mensen die dezelfde weg als wij gaan bewandelen.

Als laatste deden we een rondje complimenten en wensen aan elkaar en kregen we het felbegeerde beeldje uitgereikt. Het beeldje dat staat voor wat we hebben meegemaakt, letterlijk zijn we uit onze te dikke huls gestapt.

img_2206

Van ditzelfde figuur heb ik voor Sint van mijn lief een zelfde bedel gekregen waar ik ook heel erg trots op ben. Iedere dag weer krijg ik een reminder van waar ik vandaan kom en wat ik bereikt heb. Deze afslankbedel heeft een prominente plaats aan mijn Pandora armband en betekent veel voor me.

img_1758

Toen we begonnen aan het traject keek ik er enorm tegenop. Een jaar lang intensief begeleid worden en nu is het alweer om. Het is voorbij gevlogen!

Dank jullie wel lieve NOK maatjes. We houden contact in onze ‘Kiloknallers-app’ en we zien elkaar terug met de controles. Ik ben trots op ons allemaal!

11. Niet te gek willen doen…

Vandaag heb ik veel gedaan, en misschien stiekem wel een beetje té veel. Ik ben een rouwdouwer, op de bank liggen is eigenlijk stiekem helemaal niks voor mij. Ik doe mijn best hoor, ook om ervan te genieten (yay, eindelijk eens tijd en gelegenheid om boeken te lezen), maar ik vind het stiekem ook gewoon erg moeilijk, dat niksen.

Vanmorgen stond de knutselochtend op de planning. Ooit, lang voordat ik mijn operatiedatum wist, had ik deze ochtend vrijgehouden en me opgegeven bij de juf van mijn dochter om te helpen bij de kerstknutsels. Dat was dus vanmorgen. Ik had met mijn man afgesproken dat wanneer ik niet in staat was, hij zou gaan, maar ik voelde me vanmorgen echt supergoed. Dus, ik ging mee naar school en zou bekijken hoe het ging, als het niet ging kon ik altijd nog worden opgehaald. In de gang oogstte ik veel verbazing: ‘Joh, dat je er bent!’ O.O

Het was erg leuk om me op deze manier in te zetten in de klas van ons kind en haar genietende snoetje toen ik vanochtend vertelde dat mama mee zou gaan knutselen deed me zo goed! De andere moeders hielden erg goed rekening met wat ik kon, ik heb veel gezeten en ik heb geprobeerd zo min mogelijk te bukken. Tillen was niet nodig, maar steeds heen en weer lopen is ook wel vermoeiend. Ik werd chef van het lamineerapparaat, want de juf had leuke lampionnen bedacht, gemaakt van gelamineerd vel gevuld met kerstfiguurtjes.

Al met al duurde de activiteit zo’n anderhalf uur, en op het laatst begon het toch echt wel een beetje te zeuren in mijn linkerzij. Ook wist ik bijna geen houding meer te vinden waarin ik daar geen last van had. Een van de andere moeders bracht me even thuis en toen ben ik, na een klein hapje gepureerde appel, naar bed vertrokken. Ik heb een uurtje op bed gelegen en toen voelde ik me al weer wat beter.

Het eten en drinken is de rest van de dag niet echt meer lekker gegaan. Ik heb het gevoel dat het niet echt omlaag wil. Het blijft een beetje hangen op borsthoogte. Zou zomaar kunnen dat dat komt doordat ik te hard van stapel ben gegaan vanochtend. Je voelt je heel wat, maar uiteindelijk is de operatie morgen pas een week geleden, dus is het ook niet raar als niet alles lukt.

Ik ben blij dat ik mee ben geweest naar school, maar ik voel ook wel weer even heel duidelijk waar de grenzen liggen. Een groot leerproces! Hopelijk morgen een nieuwe dag, fris op en geen last meer!

10. Thuis… en nu wennen!

Vannacht heb ik weer lekker in mijn eigen bedje geslapen! Heerlijk, home sweet home hoor! Gisteren rond 12 uur kwam de zaalarts langs en mochten mijn NOK-maatje en ik naar huis! Yay! Heerlijk, lekker naar huis en op tijd om nog met onze gezinnetjes pakjesavond te kunnen vieren. Onze mannen waren er ongeveer gelijktijdig en gezamenlijk zijn we naar beneden gegaan en via de apotheek naar de auto. We kregen de nodige medicijnen mee, maar niet alles is nodig. Zo heb ik de tramadol wel meegenomen, maar niet ingenomen.

In het ziekenhuis deed ik het de laatste dagen al met gewone paracetamol, want ik word hartstikke raar van opiaten. Ik weet dat ik heel sterk reageer op middelen als tramadol, dus als het even kan, laat ik die mooi links liggen. We hebben verder de maagbeschermers mee die we in ieder geval een halfjaar moeten slikken en magnesiumtabletten. Die zijn ervoor om de ontlasting op gang te krijgen en te houden. Als je iets niet wilt nu, dan is het wel verstopping…

Vanmorgen werd ik dus in mijn eigen bed wakker, in een voor mij heerlijke houding. Half op mijn buik/half op mijn zij. Dat ik zo geslapen heb zegt wel wat over de pijn die ik ervaar. Namelijk niet. Ik heb geen pijn, heerlijk! Wel werd ik wakker met knallende koppijn. Dat kan meerdere oorzaken hebben.

  1. Afkickverschijnselen van koffie. Ik drink tegenwoordig maar 2 kopjes koffie per dag, maar als ik die niet drink, krijg ik daar wel last van. Ik heb de laatste dagen natuurlijk vrijwel geen koffie gedronken, maar toen gebruikte ik nog veel paracetamol.
  2. Te weinig drinken in het algemeen, vochttekort. Ik drink uiteraard stukken minder dan eerst. Ik kan veel minder op en de slokjes die ik neem zijn veel kleiner. Daarbij gaat drinken wat minder makkelijk dan eten heb ik gemerkt. Drinken valt zwaarder en doet zeer, dus dan pak je nog minder. Puur water is sowieso te zwaar, ik doe er een druppel siroop in. Vanmiddag kwam ik erachter dat thee een stuk beter gaat.
  3. Mijn nek en rug zitten vast. Ik heb de afgelopen dagen enorm veel spanning ervaren en veel meer gelegen dan dat ik normaal doe. Nu is mijn nek/rug sowieso een zwakke plek, de laatste weken moest mijn fysio een soort staalkabels zacht zien te masseren. Zodra er iets wat mij spanning geeft gebeurt in mijn leven, heb ik daar last van in mijn nek of rug.
  4. Migraine. De laatste tijd heb ik vaker migraine. Deels hormonaal, deels van de spanning. En tja, dit is natuurlijk niet de meest ontspannen periode in mijn leven.

Ik heb een paracetamol zetpil genomen, die kon ik het snelst ‘innemen’ en ik had er geen water of iets bij nodig. Bovendien was het zo heftig dat 1 paracetamol niet voldoende had geholpen. En 2 wegkrijgen was teveel van het goede.

Mijn Lief bracht me een kopje koffie op bed en een bakje yoghurt met een lepeltje vla erdoor. Heel langzaam moet ik weer gaan wennen aan eten en ik wil mezelf aanleren te gaan ontbijten met iets van zuivel. Dit omdat we straks veel eiwitten nodig hebben om de balans goed te houden. Ik heb ook eiwitpoederzakjes, maar ik vind de smaak niet zo heel erg lekker. Ik hoop dat ik daaraan kan wennen. Ik heb een proefpakketje met 3 smaken besteld. Ik heb nu de naturel geprobeerd en dat vond ik niet zo’n succes, maar dit terzijde.

Ik was een beetje in dubio; eerst koffie (want hoofdpijn) of eerst yoghurt (want maagbodempje). Ik koos voor de koffie. Met hele kleine slokjes heb ik voorzichtig wat gedronken. Ik moest wel enorm wennen aan de smaak. Ik vond het niet vies en ook niet lekker. Beetje mwah. Omdat ik eerst gedronken had, moest ik een poosje wachten voordat ik weer mocht eten. Nu is yoghurt een beetje discutabel, maar in deze periode valt het onder eten en niet onder drinken.

Met kleine hapjes at ik het grootste deel op. Ik was vanwege de hoofdpijn niet helemaal lekker en ik voelde mijn maag een beetje in protest komen, dus ik ben direct gestopt met eten. Ik wilde echt niet misselijk worden nu.

Na een poosje zakte de hoofdpijn en ben ik opgestaan. Ik voelde me super, ging ook direct weer aan de gang met opruimen enzo. Mijn Lief heeft me vandaag meerdere keren teruggefloten… Ik loop direct alweer te hard van stapel, een bekende valkuil.

Vandaag heb ik een aantal dingen uitgeprobeerd. Zo heb ik een smoothie gedronken, gemaakt van bevroren aardbeien en yoghurt. Tussen de middag heb ik een tomatensoepje op dat ik al eerder had gekookt. Gisteren heb ik daar trouwens ook al iets van op. Voor het idee; vanmiddag had ik 2 blokjes uit het ijsblokjesbakje op en toen zat ik vol… Voor de eiwitten heb ik er een schepje zure room doorgeroerd.

Vanavond heb ik warm eten op. Dat was voor het eerst. Ik kreeg aardappelpuree, gepureerde broccoli en een stukje kabeljauw. Ik heb, schat ik, zo’n 4 theelepels aardappel op, 6 theelepels broccoli en misschien een kwart (25 gram) vis. Het bord dat ik voor me had lag veel te vol! Het was wel heel erg lekker!

Het is echt een ontzettende zoektocht met eten en drinken. Zoals ik al zei; drinken is lastig. Het valt zwaar. Eten is gemakkelijker, tot op heden. Ik moet echt alles opnieuw leren. Gelukkig heb ik daar de komende weken de tijd voor, om aan mijn nieuwe lijf te wennen.

Enne, het afvalproces is begonnen! Vanmorgen was ik maar liefst al 3,7 kg lichter dan donderdagochtend! Het is ook een hoop vocht, dat snap ik, en uiteraard val je af van 3 dagen niets eten, maar yay! Resultaat!

5. De voorbereiding

Ter voorbereiding op de operatie en de tijd erna moet je een aantal leefregels in acht gaan nemen. Ten eerste moet je na de operatie levenslang extra zware vitaminepillen slikken. Door de operatie worden voedingsstoffen minder opgenomen door je lichaam. Dat is deels een goed ding, daardoor word je minder snel dik, want er wordt een stuk spijsvertering overgeslagen. Anderzijds betekent dat ook dat de goede stoffen óók minder goed worden verwerkt. En omdat je natuurlijk ook al stukken minder eet ligt een vitaminetekort op de loer. Fit for me heeft speciale vitaminepreperaten ontwikkeld voor mensen die een gastric operatie ondergaan hebben. Zo zit er o.a. 14000x (nee dat is geen typfout) de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid B12 in. Die vitaminepillen mag je niet zomaar ergens op de dag nemen. Het beste is het om dat tijdens een eetmoment te doen, maar weer niet binnen 2 uur voor of na zuivel. Dit omdat het ijzer erin dan teniet zal worden gedaan.

Ook moeten we ‘s avonds een calciumtablet slikken, omdat je een verhoogde kans gaat lopen op botontkalking. En de eerste 6 maanden krijg je ook een maagbeschermer.

Dan komt er nog een andere puzzel bij kijken. Eten en drinken moet voortaan gescheiden zijn. Voorbij is dus het drankje bij het eten. Dit is omdat wanneer je drinkt, je maagje volzit. ga je dan toch eten, dan is de vertering minder goed en je gaat weer extra volume in je maag proberen te stoppen. Uitrekken dus, en dat willen we voorkomen.

Als je te snel na het eten gaat drinken, spoel je de maag weer leeg. Dan heb je hetzelfde probleem, voedingsstoffen worden minder goed opgenomen en je hebt minder lang een verzadigd gevoel. Er moet dus minimaal een half uur tussen eet- en drinkmomenten zitten.

Wetende dat je 6x per dag moet eten en nog vaker moet drinken… Dat levert dus een flinke uitdaging op. Hoe ga je dat allemaal inplannen? Vandaar dus die voorbereiding. Nu al, de laatste weken ben ik bewust bezig met wanneer eten en drinken. Ook ben ik sinds een week al gestart met de vitaminepillen. Die moest ik 2 weken van tevoren gaan slikken, omdat je net na de operatie alleen vloeibaar mag eten. Dan heb je ook nog eens kans op meer problemen en dat zou inhouden dat je een tijd lang nauwelijks vitaminen binnenkrijgt. Door op voorhand te starten met vitaminen hopen de artsen dat je een soort buffer hebt die dat dal kan opvangen.

Een van mijn problemen was nu juist altijd die planning. Ik dacht gewoon niet aan eten, totdat ik ineens honger had en veel te veel ineens at. Ik spreidde nauwelijks. Ik moest dus een manier verzinnen om dit beter te kunnen onthouden.

De diëtiste in de NOK gaf de tip om de app bariatric timer te downloaden. Deze app is bedoeld voor mensen die een bariatrische ingreep hebben gehad en om zo te kunnen bijhouden wanneer er weer gegeten of gedronken moet worden. Ik moest even wennen aan de app, maar vind hem nu fijn om te gebruiken. Maar ik liep meteen alweer tegen een probleempje aan; ik heb niet altijd mijn telefoon op zak. Ja, ik zit aan het ding vergroeid, ik weet het, maar als ik aan het werk ben, zit hij toch echt vaak genoeg in mijn tas of hij ligt afgesloten op tafel. Bovendien wandel ik met trainingen ook gerust een hele school door, dus alleen op mijn telefoon een alarm laten gaan zou niks uithalen. Dat zou ik nog de helft van de tijd missen.

De oplossing was simpel; een smartwatch. En dan in mijn geval; een apple watch! Ja ja, een rotsmoes om het ding te kunnen kopen, maar het werkt echt heel fijn voor mijn doel. Ik krijg keurig op tijd een reminder dat ik mag eten. Een half uurtje daarvoor krijg ik een melding dat ik straks moet eten (oftewel, nu nog wat drinken). En na een half uur nadat ik ‘gemeld’ heb dat ik gegeten heb, krijg ik een bericht dat ik mag drinken. Verder heb ik ingesteld dat ik iedere 3 uur iets moet eten, dus 3 uur na mijn vorige eetmoment krijg ik vanzelf weer een trilling en een popup op mijn watch. Dit is iets dat voor mij kan werken!

En mijn innerlijke nerd/geek/whatever is natuurlijk ook erg blij met deze gadget. Enne, dat is dan ook tevens mijn sinterkerstcadeautje.

Schermafbeelding 2015-11-27 om 00.57.03