7. Tomorrow, tomorrow…

… You’re only a day away…

Morgen is het zo ver. Nou ja, eigenlijk over 9 uur… Althans, dan moet ik me melden in het ziekenhuis. Mensen vroegen me de laatste dagen of ik nerveus was, of ertegenop zag. Ik kon in alle eerlijkheid zeggen dat dat niet zo was. Ik vergeleek het een beetje met mijn bevallingen. Op zich keek ik niet bepaald uit naar de belevenis van de bevalling (au! enzo), maar ik leefde wel heel erg naar die momenten toe. Het waren Grote Dingen. En ik wist ook dat na die bevalling, die niet leuk ging zijn, er wel iets heel moois zou wachten. Zo zag ik de operatie ook een beetje.

Het begon echt te kriebelen toen afgelopen maandag de eerste 2 dames uit onze groep zijn geopereerd. Ineens werd het concreet, echt. Via onze appgroep hielden ze ons goed op de hoogte en daardoor realiseerde ik me dat ik ook al rappemundo aan de beurt was. Ik was niet de enige die in de zenuwen schoot. We zijn morgen met z’n drieën aan de beurt en de andere dame zat ook zenuwachtig te stuiteren op de app. Wel echt heel fijn om dit te kunnen delen met anderen die precies in hetzelfde schuitje zitten!

Om er minder mee bezig te zijn heb ik geprobeerd zoveel mogelijk andere dingen te doen. Tot en met vandaag nog gewoon gewerkt, vanmiddag lekker een training verzorgd. Dat was fijne afleiding en vanavond heb ik mijn ‘laatste avondmaal’, beter bekend als ‘galgensushi’ gegeten met mijn Lief en 3 hele lieve vrienden. Ze waren speciaal gekomen om met mij mijn voorlopig laatste keer ‘normaal’ te eten. En natuurlijk waren ze er ook omdat sushi gewoon erg lekker is. Zaterdag was het niet doorgegaan, dus vanavond alsnog die allerlaatste keer.
Schermafbeelding 2015-12-02 om 23.24.30             Schermafbeelding 2015-12-02 om 23.24.19

Het was heel fijn om deze avond door te brengen met lieve mensen om me heen. Trouwens, aan lieve mensen heb ik sowieso niet te klagen. Ik heb de laatste dagen zo ontzettend veel berichtjes ontvangen van mensen die aan me denken, me succes en sterkte wensen en die met me meeleven! Die berichtjes kwamen via Facebook, mail, WhatsApp, Twitter, telefonisch, Real Life en zelfs via een postkaartje binnen. Het doet echt heel erg goed als mensen zo met je meeleven en aan je denken! Superlief!!!

Nu heb ik net mijn tas ingepakt, tips gevraagd aan de dames die al zijn geweest wat ik niet mag vergeten en heb ik net uitgebreid en lang staan douchen. Onder de douche en in de auto terug naar huis heb ik nagedacht over ‘straks’. En hoe gek het was dat ik nu voor het laatst zo zwaar ben. En dat ik (gelukkig maar!) nooit meer zo zwaar zal zijn als nu. En eerlijk is eerlijk, de laatste weken heb ik ook wel de remmen losgelaten, ik ben echt nog wel een paar kilo aangekomen doordat ik heel erg ‘last’ had van de: ‘Nu-kan-het-nog-gedachte’.

Morgen ga ik een life-event meemaken, de start van een ander leven. Ik kan niet wachten. En dan nu maar hopen dat ik een beetje kan slapen…