*blaast stof van blog*
Vandaag was ik weer op controle in de NOK. Vandaag hadden we ons weeg- en meetmoment. Zo rond de 3 á 4 maanden wordt de eerste echte officiële voortgang genoteerd. Aanstaande zondag is mijn operatie 4 maanden geleden. Het is de bedoeling dat je na 3 maanden zo’n 35% van je overgewicht kwijt bent, dan lig je mooi op schema. Nou, dat doel heb ik dubbel en dwars gehaald.
Vandaag bleek dat ik maar liefst al zo’n 50% van mijn overgewicht ben verloren! De helft van mijn doel dus al bereikt, en dat in krap 4 maanden.
De helft van het overgewicht is natuurlijk voor iedereen persoonlijk en anders. In mijn geval betekent dat dat ik 22 kilo ben afgevallen tot nu toe en dat ik 21 cm buikomvang minder heb. Dat zijn echt gigantische verschillen. Ik krijg ook veel reacties wanneer mensen die me een poosje niet hebben gezien tegenkomen. Erg leuk om te merken, want hoe raar het ook klinkt, zelf heb ik het niet zo in de gaten. Ik zie mezelf dagelijks in de spiegel, dus voor mij zijn de verschillen veel minder groot.
Kleding is een ramp. Ik heb mijn kast al meermaals uitgeruimd, en dat is een continu doorgaand proces. Er zijn dagen dat ik er bijna een half uur over doe voordat ik ben aangekleed. Steeds weer vis ik er dingen uit die me óf te groot zijn, óf me helemaal niet meer staan. Mijn lichaam is zo ontzettend veranderd in die 4 maanden! Ten positieve, want ik ben een stuk slanker en kan nu kleding aan soms tot zelfs 4 maten kleiner dan ik in december droeg. Aan de andere kant betekent het ook dat ik van kledingstukken afstand moest doen die ik nog heel erg mooi vond of weinig had gedragen. En het betekent ook dat mijn schoenen vrijwel allemaal te groot zijn geworden. En dat gaat me ook wel aan mijn hart; ik houd van schoenen en ik had een erg mooie (vintage) collectie…
Een ander nadeel van vlug afvallen is dat je lichaam het niet allemaal meer kan bijbenen. Er gebeurt zoveel tegelijk dat dat ook klachten geeft. In mijn geval: Ik ben moeoeoeoeoeoeoe! Ik kan soms echt het ene been niet voor het andere krijgen. Verschrikkelijk. Ik herken dit een beetje; toen ik net zwanger was, had ik nergens last van. Geen misselijkheid, geen andere ongemakken maar moe in de overtreffende trap. Dat ervaar ik nu weer. Het lijkt wel alsof mijn lichaam maar 1 ding tegelijk kan. In dit geval; óf afvallen óf functioneren. Nou ja, this too shall pass. Daarnaast is mijn bloeddruk enorm laag. Een kwaal waar ik al jaren mee bekend ben, maar die nu extra opspeelt. Vrijwel iedere keer dat ik opsta vanuit een stoel of de bank moet ik wachten voordat ik wegloop, want anders heb ik grote kans om voor de vlakte te gaan. Op mijn hurken zitten kan ik ook beter niet doen, want als ik overeind kom zie ik sterretjes. Of niet meer, dan ben ik echt out. Lastig ja. Maar ook niet onoverkomelijk.
En dan het laatste punt; obstipatie. Ja, dat is best naar. Nou was ik hier als kind al mee bekend en die zwakke plek is nu ook weer als eerste aan de beurt. Ik probeer het op te lossen met mijn voeding en eventueel wat zakjes movicolon. 1x per 2 weken stoelgang is wel heel weinig…
Er zijn nog een heleboel onderpen die een blogpost verdienen, dus ik zal niet weer zo lang niet schrijven. Beloofd.
Ter illustratie:
3 december 2015, de dag van de operatie.
En ja, dan zie ik zelf het verschil ook wel. Enorm zelfs. En dat is ook best wel confronterend. Maar ik probeer er vooral van te genieten!