Ondanks dat ik 300% achter mijn beslissing sta en ik al veel, heel veel fijne reacties heb gehad van mensen om me heen, was ik toch wat terughoudend in het ronduit de wereld ingooien wat er te gebeuren staat. Ergens was ik toch bang voor negatieve reacties. Ik zou de eerste niet zijn die te horen krijgt ‘dat het wel de makkelijke weg is’ (echt niet) of juist hele kritische vragen of je ‘dit wel moet willen en misschien moet je eerst nog eens een keer dieet x, y of z proberen.’ (eh, nee)

Uiteraard is dit een beslissing die je niet zomaar neemt. In mijn geval heb ik het er in 2012 al eens over gehad met mijn huisarts en de gynaecoloog. Die had toen ook al een verwijzing geschreven voor een collega-chirurg, maar omdat ons gezin nog niet compleet was, heb ik daar toen niks mee gedaan.

Het gekke is dat ik, ondanks mijn maatje meer, de laatste jaren wel steeds meer zelfvertrouwen kreeg. Ik kreeg erg veel waardering op zakelijk / professioneel vlak, en dat deed heel veel. Ook in onze sociale kring zijn curves geen uitzondering en voelde ik me zelfverzekerd. En de rest van de wereld; ach. Whatever. Ik ga en ging gewoon naar de sauna als ik daar zin in had, ik bleef er niet voor thuis. Tuurlijk voelde ik soms de blikken wel, maar daar probeerde ik me niet door te laten weerhouden. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer je zelf je uiterlijk owned, je daardoor ook een andere uitstraling krijgt. Je moet het natuurlijk alleen ‘maar even’ kunnen opbrengen.

Natuurlijk doet het me ook verdriet dat ik zulke drastische maatregelen moet nemen, waarom kan ik niet gewoon *gewoon* afvallen? Dat is uiteraard een worsteling met mezelf geweest en waar ik eerder een operatie nog als een uiterste optie zag, werd dat na verloop van tijd steeds een reëlere optie. Totdat ik eindelijk aan mezelf durfde toe te geven dat het eigenlijk niet eens meer een keuze was, maar de enige mogelijkheid. De enige kans op een normaal gewicht en een gezonde toekomst.

Toen ik voorzichtig begon rond te vertellen waar ik mee bezig was, werd er heel fijn op gereageerd. Steeds meer mensen hebben mensen in hun omgeving die een gastric bypass of sleeve hebben laten uitvoeren en horen en zien dus de positieve resultaten. Hoevaak ik niet gehoord heb: ‘Oh! Ik heb een collega/buurvrouw/nichtje/vriendin die dat ook heeft laten doen! Ze is zoooooveel afgevallen! Je kent haar niet meer terug! Succes hoor!’ Dat is fijn, dat geeft vertrouwen en moed.

Gisteravond heb ik het gewoon de wereld ingegooid, op Facebook en Twitter. Eerlijk gezegd vond ik het bericht op Facebook nog wel het engst. Daar lezen de mensen de berichten die het dichtst bij me staan en waar ik me het meest van aantrek. Op Twitter ben ik vooral actief als zakelijk professional in de onderwijswereld en als lokaal politiek actief lid. De reacties waren overweldigend én hartverwarmend. Het was zó fijn! En was ik dit blog eigenlijk in eerste instantie alleen begonnen voor een paar (ingelichte) lezers en vooral voor mezelf als dagboek, nu ben ik blij dat het openbaar is.

Ik vond het echt doodeng, was bang voor de (ver)oordel(ing)en, en het voelde écht alsof ik uit de kast kwam. Maar die angst was echt totaal ongegrond, ik heb echt een fantastisch sociaal netwerk! Dank voor de support, iedereen!