En dan was het vandaag eindelijk zover; Dé Operatie. Zoals ik gisteravond (eigenijk eergisteravond, maar gevoelsmatig is het nog dezelfde dag) al schreef; alles was voorbereid en toen nog zien te gaan slapen.

Dat lukte wonderwel en boven verwachting sliep ik redelijk tot net voordat de wekker om half 7 zou aflopen. De kinderen waren bij opa en oma, dus we hadden alleen voor onszelf te zorgen. Nadat we nog een poosje hadden geknuffeld, was het toch echt de hoogste tijd. Ik kleedde me aan, friste me op en dronk nog 1 allerlaatste bakkie koffie. Ik mocht nog tot 7:30 uur heldere vloeistof drinken, dus ik wilde echt nog even koffie.

Om 7:15 uur reden we thuis weg en ondanks dat het wat druk was op de weg, liepen we keurig om even voor 8:00 uur de afdeling op. Ik ontmoette mijn overbuurvrouw, die mocht even voor me naar de OK. Ik werd klaargemaakt voor OK; kreeg 2 paracetamols, een prik met antistollingsmiddel in mijn buik, ging plassen en kreeg zo’n sexy blauw hemd aan. Terwijl ik lag te wachten om naar beneden te gaan kwam de andere dame uit onze groep ook op de afdeling. Na een snelle knuffel en succeswensen, ging zij naar haar eigen kamer. Helaas liggen we niet bij elkaar omdat ik op een kamer lig met mensen die een hoger apneu-risico hebben.

Even na 9:00 uur werd ik naar beneden gebracht en om 9:30 uur was ik op de OK. Ik moest nog even wachten de chirurg, die was nog even zijn muziek halen… 😉 Om 9:45 uur kreeg ik de narcose, voelde mijn arm en vervolgens mijn gezicht tintelen en daarna was het ineens 12 uur.

Ik lag op de recovery en het eerste dat ik me realiseerde was: ‘Hee, het is over, het is voorbij! Ik ben er nog!’ Het volgende was dat ik voelde dat de pijn alleszins meeviel, ik voelde nauwelijks dat ik zo’n heftige operatie heb gehad. Wel was ik me meteen bewust van mijn misselijkheid. In het begin bleef ik wegvallen, steeds even slapen en weer wakker. Zodra ik wat kon communiceren met de verpleegster daar, gaf ik aan dat ik me zo beroerd voelde. Ze ging het direct regelen en ik kreeg meerdere soorten anti-misselijkheidsmedicatie in mijn infuus. Helaas hielp dit allemaal niet en ik heb meerdere keren moeten slikken en zuchten om niet te gaan overgeven. Ook had ik even een druk gevoel achter mijn borstkas, maar dat zakte al snel af. Waarschijnlijk was dat de last van het gas waarmee ze mijn buik hebben opgeblazen om te kunnen opereren.

Ik wist dat ik vanwege die apneu-indicatie lange tijd op de recovery moest blijven, dus ik had gevraagd of ik mijn telefoon mee mocht. Dat was geen probleem, dus toen ik daar enigszins toe in staat was, zocht ik wat afleiding op internet. Ik postte hier en daar een berichtje en las wederom een heleboel lieve berichtjes van lieve mensen die met me meeleven. Tot 15:30 uur was in zo’n beetje beneden, daarna mocht ik weer naar de afdeling. Hier kwam de een na de ander terug van de OK en kwam ook het bezoek langs. Mijn Lief had zijn dag zoekgebracht in Ikea, dichtbij en beter dan alleen thuis zitten te wachten. Hij kwam langs en ik bleef steeds een beetje wegvallen. Ik sliep heel licht, soms lag ik meer wat te soezelen dan te slapen. Wel bleef ik misselijk en eigenlijk werd dat steeds erger. Ik heb meerdere keren moeten spugen en dat is niet fijn vanuit een vers geopereerd kiwi-maagje. Het was voornamelijk oud bloed dat omhoog kwam, iets anders zat er dan natuurlijk ook gewoon niet in. Een voordeel heb ik wel ontdekt; een lege maag is een lege maag. Er komen geen maagsappen als gal meer omhoog. Winst!

Om 18:00 uur kregen we het avondeten. We mochten kiezen uit biefstuk, pasta of… Nee, geintje natuurlijk. Mijn vader kwam nog even op bezoek en vertelde wat over de kinderen. Leuk dat hij er was en leuk om de verhalen te horen. Morgen komt Sinterklaas op de school van onze kleuterdochter. Ik vind het wel erg dat ik dat ga missen, maar ik geniet op afstand mee. Ik bleef aldoor misselijk en dat zorgde dat ik me gewoon over alles heen beroerd voelde. Wel ben ik uit bed gegaan om me bij de wastafel wat op te frissen, tanden te poetsen, een eigen nachthemd aan te trekken en te plassen op de wc. Dat viel me tegen, ik heb een flinke jas uitgedaan, zoals dat wordt gezegd. In de tussentijd is mijn bed verschoond, dus ik kon heerlijk in een fris bed.

De chirurg kwam nog langs. Het was een prima operatie geweest. Ik heb volgens planning een gastric bypass gekregen en er waren geen complicaties verder. Dat is altijd fijn om te horen.

De rest van de avond heb ik wat tv liggen kijken en liggen internetten. Afleiding is fijn en zo tegen 22:30 uur ben ik in slaap gevallen. Ik had net daarvoor nog een zetpil tegen de misselijkheid gehad en die lijkt nu eindelijk te werken. Ik werd om 0:30 uur wakker en was niet meer misselijk! Yay! inmiddels ben ik een uur verder en voel ik wel weer wat opkomen, dus zometeen maar weer wat gaan liggen.

Nu maar weer proberen wat te gaan slapen, des te sneller is het ochtend en voel ik me hopelijk écht beter.